Martı Yüzlü

Martı Yüzlü-

Eski bir dost geldi çaldı kapımı bu gece, sakin sakin otururken yalnızlığımla, aşağıdaki şiiri bıraktı kendi hatıralarının yanına. Sözleri çok derindi benim için, narin seçilmiş, şimdi tekrar tekrar dinliyorum, daha da bir derinleşiyor ben ulaştıkça anlamına. Eskiden ne çok dinlerdim, şimdi çok daha bir anlamlı geldi…Deniz kıyısında bir martıyla konuşurken görüyormuş dostlarım beni sürekli,Bir kaptanım çünkü, kağıt gemilerden emekliGülemedim ki hiç hasta yatağının başındaHaberi bu yüzden yoktur annemin sol yanağımdaki gamzedenKomidinin stündeki ilaçların sayıları arttıkçaKutularından yaptığım gökdelenin uzamasına seviniyorumVe bilmezdimAnnemin yaşantısındaki renkliliğinYalnızca raflara dizili kavanozların içindeki reçeller olduğunuBilerek mi yanına almadın giderkenBaşının yastıkta bıraktığı çukuruGüveniyordum oysa ben sevgimizeVapur iskelesi ya da tren istasyonundaki saatin doğruluğu kadarBeni senin gibi bir de annem terketmiştiKi göbeğimde durur onun yokluğundan bana kalan çukurSıralanmış saksılar vardı limana bakan penceremizin önündeVe çiçekler arkasında ekmek kırıntıları serpen martı yüzlü bir anneTerasta toplanan kadınlar limandaki beyaz geminin ışıkları yanıncaDedikodusunu yapmayı unuturlardıTam o saatte sokaktan geçen yazlık sinemadaki biletçi kızınAnnesinin dizlerinin dibinden hiç ayrılmayan uslu bir çocuk gibidirLimandaki denizAma sokağa çıkıp dalga olmak geçer yüreğindenHiç bir bardakta dudak payı bırakmadınız banaBir kaşık sesini bile çok gördünüz şekersiz içerek çaylarınızıİki çocuk rahatlıkla oturduğumuz kapının eşiğineKendi başıma zor sığıyorum bugünBüyüdükçe insan yalnız mı kalıyor ne?Kabuğunu koparmadan ne bir elmayı soyabildimNe de iyileştirebildim bir yaramıAma karşıma çıkınca kızmadım hiç elma kurdunaBendim çünkü bıçağı saplayan onun yurdunaBüyüklerle ben yapamıyorumÇocuklar da almıyor beni oyunlarınaDevlet dairesinde yangından kurtarılmayacak sıkışmış bir çekmece gibiyimAçılamıyorum sanaKardeşiyle sokaklarda hep bir örnek giydirilenSen nasıl sevmezsin eşitliğiYürürken düşen çoraplarınıaynı hizaya getirmek içinAnnen değilmiydi önünde diz çökenYol kenarlarındaki yağmur mazgallarını kumbara sanıpHarçlığımı atardım. Bu yüzden en çok denizden alacaklıyım…

Volkan Konak
--------------------