- 16 Mayıs 2013
- 4.831
- 2.717
- Konu Sahibi sebebiumut
- #1
Beni tanıyan üyeler bilir biraz zorlu ve sıkıntılı bir hamilelik süreci geçirdim. Ardından 1 Temmuz 2015 salı günü sabah 7:30 da oğlumu kucağıma aldım. Şimdi düşünüyorum bu kadar çekeceğimi bilsem sanırım yine hiç düşünmeden paşamı dünyaya getirmeye milyonlarca kez evet derdim.Gelelim baya geç olsa da benim doğum hikayeme
29 Haziran gece 2:00 kanamam vardı. Hamilelik boyunca kanama yaşadığımdan kimseye bir şey söylemeden ped yerleştirip gidip uyudum. Sabah 8:00de kalktığımda pedten taşacak kadar kanamam vardı. Hemen doktorumu aradım."Acil hastaneye gel doğuruyorsun." dedi. Anneme anlattım ve eşimi aradım. Hemen banyo ve kişisel temizlik derken eşim geldi.Hastaneye gittik.
Suyum gelmediğinden ben hala güle oynaya takılıyordum. Gittik sadece 1 cm açılma ve nts de sancılar görüldü. Tüm gün hastanede yatırdılar. Sıkıldım ve illa gezmek istiyorum diye söylendim. Önce hastanenin bahçesine çıktım. Ardından eşimle kız kardeşimi ikna ederek pazardan gelen insanları takip edip semt pazarına gittim. (Gülmeyin sancım az ve annem ameliyatlı doğumdan korktuğumdan kafamı dağıtacak uğraşlar arıyordum.)
Akşam hala az sancı ve açılma 1 cmde kaldığından doktordan müsaade isteyip kağıt imzalayıp eve gittim. Oturup hastanede dağıtılacak bebek şekerleri maaile yapmaya başladık. (İg yazdığımdan herkes sezeryana gireceğimi sanıyormuş meğersem.)
Gece 1:00 ç.. yaparsın ya o şekilde bir şey hissettim. Meğersem suyum geliyormuş. Tabi suyla beraber yine leke şekilde kanamalarım devam ediyordu. Doktoru aradım "hemen hastaneye yolda doğuracaksın" dedi. Ben yine banyoya girdim. Eşimle annem deliriyorlar. Kim takar onları ay birde o saatte tutturdum "kuaföre gidicem. Ben oğlumu bu saçlarla karşılayamam. Doğurmayacağım" diye. Sanki doğurmayacağım demekle o bebek duracak yerinde...
Neyse su örgüsüyle saçlarımı örüp ikna ettiler. Hastaneye gidiyoruz ama ben yol boyunca altıma kaçırmaya devam ediyorum. Gittik açılma hala 1 cm ve hala nts de sancılar görülüyor. Bu defa eve gitmeme izin vermediler. Bende normal doğum istediğimden (malum annem yeni ameliyat olmuş ve bana bakacak kimsem yok) bütün gece hastane kolidorlarında, bahçesinde volta attım. Herkes yorgun ben inatla yürüyorum.
Hastane suni sancı ve sezeryan önerse de ben "Doktorumla konuştum. Normal doğum istiyorum" diye konuştum. Doktorumu aradım cepten "hocam bana böyle söylüyorlar siz gelmeden hiç bir şey yapmam" dedim. Doktorum yaptırma geliyorum bekle" dedi.
Sabah 6:00 ben yürümekten bitap düşmüş durumdayım. Doktorum geldi kontrol etti. Açılma 6 cm ve nts sancılar bu şekilde doğum ancak akşam gerçekleşir demesiyle ben delirecek durumdaydım. Doktorum beni sakinleştirip "normal doğum istiyoruz. Bu sebeple sabırlı olmak zorundasın. Bu kadar dayandın az daha sık dişini birlikte üstesinden geleceğiz" dedi. Hemşirelere kızdı. "Bu kız bu kadar yürüdükten sonra doğuma hali kalır mı diye düşünmediniz mi? Hatice uzan dinlen biraz" diye bana döndü.
Uzandım ama uyumak ne mümkün sancı geldikçe kıvranıyorum. Sanki kuyruk sokumumda ki kemikler kum haline geldi. Artık 5 dk az kısa sürede gelen sancılar giderek sıklaştı. Sancılar %100 ve açılma hala çok yavaş bekliyoruz. Kız kardeşim tüm gece olduğu gibi hala belime masaj yapıyor. Eşimle abim yorgunluktan bahçeye çıkıp arabada uyumayı düşünüyorlardı. Yoklardı. Sancı geldikçe annem anlamasın diye dişimi sıkıp kıvranıyorum. Kardeşim yanı başımda hemen ebeyi çağırdı rengim iyice kaçmıştı.
Doktorumla birlikte geldiler. Tansiyonum düşmüş. Doğumhaneye aldılar. Lakin açılma 8 cm beklemek zorundayız. Masadan düşmemden korktular. Doktorum bağırıp inlemediğim için şaşırdı. Halbuki ben bütün gece dua okuyup durdum. Her sancıyla birlikte hatim indiriyordum sanki ve saat 7:00 doktorum akşama doğru doğuracak gibi serum bağlayın bedeni çok yorulmuş ıkınmaya bile gücü kalmamış dedi.
Tam doktorum çıkarken hastaneden ebeyi çağırdım doktorumu çağırın ben doğuruyorum. Şimdi kontrol etti. Daha var derken bana baktı ciddiyim. Çağırdılar geldi. Kızım birkaç dakika da ne oldu dedi. Hocam doğuruyorum dedim. Ikınmalar vs. derken bir ses ve dünyam değişti.
Artık ne sancı ne doktorun koşturmacası hiç birşeyi gözüm görmüyor. Sadece göğsüme konan sıcaklık ve sesi beynimde yankılanıyor. Tek sorabildiğim "o iyi mi?" gelen cevap "ikinizde iyisiniz. her şey bitti." Onu temizlemek için alıp bana dikiş attıklarında artık hiç bir şey hissetmiyordum.
Bebeğim kokusu ve sesi beni benden almıştı. Artık dünyam değişmiş herşey onunla yeniden anlam kazanmıştı. Sizin en güzel anlarınızı kötü anılara çevirmeye çalışan insanlar yoktu. Çünkü beynim onların hepsini silmişti. Sadece bebeğim ve ben vardık. Sevdiklerimiz ve bizi sevenler yanımızdaydı. Çok şükür Bin şükür Allah bize onu mucize bebek olarak göndermişti. Hayatıma hoş geldi ve bana sağlık getirdi meleğim.
29 Haziran gece 2:00 kanamam vardı. Hamilelik boyunca kanama yaşadığımdan kimseye bir şey söylemeden ped yerleştirip gidip uyudum. Sabah 8:00de kalktığımda pedten taşacak kadar kanamam vardı. Hemen doktorumu aradım."Acil hastaneye gel doğuruyorsun." dedi. Anneme anlattım ve eşimi aradım. Hemen banyo ve kişisel temizlik derken eşim geldi.Hastaneye gittik.
Suyum gelmediğinden ben hala güle oynaya takılıyordum. Gittik sadece 1 cm açılma ve nts de sancılar görüldü. Tüm gün hastanede yatırdılar. Sıkıldım ve illa gezmek istiyorum diye söylendim. Önce hastanenin bahçesine çıktım. Ardından eşimle kız kardeşimi ikna ederek pazardan gelen insanları takip edip semt pazarına gittim. (Gülmeyin sancım az ve annem ameliyatlı doğumdan korktuğumdan kafamı dağıtacak uğraşlar arıyordum.)
Akşam hala az sancı ve açılma 1 cmde kaldığından doktordan müsaade isteyip kağıt imzalayıp eve gittim. Oturup hastanede dağıtılacak bebek şekerleri maaile yapmaya başladık. (İg yazdığımdan herkes sezeryana gireceğimi sanıyormuş meğersem.)
Gece 1:00 ç.. yaparsın ya o şekilde bir şey hissettim. Meğersem suyum geliyormuş. Tabi suyla beraber yine leke şekilde kanamalarım devam ediyordu. Doktoru aradım "hemen hastaneye yolda doğuracaksın" dedi. Ben yine banyoya girdim. Eşimle annem deliriyorlar. Kim takar onları ay birde o saatte tutturdum "kuaföre gidicem. Ben oğlumu bu saçlarla karşılayamam. Doğurmayacağım" diye. Sanki doğurmayacağım demekle o bebek duracak yerinde...
Neyse su örgüsüyle saçlarımı örüp ikna ettiler. Hastaneye gidiyoruz ama ben yol boyunca altıma kaçırmaya devam ediyorum. Gittik açılma hala 1 cm ve hala nts de sancılar görülüyor. Bu defa eve gitmeme izin vermediler. Bende normal doğum istediğimden (malum annem yeni ameliyat olmuş ve bana bakacak kimsem yok) bütün gece hastane kolidorlarında, bahçesinde volta attım. Herkes yorgun ben inatla yürüyorum.
Hastane suni sancı ve sezeryan önerse de ben "Doktorumla konuştum. Normal doğum istiyorum" diye konuştum. Doktorumu aradım cepten "hocam bana böyle söylüyorlar siz gelmeden hiç bir şey yapmam" dedim. Doktorum yaptırma geliyorum bekle" dedi.
Sabah 6:00 ben yürümekten bitap düşmüş durumdayım. Doktorum geldi kontrol etti. Açılma 6 cm ve nts sancılar bu şekilde doğum ancak akşam gerçekleşir demesiyle ben delirecek durumdaydım. Doktorum beni sakinleştirip "normal doğum istiyoruz. Bu sebeple sabırlı olmak zorundasın. Bu kadar dayandın az daha sık dişini birlikte üstesinden geleceğiz" dedi. Hemşirelere kızdı. "Bu kız bu kadar yürüdükten sonra doğuma hali kalır mı diye düşünmediniz mi? Hatice uzan dinlen biraz" diye bana döndü.
Uzandım ama uyumak ne mümkün sancı geldikçe kıvranıyorum. Sanki kuyruk sokumumda ki kemikler kum haline geldi. Artık 5 dk az kısa sürede gelen sancılar giderek sıklaştı. Sancılar %100 ve açılma hala çok yavaş bekliyoruz. Kız kardeşim tüm gece olduğu gibi hala belime masaj yapıyor. Eşimle abim yorgunluktan bahçeye çıkıp arabada uyumayı düşünüyorlardı. Yoklardı. Sancı geldikçe annem anlamasın diye dişimi sıkıp kıvranıyorum. Kardeşim yanı başımda hemen ebeyi çağırdı rengim iyice kaçmıştı.
Doktorumla birlikte geldiler. Tansiyonum düşmüş. Doğumhaneye aldılar. Lakin açılma 8 cm beklemek zorundayız. Masadan düşmemden korktular. Doktorum bağırıp inlemediğim için şaşırdı. Halbuki ben bütün gece dua okuyup durdum. Her sancıyla birlikte hatim indiriyordum sanki ve saat 7:00 doktorum akşama doğru doğuracak gibi serum bağlayın bedeni çok yorulmuş ıkınmaya bile gücü kalmamış dedi.
Tam doktorum çıkarken hastaneden ebeyi çağırdım doktorumu çağırın ben doğuruyorum. Şimdi kontrol etti. Daha var derken bana baktı ciddiyim. Çağırdılar geldi. Kızım birkaç dakika da ne oldu dedi. Hocam doğuruyorum dedim. Ikınmalar vs. derken bir ses ve dünyam değişti.
Artık ne sancı ne doktorun koşturmacası hiç birşeyi gözüm görmüyor. Sadece göğsüme konan sıcaklık ve sesi beynimde yankılanıyor. Tek sorabildiğim "o iyi mi?" gelen cevap "ikinizde iyisiniz. her şey bitti." Onu temizlemek için alıp bana dikiş attıklarında artık hiç bir şey hissetmiyordum.
Bebeğim kokusu ve sesi beni benden almıştı. Artık dünyam değişmiş herşey onunla yeniden anlam kazanmıştı. Sizin en güzel anlarınızı kötü anılara çevirmeye çalışan insanlar yoktu. Çünkü beynim onların hepsini silmişti. Sadece bebeğim ve ben vardık. Sevdiklerimiz ve bizi sevenler yanımızdaydı. Çok şükür Bin şükür Allah bize onu mucize bebek olarak göndermişti. Hayatıma hoş geldi ve bana sağlık getirdi meleğim.
