Yorumların tamamını okuyamadım ama bir çoğuna katılıyorum. İki tarafta kendine göre haklı.
Bazı şeylerin kriterleri var bana göre, çocuk gerçekten kendini yerlere atıp çığlıklar atıyorsa ve anne müdahale etmeyip telefonuyla ilgileniyorsa burada rahatsız olmak ve uyarmak herkesin hakkı ama diğer türlü 3-5 dakika ağlayan çocuğa da kızılmamalı.
Annelerde bu durumdan rahatsız oluyor, susturmaya çalışıyor, kontrol altına almaya çalışıyor, deniyor ama bazen de olmayınca olmuyor. En azından annenin bir çabası olduğunu görüyoruz. Bende anneyim yaşamadım diyemem, yeri geldi benim de kızım hiç olmayacak yerde böyle davrandı, susturmak için nasıl soğuk terler döktüm ben bilirim.
Hatta geçenlerde otobüsteyken bir kadın 2 yaşlarında oğluyla bindi ve çocuk susmuyor, ciddi anlamda çığlık kıyamet kriz var. Kadının yapmadığı şey kalmadı ama olmadı da. Otobüsten inecek durumda da değil, küçük bir yerde yaşıyorum ve ulaşımın çoğunluğu otobanda oluyor çünkü, o kadının stresini görüp cık cık yapmak, çocuğa parmak sallayıp kızmanın kimseye bir faydası yok.
Yaşlılara gelince onlar da kötü niyetli değil kendi bildikleri yöntemlerle durumu kontrol etmeye çalışıyorlar. Çikolata vermeye çalışmak gibi, zaten reddetmişsiniz.
Ama birbirimize karşı tahammüllü olmamız gerekiyor