Selam kızlar,
Bugün yine anladım, aştığımızı sandığım konuların gerçektende aşılmadığını.. Konuşmadıkca geçtiğini sandığım şeylerin, her açıldığın da daha da kavgaların ağırlaştığını..
Konum şu.
Bundan iki gün önce kv'delerde eşimin istediği kadar oturuyoruz.. Hiç bir sıkıntı yok. O ne zaman kalkalım derse kalkıyoruz fln.. Yemeğini bir güzel yer, annesi yapmış ne de olsa.. Tabağı boş vermez asla!
Bugün benim annemlerdeyiz. Eşim bir kere iş görüşmesinden geç geldi annemlere önce beni bırakmıştı. Oturduk fln annem damadı sever diye sevdiği yemekleri yapar koyar önüne kaşık ucuyla alır doydum der.. Bir iki saat geçer hadi kalkalım der. E haliyle üzülüyorum. Eşim bensizde gelsin gitsin aileme istiyorum içli dışlı olsun istiyorum. Herneyse eve giderken ben eşimin sabahcı olduğunu düşünüyordum, bana yok yeaa işe gitmem uyucam diyor.. E sen sabahcısın diye erken kalktık, gitmeyeceğini bilseydim bir saat daha otururduk dedim.. Demeseydim keşke. Hemen parladı.. Sıkıldım napabilirim gibi şeyler geveledi. Ben de sıkılıyorum ama hiç bir zaman sıkıldığımı belli etmem aksine çok güzelmiş çok eğlenceliymiş gibi davranırım ailesinin ortamı.. Bir o lafım için eşim şuan evden çıktı gitti.. Abartılmayacak konuları abartmayı çok sever.
Ya arkadaşlar bana bir söylermisiniz sadece benim eşimmi böyle ? Çevreme bakıyorum eşleri nasıl böyle içten, sıcak eşinin ailesine karşı.. Hep içli dışlılar.. Benimkine bakıyorum uzak mesafeli..
Herşeyi geçtim. Kendi yapmadığı göstermediği yakınlığı benden bekliyor..
Arada ki dengeyi siz nasıl sağlıyorsunuz; Eşinizi ailenize nasıl benimsetebildiniz?
Yardımlarınıza / tiyolarınıza çok ihtiyacım var. Şimdiden teşekkürler