İhlâsla...
İhlâs Allah'ı görüyormuş gibi ibadet etmektir.
Biz O'nu görmüyoruz ama O her an bizi görüyor.
Bunu sadece dua ve ibadet ederken değil yemek yerken, diş fırçalarken, yolda yürürken, uykuya dalmadan once, aklınıza her neresi gelirse orada düşünmek ve ona göre davranmak gerekiyor.
Bu öğretiyle yetişen alimler var, daha iki üç yaşlarındayken sürekli "Allah bana bakıyor, Allah beni görüyor" dedirtilerek büyütülen çocuklar... Bu çocuklar günah işleyebilir mi? Kim sevdiği kendisine bakarken onun için önemli olan bir eşyayı kırabilir ya da onun aleyhine konuşabilir ki?
Bir de darlıkta duasının kabul edilmesini isteyenin ferah zamanlarda bol dua etmesi gereği var tabi...
Aksi halde dua sadece ihtiyaç görme vesilesine dönüşüyor, "işim görülsün" diye el açmış gibi oluyoruz sadece zor zamanlarda Allah'ı hatırlayarak...
Oysa ibadet ve dua bir zorunluluk değil bilâkis zevktir. Allah bize ruhundan üfledi, başka hiçbir canlıya değil, sadece insana yani bizim yerimiz O'nun yanı, biz yalnızca O'na aitiz... Sahte bağlılıklar, suni sevgilerde huzur arıyoruz ama dünyada mutlak rahat ve huzur yok, çiçeği ait olduğu topraktan koparınca solmuyor mu, onun gibi işte, Rad Suresinde buyurduğu gibi "Kalpler yalnız Allah'ı anmakla huzur bulur."
Kalplerin, yerin, göğün ve her türlü mülkün sahibinin O olduğunu idrak eder ve bu idrake göre yaşarsanız kalpten dua edersiniz, bu sevgi başka sevgilere benzemez, siz sussanız kalbiniz coşar zaten...
