T
tinkerbel
Ziyaretçi
- Konu Sahibi tinkerbel
- #1
Merhaba,
26 yaşındayım, evliyim,1 buçuk yaşında bir bebeğim var, duygusal olarak uzun zamandır kendimi çöküntüde hissediyorum, ama şu sıralar bu durum katlanamayacağım bir hal aldı,
nerden başlasam... herşeyi anlatmak istiyorum
Lise dönemimden itibaren arkadaş bulmakta zorlandım, hala zorlanıyorum, nedense olmuyor,nadiren arkadaşım olduğu zamandada ben aramak istemiyorum, bazen görüşmek bile istemiyorum, kabuguma evime çekiliyorum... birisinden beklemediğim bir hareket görünce hemen benim hakkımda kötü düşünüyor kötülüğümü istiyor diye düşünmeye başlıyorum...
3 senelik evliyim ama eşimle sürekli çatışmalar yaşıyoruz, 6 sene flört ederek evlendik ama evliliğimizin başından itibaren çok kavgalar ettik, bunun nedenlerinden bazıları onun ailesinin bana karşı tavrıydı, haksızda olsalar hiç bir zaman onların tarafını bana karşı veremedi...
Beni umursamaz gibi davrandı, ben öteki odada ağlarken o açıp tv seyretti, yattı uyudu, umru olmadı, o böyle yaptıkça ben kendimi dahada değersiz işe yaramaz biri gibi hissetmeye başladım... zamanla sürekli düşünceli, mutlu olamayan, çok çabuk sinirlenen, herkesi herşeyi takan, her şeyin kusurunu arayan ve bulan biri oldum...
Eşimle tartışmalarımızı yer yer hakarete varan bağrışmalarımızı oturduğumuz apartmandaki herkesin duyduğunu düşündüğüm için çok mutsuz oldum, oluyorum, apartmandan kimseyle zaten arkadaşlık kuramamışken birde üstüne bu tarz kavgalarımızın olması insanların hakkımda kötü düşündüğü düşüncesini iyice beynime yerleştirdi... mutsuz oldum, oluyorum
Ve bebeğim... resmen hayatımı onu stres yaparak geçiriyorum... aman düştümü başınımı vurdu, yemedimi, uyumadımı, ağladımı, gezdimi, sağlıklımı, tıkandımı... kimin kucağına gitse hep tetikte kalbim yerinden fırlayacak gibi hissediyorum kendimi, düşürecekler, yada terli rüzgar yiyecek, yada uyurken kustumu acaba kusupta boğulurmu, hep böyle düşünceler yaşıyorum... babası dahil kim yaklaşsa aynı şeyleri hissediyorum... benim için onunla ilgili her olay panik halini aldı diyebilirim... ona kötü birşey olacak diye çok korkuyorum, bu halim birazda riskli bir gebelik ve onu daha kucağıma alamadan kaybetmek ile yüzyüze olmayı hamileliğimde hemen her gün yaşadığım içinde kaynaklanmış olabilir, ama eşimle aramı açıyor...
Bana sürekli bana güvenmiyorsun diyor...
O zaman lütfen sana güvenmem için bana yardım et,bebeğim konusunda güvenimi sağlayacak davranışlar yap diyorum, ben senin güvenini kazanmak için uğraşmamalıyım sen bana zaten güvenmelisin diyor, yapamıyorum...
Kabugumu kırmak istedim, ne yapabilirimde bu durumdan kurtulabilirim diye düşündüm, mutlu olduğum şeyleri yapmaya çalıştım...
Eşimle mutlu olmaya çalışıyorum,mesela eşimle sevgili gibi birbirine aşık bir çift olduğumuz zaman mutlu olacağımı düşündüğüm için bu role büründüm ve bu şekilde mutlu olmaya çalıştım, herkesede öyleymiş gibi gösterdim , ona sevgilim gibi davrandım, el ele tutuşup yürüdüm... cep telefonuna aşk mesajları gönderdim vs... ama o beni sevdiğini söyleyip beni öpmesine rağmen dahada fazlasına ihtiyaç duyduğumu farkettim... bana hayatta herşeyden çok sevdiği kadın gibi davransın kıskansın jestler sürprizler yapsın istedim... yapmadı.. istediklerim hep benim zorlamamla oluyor, ona kalsa işte yorulduğu için eve gelince tüm gününü tv yada pc karşısında geçirecek, sadece yemek için yerinden kalkacak ,önüne çay servisi gelecek, bunlarıda ben istemiyorum, eşimin davranışları kendimi başkalarından özelliklede ailesinden daha değersizmişim gibi hissettiriyor...
Anne babamla anlaşamıyorum, görüşüyorum yinede, annem çok hareketli tez canlı bir kadın, beni dinlememesi yada benimle ilgili şeylere kafasına göre karar vermesinden hoşlanmıyorum... beni anlamıyor gibi geliyor... kendimi onun yanıda çok yalnız hissetsemde çok çağresiz kalınca içimi ona açıyorum...
Çalışmıyorum ve bunu bir süredir sorun etmeyede başladım, çocuğuma bakıyorum, çalışanları gördükçe niye ben olamıyorum diye soruyorum kendime sürekli, sıkıntı çekiyorum, aslında üniversiteyi çok başarılı bitirmiştim ama iş hayatında 3 aylık 2 iş deneyimimden sonra pes ettim sanırım, yapamıyorum, beceremiyorum, anlamıyorum dedim
Tüm bu olumsuz düşüncelerimi içimde biri bana tüm gün tekrar ediyor... hepsini suratıma vuruyor... sen kimse ile arkadaş olamazsın, hiç mutluda olamazsın, şişmansın, sen işe girip çalışamazsın, sen sinirlisin, asabisin, kimse seni sevmiyor, hiç komşun yok, eşin ailesini senden daha çok önemsiyor... sen olmazsan oğluna kimse yeteri kadar iyi bakamaz, başına kötü şeyler gelir diyor sanki... kendi iç sesimin bana oynadığı kötü bir oyun bu... kurtulamıyorum...
Eşimle artık tartıştığımız zamanlarda farklı bir odaya geçip sürekli ağlıyorum... iç sesim sürekli konuşuyor yine... ve eşimde benimle barışmak için gelmiyor... kendimi değersiz gibi hissediyorum... sonrasında ben gidip konuşunca televizyona bakarak dinliyor beni... umrunda değilim gibi hissettiriyor
Annemle, babamla eşimle, kimseyle anlaşamıyorum yani, buda mutsuz ediyor... beynimde hep kötü anılar canlanıyor, hatta bazen aklımdaki kavga anında söylediğim bir kelimeyi dışımdan tekrar ettiğim bile oluyor.
Ama kimseye belli etmemeye çalışıyorum...Gizli gizli wcde ağlıyorum kimseye göstermiyorum, herkes beni çok güçlü görsün istiyorum...
Çocuğum beni bağırırken görsün istemiyorum... insanlar bana değer versin istiyorum...
Ama bir bataklıktayım sanki çırpındıkça batıyorum, artık neden yaşıyorum ben öleyim herkes kurtulsun diye düşünmeye başladım ama oğlum için yaşıyorum, yinede bunca çabama rağmen psikolojik olarak onun için bile yetersiz olduğumu hissediyorum...
Çok çağresiz hissediyorum kendimi, bütün gece uyuyamadım, geceleri artık uyuyamıyorum, yada oldukça geç saatte yatıyorum, sık sık kalp çarpıntısı yaşıyorum sağlığım hakkında endişhe etmeye başladım,
LÜTFEN, bana yardımcı olabilecek birşeyler söyleyin, artık bu halimden kurtulmak ve yaşantıma herkes gibi devam etmek istiyorum...
26 yaşındayım, evliyim,1 buçuk yaşında bir bebeğim var, duygusal olarak uzun zamandır kendimi çöküntüde hissediyorum, ama şu sıralar bu durum katlanamayacağım bir hal aldı,
nerden başlasam... herşeyi anlatmak istiyorum
Lise dönemimden itibaren arkadaş bulmakta zorlandım, hala zorlanıyorum, nedense olmuyor,nadiren arkadaşım olduğu zamandada ben aramak istemiyorum, bazen görüşmek bile istemiyorum, kabuguma evime çekiliyorum... birisinden beklemediğim bir hareket görünce hemen benim hakkımda kötü düşünüyor kötülüğümü istiyor diye düşünmeye başlıyorum...
3 senelik evliyim ama eşimle sürekli çatışmalar yaşıyoruz, 6 sene flört ederek evlendik ama evliliğimizin başından itibaren çok kavgalar ettik, bunun nedenlerinden bazıları onun ailesinin bana karşı tavrıydı, haksızda olsalar hiç bir zaman onların tarafını bana karşı veremedi...
Beni umursamaz gibi davrandı, ben öteki odada ağlarken o açıp tv seyretti, yattı uyudu, umru olmadı, o böyle yaptıkça ben kendimi dahada değersiz işe yaramaz biri gibi hissetmeye başladım... zamanla sürekli düşünceli, mutlu olamayan, çok çabuk sinirlenen, herkesi herşeyi takan, her şeyin kusurunu arayan ve bulan biri oldum...
Eşimle tartışmalarımızı yer yer hakarete varan bağrışmalarımızı oturduğumuz apartmandaki herkesin duyduğunu düşündüğüm için çok mutsuz oldum, oluyorum, apartmandan kimseyle zaten arkadaşlık kuramamışken birde üstüne bu tarz kavgalarımızın olması insanların hakkımda kötü düşündüğü düşüncesini iyice beynime yerleştirdi... mutsuz oldum, oluyorum
Ve bebeğim... resmen hayatımı onu stres yaparak geçiriyorum... aman düştümü başınımı vurdu, yemedimi, uyumadımı, ağladımı, gezdimi, sağlıklımı, tıkandımı... kimin kucağına gitse hep tetikte kalbim yerinden fırlayacak gibi hissediyorum kendimi, düşürecekler, yada terli rüzgar yiyecek, yada uyurken kustumu acaba kusupta boğulurmu, hep böyle düşünceler yaşıyorum... babası dahil kim yaklaşsa aynı şeyleri hissediyorum... benim için onunla ilgili her olay panik halini aldı diyebilirim... ona kötü birşey olacak diye çok korkuyorum, bu halim birazda riskli bir gebelik ve onu daha kucağıma alamadan kaybetmek ile yüzyüze olmayı hamileliğimde hemen her gün yaşadığım içinde kaynaklanmış olabilir, ama eşimle aramı açıyor...
Bana sürekli bana güvenmiyorsun diyor...
O zaman lütfen sana güvenmem için bana yardım et,bebeğim konusunda güvenimi sağlayacak davranışlar yap diyorum, ben senin güvenini kazanmak için uğraşmamalıyım sen bana zaten güvenmelisin diyor, yapamıyorum...
Kabugumu kırmak istedim, ne yapabilirimde bu durumdan kurtulabilirim diye düşündüm, mutlu olduğum şeyleri yapmaya çalıştım...
Eşimle mutlu olmaya çalışıyorum,mesela eşimle sevgili gibi birbirine aşık bir çift olduğumuz zaman mutlu olacağımı düşündüğüm için bu role büründüm ve bu şekilde mutlu olmaya çalıştım, herkesede öyleymiş gibi gösterdim , ona sevgilim gibi davrandım, el ele tutuşup yürüdüm... cep telefonuna aşk mesajları gönderdim vs... ama o beni sevdiğini söyleyip beni öpmesine rağmen dahada fazlasına ihtiyaç duyduğumu farkettim... bana hayatta herşeyden çok sevdiği kadın gibi davransın kıskansın jestler sürprizler yapsın istedim... yapmadı.. istediklerim hep benim zorlamamla oluyor, ona kalsa işte yorulduğu için eve gelince tüm gününü tv yada pc karşısında geçirecek, sadece yemek için yerinden kalkacak ,önüne çay servisi gelecek, bunlarıda ben istemiyorum, eşimin davranışları kendimi başkalarından özelliklede ailesinden daha değersizmişim gibi hissettiriyor...
Anne babamla anlaşamıyorum, görüşüyorum yinede, annem çok hareketli tez canlı bir kadın, beni dinlememesi yada benimle ilgili şeylere kafasına göre karar vermesinden hoşlanmıyorum... beni anlamıyor gibi geliyor... kendimi onun yanıda çok yalnız hissetsemde çok çağresiz kalınca içimi ona açıyorum...
Çalışmıyorum ve bunu bir süredir sorun etmeyede başladım, çocuğuma bakıyorum, çalışanları gördükçe niye ben olamıyorum diye soruyorum kendime sürekli, sıkıntı çekiyorum, aslında üniversiteyi çok başarılı bitirmiştim ama iş hayatında 3 aylık 2 iş deneyimimden sonra pes ettim sanırım, yapamıyorum, beceremiyorum, anlamıyorum dedim
Tüm bu olumsuz düşüncelerimi içimde biri bana tüm gün tekrar ediyor... hepsini suratıma vuruyor... sen kimse ile arkadaş olamazsın, hiç mutluda olamazsın, şişmansın, sen işe girip çalışamazsın, sen sinirlisin, asabisin, kimse seni sevmiyor, hiç komşun yok, eşin ailesini senden daha çok önemsiyor... sen olmazsan oğluna kimse yeteri kadar iyi bakamaz, başına kötü şeyler gelir diyor sanki... kendi iç sesimin bana oynadığı kötü bir oyun bu... kurtulamıyorum...
Eşimle artık tartıştığımız zamanlarda farklı bir odaya geçip sürekli ağlıyorum... iç sesim sürekli konuşuyor yine... ve eşimde benimle barışmak için gelmiyor... kendimi değersiz gibi hissediyorum... sonrasında ben gidip konuşunca televizyona bakarak dinliyor beni... umrunda değilim gibi hissettiriyor
Annemle, babamla eşimle, kimseyle anlaşamıyorum yani, buda mutsuz ediyor... beynimde hep kötü anılar canlanıyor, hatta bazen aklımdaki kavga anında söylediğim bir kelimeyi dışımdan tekrar ettiğim bile oluyor.
Ama kimseye belli etmemeye çalışıyorum...Gizli gizli wcde ağlıyorum kimseye göstermiyorum, herkes beni çok güçlü görsün istiyorum...
Çocuğum beni bağırırken görsün istemiyorum... insanlar bana değer versin istiyorum...
Ama bir bataklıktayım sanki çırpındıkça batıyorum, artık neden yaşıyorum ben öleyim herkes kurtulsun diye düşünmeye başladım ama oğlum için yaşıyorum, yinede bunca çabama rağmen psikolojik olarak onun için bile yetersiz olduğumu hissediyorum...
Çok çağresiz hissediyorum kendimi, bütün gece uyuyamadım, geceleri artık uyuyamıyorum, yada oldukça geç saatte yatıyorum, sık sık kalp çarpıntısı yaşıyorum sağlığım hakkında endişhe etmeye başladım,
LÜTFEN, bana yardımcı olabilecek birşeyler söyleyin, artık bu halimden kurtulmak ve yaşantıma herkes gibi devam etmek istiyorum...
Son düzenleyen: Moderatör:
