merhaba meltem hanım;
ben kendimi değersiz hissediyorum hemde çok.etrafımdaki insanları kendimden soğutuyorum.nasıl başardığımı bilmiyorum.
19 yaşında eşimle ailemden gizli nikah yaptık ve sonra karsılarına çıkıp biz evlendik dedik.ailem sağolsun herseyımı yaptı.2 gün düğünüm oldu.fakat alelacele bir düğün oldugu için hiç birşey seçme hakkım olmadı.ilk girdiğimiz yerlerden herseyi alıp çıktık.burada basladı biraz.daha sonra evliliğim 6.ayında sürpriz bir şekilde hamile kaldığımı öğrendim.bu arada aöf 2 yıllık bankacılık ve sigortacılık okuyorum,ehliyet aldım,kpss önlisans girdim.olmadı.4 yıllığa geçiş yaptım işletme bitirdim.kpss ye girdim lisans olarak.bunları yaparken sakucağımda ufacık bebekle hep yalnızdım.ailemle farklı şehirlerde oturuyorduk.kayınvalidemler hiç yardımcı ve destek olmadı.hem okul,hem kpss,hem bebek ben hep evdeydim.ders çalışmaktan çocuk bakmaktan insan yüzü görmedim sayılır.sosyal aktıvıte sıfır.eşimde evcil bir insan oldugu için akşamları da bir yere gitmedik.zaten nüfusu 12 bin olan bir yerde oturuyorum sosyal hayat sıfır.burayı hiç sevemedim.alışamadım.hep içimde biran önce buradan gitmek arzusu..
tabii zman bu şekilde akıp giderken,ben herkesden,herşeyden uzak kalmışım,evimi benimsemıyorum.yani eşyalarımı beğenmıyorum.arkadaşlar gelmek istese kabul etmek istemiyorum.belki benim evim onlarınkinden kat be kat daha güzel ama içim bunu kabul etmiyor.eski benden ben kalmamış,kendimi tanıyamıyorum.kendime bakmıyorum.kendime birşey almayalı ne kadar oldu hatırlamıyorum.eski şenşakrak,şık giyinen herşeyi takım olan benden eser yok.kabuğumu kırmak istiyorum ama kıramıyorum.ben bu kadar emek harcayıp 2 diploma alırken bi arkadasım lise mezunu olarak hemşire olunca,görümcem 50 puanla karadenize atanınca çıldırmak istiyorum.etrafımdaki herkesi kırıyorum.sebebini kimselere açıklayamıyorum.ağlamak istiyorum ağlayamıyorum.bütün gün evde hiç birsey yapmadan oturuyorum.ne birşey yapmak istiyorum.ne kimseyi görmek istiyorum.inanın evimde insanca yasaya bilmek için yapacağım işleri bile yapamaz hale geldim.bunların üstüne gecen yıl annemlerin yasadıgı şehirden ev aldık,habire tek maasla borç ödüyoruz.ben çok kötüyüm nolur yardım edin. oğlum ve inancım olmasa arasıra ölümü düşünmüyor değilimm..çok yalnızım,birilerinin beni anlamasına o kadar çok ihtiyacım var ki...
ben kendimi değersiz hissediyorum hemde çok.etrafımdaki insanları kendimden soğutuyorum.nasıl başardığımı bilmiyorum.
19 yaşında eşimle ailemden gizli nikah yaptık ve sonra karsılarına çıkıp biz evlendik dedik.ailem sağolsun herseyımı yaptı.2 gün düğünüm oldu.fakat alelacele bir düğün oldugu için hiç birşey seçme hakkım olmadı.ilk girdiğimiz yerlerden herseyi alıp çıktık.burada basladı biraz.daha sonra evliliğim 6.ayında sürpriz bir şekilde hamile kaldığımı öğrendim.bu arada aöf 2 yıllık bankacılık ve sigortacılık okuyorum,ehliyet aldım,kpss önlisans girdim.olmadı.4 yıllığa geçiş yaptım işletme bitirdim.kpss ye girdim lisans olarak.bunları yaparken sakucağımda ufacık bebekle hep yalnızdım.ailemle farklı şehirlerde oturuyorduk.kayınvalidemler hiç yardımcı ve destek olmadı.hem okul,hem kpss,hem bebek ben hep evdeydim.ders çalışmaktan çocuk bakmaktan insan yüzü görmedim sayılır.sosyal aktıvıte sıfır.eşimde evcil bir insan oldugu için akşamları da bir yere gitmedik.zaten nüfusu 12 bin olan bir yerde oturuyorum sosyal hayat sıfır.burayı hiç sevemedim.alışamadım.hep içimde biran önce buradan gitmek arzusu..
tabii zman bu şekilde akıp giderken,ben herkesden,herşeyden uzak kalmışım,evimi benimsemıyorum.yani eşyalarımı beğenmıyorum.arkadaşlar gelmek istese kabul etmek istemiyorum.belki benim evim onlarınkinden kat be kat daha güzel ama içim bunu kabul etmiyor.eski benden ben kalmamış,kendimi tanıyamıyorum.kendime bakmıyorum.kendime birşey almayalı ne kadar oldu hatırlamıyorum.eski şenşakrak,şık giyinen herşeyi takım olan benden eser yok.kabuğumu kırmak istiyorum ama kıramıyorum.ben bu kadar emek harcayıp 2 diploma alırken bi arkadasım lise mezunu olarak hemşire olunca,görümcem 50 puanla karadenize atanınca çıldırmak istiyorum.etrafımdaki herkesi kırıyorum.sebebini kimselere açıklayamıyorum.ağlamak istiyorum ağlayamıyorum.bütün gün evde hiç birsey yapmadan oturuyorum.ne birşey yapmak istiyorum.ne kimseyi görmek istiyorum.inanın evimde insanca yasaya bilmek için yapacağım işleri bile yapamaz hale geldim.bunların üstüne gecen yıl annemlerin yasadıgı şehirden ev aldık,habire tek maasla borç ödüyoruz.ben çok kötüyüm nolur yardım edin. oğlum ve inancım olmasa arasıra ölümü düşünmüyor değilimm..çok yalnızım,birilerinin beni anlamasına o kadar çok ihtiyacım var ki...