Ne bitirebiliyorum, ne devamı için umutluyum…

Konum belli. Daha önceki konuları okuyan hanımlar çok güzel yorumlar yaptılar, hepsine tekrar teşekkür ediyorum.

İlişkim devam ediyor. Bu arada da psikolog desteği almaya devam ediyorum. Dışarıdan bakınca anlamsız gelen ilişkilerin altında yatan birçok süreç var, artık hepimiz biliyoruz. Kendi anne babamdan gördüğüm sağlıksız ilişki süreçleri, belki bir miktar genetik kodlamalar, çevresel faktörler.

Neredeyse 3 ay olacak ilişkimiz başlayalı. Giderek farklılaşan bir süreç yaşıyoruz. Birbirimize alışıyoruz, yaşadığımız tüm olumlu ve olumsuz iletişim süreçleriyle birbirimizi tanıyoruz. Öte yandan, ilişkinin geleceğine dair kaygılarım bu ilişkinin de tadını çıkarmama engel oluyor.
Psikoloğum bir ilişkiye başlamayı bir ilişki evine girmeye benzetiyor ve bu evin 6-7 tane kolonu var (iletişim, romantizm, sorun çözme kapasitesi vb) ve bu kolonların sağlamlığının test edilebilmesi için de belli bir süre geçmesi gerektiğini ve bu sürede de ilişkinin “hakkının verilmesi” gerektiğini söylüyor. Çocuklu bir partner sizin kırmızı çizginiz olabilirdi ama siz bu noktayı alıp artık o evin içine girdiniz ve sürecinizi yaşamalısınız diyor. Aksi taktirde, döngü bozulacağı için pişman olup geri dönmeler ve kısır döngülere düşülebileceğini söylüyor.

Terapi sürecimdeki yönlendirmelere uymaya çalışsam da, 31 yaşına yaklaşıyor olmanın verdiği kaygımı henüz kontrol altına alabilmiş değilim. Geçenlerde bir çocuk hastamın annesi düşük yaptı, beni de çok severler, konu hakkında konuşurken “hocam her şeyin bir zamanı var, kadınların doğurganlık süreleri var, inşallah en kısa zamanda en doğru şekilde size de sağlıklı bir annelik nasip olur” dediğinde neredeyse ağlayacaktım. Duygularım, ilişkim bir yana; gelecekle ilgili planlarım, kurmak istediğim aile, anne olma isteğim bir yana. Böylesine tutku, çekim, yoğun duygu hissettiğim bir insanla aile olamayacağıma olan kıramadığım bu inancım beni çok üzüyor…

Seviyorum, seviliyorum ama bir adım öteye gidecek inancım, gücüm, umudum yok.

Ne yapacağımı bilemez haldeyim…

Lütfen yargılamayın. Hepimiz insanız, farklı süreçlerden geçiyoruz. Ben sadece içimi dökmek istedim…

Genelde her yazdığımda şöyle bir yorum geliyor, “profilinde 34 yaş gösteriyor, neden yalan söylüyorsun” :) yıllaaaaar önce kaydolurken o zamanki aklımla hakkımda doğru bilgi vermeyeyim diye doğum tarihimi 1990 olarak yazmışım. Şu an 30 yaşındayım, bazı hanımlar tekrar bunu yazma gereği duymadan ben hemen ekleyeyim istedim :)

Ben ne duygular yaşarsak yaşayalım mantığın hep önde olması gerektiğini düşünüyorum, o yüzden sizinle empati kurmakta zorlanıyorum.
Boşanmış çocuklu bir adam üstelik eski eşi ile iş ortağı, siz bu adamın hayatında hep sonraki kişi olacaksınız, asla önceliği olmayacaksınız. Yaşadıklarınız belki çok güzel, belki çok özel ama biraz da gerçeklere dönmek gerekiyor. Siz karşınızdaki kişiyi en üste koyarken o kişinin sizden önce başkalarını düşünmesi belki şu an değil ama ileride canınızı sıkacak. Çocuğu için yeri gelecek aranız bozulacak. Değer mi tüketmeye ? Bence değmez.
Üstelik siz bu kişi ile ilgili kaç tane konu açmışsınız.Belli ki sizin de içinize sinmiyor, zorluyorsunuz resmen olsun diye.

Yahu kızım ne çektin buraya kaç kez konu açtın, terapiste para döktün iyi hoş da adamın hicbir çabası var mı sence? Adam alakasız bir kadını aslına bakarsan muhtemelen boşanma sebebi olan kadını hala tutuyor yanında senin ne düşündüğün adamın umrunda değil öylece takilıp gidiyor. 30 ne ki, gayet genç bir yaş bul yeni bir erkem olsun bitsin memkekettekj tek adam buymuş gibi zamklanmak sence akıl karı mı??

Terapi alırken ilişkiye devam ediyorsunuz elbet ömür de zamanda sizin bende malesef yukarıdaki yoruma katılıyorum elbette sizin yaşınız sizin hayatınız .Belki yaş iyice ilerleyince bitirebilir siniz