lütfen bana yardım edin:(((

3 yıllık evliyim ve 1,5 yaşında bir oglum var. eşimin işi dolayısı ile dogup büyüdügümüz yerden ayrılıp başka bir şehre taşındık. haftada bir gün il dışına gidiyor eşim ve ben kesinlikle ve hiçbirşekilde evde tek başıma kalamıyorum 1 senedir burdayız ve her salı günü ya ben biyere gıdıyorum yada birileri geliyor ama artık çok zorlanmaya basladım insanlara resmen yalvarıyorum kalmaları için mesafe de var arada git gel çok zor oluyor(( daha akşam olmadan fenalıklar geliyor bana nefes alamıyorum düşünemiyorum beynim duruyo resmen ya biri gelmezse diye??? bunu yaşayan biri ,birileri varsa bu durumu yendilerse lütfen birşeyler yazsınlar buna çok ihtiyacım var

deneyimi olan kimse yok mu((( çok çaresiz durumdayım bu fobiyle nasıl başa çıkarım nasıl yenerim bilmiyorummmm

Aksam oluncaki tedirginliğin,yalnizliktan ötürü korku mu duyuyorsun?
Bi uzmandan destek alabilirsin..yenebilirsin bu fobiyi

asesulfam .!.:

Aksam oluncaki tedirginliğin,yalnizliktan ötürü korku mu duyuyorsun?
Bi uzmandan destek alabilirsin..yenebilirsin bu fobiyi

Genişletmek için tıkla...

yalnız kalmaktan ötürü aklıma sürekli acayip şeyler geliyor resmen kurgu yapıyorum kendi kendimi korkutuyorum ya ışıklar sönerse ya bişey olursa derken bir türlü tek kalmayı deneyemedim(( doktora gıttım ilac verıyor kullanmak ıstemıyorum çünkü bebegım küçük ve çok yaramaz uyuya kalırsam kalkamazsam diye ondan da kokuyorum

kimse yok demekki bunu yaşayan!!

bende evde tek başıma namaz kılamam..ses olmalı

canım benim bi arkadaşım da çok korkuyordu yanında komşuların çocuğu kalıyordu ama nereye kadar bence önce şuna kendini inanadırıp alıştırmalısın her zaman senin yanında biri kalamaz bu böyle gitmez kendi kendine yetebilmelisin en azından bi çocuğun var evde ses var yani onunla zaman geçer yani sonra da antrenin vs ışığını açık bırakıp yatabilirsin dua et oku ve yat aklıan hiç bişey gelmez kendi kendiniorsun anladığım kadarıyla evhama hiç gerek yok huzursuz ediy

neler denedim neler yaptım ama geçmedi bebegım bana güç veriyor tabi ki ama yine de tek kalamıyorum hayatım hep buna endeksli o yüzden de çok mutsuzum(