mahalle..

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, çok güzel bir ülkede, mahalleler varmış.

Bu mahallelerin çocukları birbirlerini çok severlermiş. Dışarıdan gelen parolalı bir ıslığa uçarak aşağı iner, beraber olacakları anları iple çekerlermiş. Kavga da etseler kin tutmaz, her gün yeniden dünyalar kurarlarmış. Herkeste sevgi, paylaşma ve arkadaşlarını kollama duygusu yavaş yavaş gelişirmiş.

O zamanlar, çocuklar evden okula servis ile değil, buluşarak giderlermiş.

Onların yolunu gözlemezmiş; evdeki bilgisayar, şehrin en iyi dershanesi, hazırlık kursları.

Bilmezlermiş; hamburgeri, MTV'yi, internet'i, cep telefonunu,Tetris'i.

Bilirlermiş duvarların üzerinde sohbeti, anket defterleri doldurup, sevgileri keşfetmeyi

Horoz şekercisini, elleri leş gibi macuncunun, tornavida ile koyduğu rengarenk macunu

Eve gitmeyi unutmayı, hava kararınca dayak yemeyi, sonra da bir ıslıkla tekrar aşağıya, kukalı saklambaça kaçmayı

O hakkında türlü şeyler söylenen evdeki garip adamdan korkmayı

Küsmeyi, aynı kıza asılmayı, torbalarla misket toplamayı, gıcır köstek ayırmayı, değiş tokuşu, kaybedince kapışı (o muhteşem "kapış"ı)

Teksas'ı, Tommiks'i, Konyakçı'nın dişlerini

Paramparça Red Kid'leri

İç içe konan naylon topları, taştan kale direklerini

Üç korner bir penaltıyı

Üzerine apartman yapılan top sahalarını, sonra o apartmana taşınan yeni dostları ve onları kapma yarışını

Taşınanların kırmızı kamyonlarını

İlk ergenliği, boyların ölçülmesini

Hey dergisini

Otobüsteki biletçinin lastik sarılı kalemini

Yoğurtçuyu, kalaycıyı, hallacı

Evlerin arkasındaki odun kömür depolarını

Yakan topun yakışını

Adam alırken, adım hesabını, iki çocuğu en iyi arkadaşla takası

Mantarlı gazoz kapaklarını, yaldız kazımayı

Yandaki mahalle ile alınan kavgayı, her kavganın çıkarttığı kahramanı – ödleği

Kan kardeşliğini

İp atlama, lastiğe basma, topaç virtüözlüğünü

Çelik çomağı, kırılan camları - toplanan paraları

Açık hava sinemalarını, frigo buzu

Silik seksek çizgilerini...

Sonra zamanla, bu güzel ülkede durumlar değişmeye başlamış. Yaşlar ilerledikçe, bu birliktelik, kollama, koruma duyguları, bu mahallelerin çocuklarının başlarına çok işler açmış.

Daha sonra işsizlik, enflasyon, köşeyi dönme, adamını bulma, malı götürme falan derken, herkes yüzünde soluk bir bakış, içinde hayatın yenilgisi, çaresizlikleri, tatminsizlikleri ile başbaşa kalmış.

Çocukları mı? Çocukları şimdi koca koca apartmaların arasında, nefes alınmaz bir havada, evlerinde, sanal bir dünyada, emniyet içerisinde yalnız yaşıyorlar.

Anneleri-babaları onları çok seviyor. Beta kapmasın diye kalabalık ortamlara hiç sokmuyor.

Hafta sonları hep beraber "Karum" ya da "Akmerkez"deler.

Okul servisi çocukları neredeyse yataklarından alıyor.

Çocuklar, trafik kaygısıyla, köşedeki markete dahi gönderilmiyor.

Babalar şirketlerin bilançolarını, çocuklar da dershane reytinglerini izliyorlar.

Hepsi birer test uzmanı, sayısal-sözel yuvarlanıp gidiyorlar.

Seksek oynamayı değil ama taban puanları çok iyi biliyorlar.

Hayata açılan pencereleri "Windows", onlar ekrana-ekran onlara bakıyor ve koca bir hayat dışarıda akıp gidiyor.

Ve şehrin dışında ağaçlar, tırmanacak, salıncak kuracak, kalp kazıyacak mahalle çocuklarını bekliyor.

Paylaşmayan,yalnız, bencil, kafesler içerisinde, gürbüz, güvenlikteki çocukları.

Hiç sopa yememiş, ağaçtan düşmemiş, topu yandaki bahçeye kaçmamış,

dizlerinde bir metrekare kabuklar olmamış çocukların...