Ne zaman psikolojik yardım alınmalı?

KucukBocuk

mucizeler benimle olacak!
Kayıtlı Üye
11 Nisan 2008
9.617
37
683
43
İzmir
merhaba herkese...

1 seneyi geçti KK da aktif olarak fikirlerimi sunduğum ; akıl danıştığım; arkadaşlıklar kurduğum... beni tanıyanlarınız vardır... mantıklı biriyimdir ; iradeli ve güçlüyümdür...ve genelde arkadaşlarıma akıl ;moral veren benimdir...

ama bu aralar kendi içimde çözemediğim ; dışardan bakıldığında sorunsuz bir hayatımın olduğunu düşünmem gereken ama bunu yapacak pembe gözlükleri takamadığım bir süreçten geçiyorum...

neden kendimi çıkmazda hissettiğimi biliyorum ; bunun nasıl çözülebileceği hakkında da fikrim var... ama sorunum bu konuda hiç bir adım atmamam...
acaba yardım almalı mıyım ? ben sorunumu ve çözümünü biliyorum... bana demez mi ki sen niye geldin buraya ; yapman gerekeni yap diye... yardımı olur mu ki ...

sorunlarımın bir nedeni de maddiyattan kaynaklanıyor ve o yüzden bana yardımı olmayacaksa seans başı 100tl kadar da bir para vermek istemiyorum açıkçası...

bana fikirlerinizi söylermisiniz... :uhm:
 
bakış açını daha pozitif düşünmeni tabiri caizse biraz gaz vererek motive ederek tamamen değiştirebilir içinden çıkamadığın durumları diye düşünüyorum.
özel hastanelerin sadece muayene parasına bildiğim kadarıyla psikiyatrları mevcut.
 
canım bence sen bu sorunu kendin çözebilirsin tam sorun ne özel değilse açabilirsinmisin bazen bende düşünüyorum pisikolojik yardım almayı ama zamanla o sorun kendiliğinden çözülür sen bu arounu çözebilecek akıla sahipsin biraz daha bekle çözemezsen gidesin
 

hımm... özel hastanelerin böyle bir uygulaması olduğunu bilmiyordum ... araştırabilirim...
teşekkür ederim...
daha önce hiç psikologa gitmedim... hep bana yol gösteren insanlarmış gibi gelir... ben o yolu biliyorum zaten... sadece cesarete ; belki risk almaya ihtiyacım var... çok az arkadaşımla paylaşabiliyorum... zor geliyor benim bu halimi bilmeleri...


canım yaa... sorun da orda işte ben öyle biriyim ama yapamıyorum işte... beni asıl yıpratan da bu zaten...az çok biliyorsun beni...

ya çok özel değil ... aslında ayrı başlık açsam mı diye de düşünmüştüm...kısaca şöyle diyebiliriz ;

yıllarca yalnız yaşayan biri olarak ; 1,5 senedir ailemle yaşamaya başladım ; evde bir baba ; bir abi ; askerde bir erkek kardeş ; bir köpek ve benim gibi kendini hırpalayan bir anne ... ben de çalışan 28 yaşında bir bayan... biraz maddiyat ;biraz evdekilerin herşeyi benden beklemesi ... ya da ben bu konuda çok alıngan olmaya başladım... 2 yıllık ilişkimin bitişinin üzerinden nerdeyse 1 yıl geçmesi rağmen hala onu düşünüyor olmam vs... sadece yapmam gerekenleri yaptığım bir hayat yaşıyorum... keyif alacağım şeyler yapmıyorum... çabam da yok... işte bu çabasız oluşumdan dolayı rahatsızlığım... :sm_confused:
 
bunun için gitmene gerek yok canım aynı sorunlar yüzünden bende gitmeyi düşündüm ama pisikolog napacakki gelipte benim babamımı değiştirecek yada aile düzenimi hayır değiştirmeyecek aile ile birlikte yaşamak zor oluyor aynı zorunlar bendede var baba evde oturur şunu yap bunu yap der sonra paraya şıkışırlar tabi sen bekarsın senin istediğin yada ihtiyacın yokmuş gibi para isterler sanki herşeyi senden beklerler bazen öyle bir safhaya geliyor kaçasım geliyor evden bende onu düşünüyorum bu bence sorun değil hayatıma yeni biri girdiğinde onu unutacağım yaşanmışlar geçmişe özlem hiçbir zaman bitmez nasıl geçmişimizi silemiyorsak onlarıda tamamen silemiycez bazen aptal bir şarkı hüngür hüngür ağlatacak bazende aklımıza gelcek gülümseyeceğiz ama ben grçekten bizi seveni bulunca unutacağımıza inanıyorum aklıma şu söz geldi insanlar yaşanmış olan eskiyi sever bence sen bir topiç aç aynı dertte olan birçok kişiyi bulursun bunlardan biride benim :)
 


aslında benim şu anda eksikliğini hissettiğim şey hiçbirşeye dair ne hayalim ne umudum ne de hedefimin olmaması... örnek veriyorum mesela tatile gitmenin hayalini kurmak istiyorum ama biliyorum ki bu aralar kıpırdamam mümkün değil hem zaman olarak hem maddi olarak... mesela eski yalnız günlerimi özlüyorum ; akşam eve gittiğimde istediğim yemeği yemek istiyorum ama yapamıyorum çünkü annem yemek yapmış oluyor ve ben onu yemeliyim; kadın uğraşmış çünkü... bunlar çok basit şeyler gibi ...aslında kendine dert arıyorsun da diye de düşünebilirsiniz... ama her konu da böyle hissediyorum... kendi istediklerimi yapmam için şartlar uygun değil... ya da mutlu bir yuvanın hayalini kuramam ; sevdiğim kişi yok artık ve yeni birine dair de umudum yok hoş bunu da istemiyorum...
yani hayal kuramıyorum çünkü biliyorum ki olmayacak...
iş değiştirebilirim belki maddi olarak daha rahatlatacak ; yeni çevre filan ama şu an bunun için de şartlar uygun değil...

sürekli olumsuz olanları da hiç anlayamazken bu hale gelmek çok tuhaf...
yine büyük konuşmuşum işte ... senağlama

yani olay başkalarının değil benim değişmem ...
 

insan bazen farkında olmadan bu hale gelebiliyor...bazı yaşanan olumsuzluklar birikip ya da hayatımızı değiştiren olayların yaşanması birikip insanı psikolojik olarak yıpratabiliyor...
sizinde 1,5 yıl sonra ailenle yaşamaya başlamanız,sevgilinizden ayrılmanız ,maddi şeyler
hepsi birikip patlamış...
bence psikolojik yardım alamayı hemen düşünmeyein şunun için diyorum ki gittiğiniz psikolog veya psikiyatrist hemen ilaç tedavisine başlayabilir ilaçlar hayatı daha da
zorlaştırıyor...terapi şeklinde tedavi uygularlarsa iyi ama ilaçla desteklenirse o ilaçların zararı bünyeyi çok etkiler...
gene sen bilirsin tabi...ama ona vereceğin paraya spor yapabilirsin ya da bir uğraş edinebilirsin dans veya enstrüman gibi başka şeylerle meşguliyet zaman iyidir...
 

canım ben liseden beri ailemden ayrı yaşıyorum... 28 yaşındayım... son 1,5 yıldır yanıma geldiler... düşün hemen hemen 11 yıl sonra... ben istedim gelmelerini ama inan kendi sorumluluğum dışında onların sorumluluğu da üzerimde ... ve niyeyse o sorumluluğu aile de bir ben hissediyorum...

ya bilmiyorum ... iyi olmak istemiyorum sanki... o yüzden acaba diyorum uzmandan mı yardım almalıyım... ama ilaç filan tedavisi istemem sanırım... bilemiyorum yaa... ne yapacağımı bilemiyorum... salak salak ağlıyorum zaten şimdi... elimden başka bişey gelmiyor sanki...

çok saol önerin için... sevdiğim şeyleri tekrar gözden geçirsem iyi olacak sanırım...
 
biraz bekle pisikologa gitmene gerek yok o kadar zamandan sonra ailen yanına gelmiş buna alışkın değilsin biraz zaman geçsin alışırsın alışamazsanda ailenle konuşur yine yalnız yaşarsın kendi istediklerini yapabilirsin sen bu sitede tanıdığım en mantıklı kişilerdensin alışkanlıklardan vazgeçmek zor yine yalnız kalabilirsin mesela ailen bir akşamlığına biryerlere gidiversinler her şeyin çözüm var ama tek sevdiğin kişi için bişiy diyemem çünkü gelmeyecek ben bile bazen kendimi ağlarken yakalıııyorum hala malesef bu acı geçmiyor pisikologta çare bulumaz ben arkadaşlarımla vakit geçirince aklıma gelmiyor
 

teşekkür ederim umudum...dün pek iyi değildim ama bugün toparlandım... daha iyiyim...
sanırım biraz bekleyeceğim... yerimseniben
 

altını çizdiğim durumu söyleyebiliyorsan başlı başına bir problemdir bu zaten..başka sorun aramaya gerek yok..
bir psikoloğa veya psikiyatriste gitmek tuhaf veya yadırganacak bir durum değildir heleki günümüzde...
nasıl biryerin ağrıdığında doktora gitme gereği hissediyorsan ruhsal bir sorun yaşadığını hissettiğinde de doktora gitmek aynı şeydir..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…