Merhaba;
Bende bir sorun var çözemiyorum. 25 yaşındayım, annemi hiç tanımadım. Babannemin yanında büyüdüm. Birçok psikoloji kitabı okudum, yalnızdım çünkü ama mücadeleden yılmadım. zor bi hayat geçirdim, yinede kendimi şanslı saydım. Çünkü tecrübelerim olmuştu hayatın en erken zamanında. Sadece yalnızken ağladım. Şimdi benim bir ailem var, oğlum var. Grafikerlik yapıyorum. Eşim birkaç kez ölümden döndü diyebilirim. Ozamanlardan beri saplantı haline geldi bu durum. Ambulans geçerken bile korkuyorum hemen eşimi arıyorum iyimi diye. Ölümden korkuyorum. Sürekli aklımda. Kendim için değil oğlum ve eşim için. Hayatımda ilk defa böyle psikolojik durumum oldu o kadar zor şeyi atlatmama rağmen. Ama bunu aşacak gücüm yok sanırım. Kendi kendime hayaller kuruyorum. Eşimin ölümüyle oğlumun ölümüyle ilgili. Bunu durduramıyorum ve çok huzursuz oluyorum. Sizce bunu nasıl atlatabilirim? İlk defa birisinden destek istiyorum. Net ortamından bana yardımcı olabilirmisiniz bilmiyorum ama yorumunuzu bekliyorum. Teşekkürederimm...:çok üzgünüm: