Şey vardı sürekli nefesini kontrol etmekten gözüme uyku girmezdi ona baktikca aglayasim gelirdi bana birşey olursa ona kim bakar kim sever diye ilk haftalar boyle geçti ama uzamadi bu süreç alıştıkca geçti, gecmiyorsa agirlasiyorsa uzmana gidin sonra problem olmasın daha büyük sıkıntı yaşamayın
İlk oğlumda dibine kadar yaşadım. Kendim öleceğim sanıyordum. Hastane hastane dolaşıyordum. Nefes alamıyordum, dışarı çıkamıyordum. Herkes mutlu ben neden mutsuzum diyordum. Çok büyük şeyler yaşadım hiçbir şey yemedim 40 günde 40 kilo verdim resmen. Sadece su içiyordum. Bir de bazen şerbetli su annem zorla verirdi . Hep ağlıyordum.
Ben atlattım yardımsız. Başaracağım dedim dedim şükür atlattım. Yapabilirsiniz korkmayın. Yanınızda size destek birileri olsun
İlk oğlumda dibine kadar yaşadım. Kendim öleceğim sanıyordum. Hastane hastane dolaşıyordum. Nefes alamıyordum, dışarı çıkamıyordum. Herkes mutlu ben neden mutsuzum diyordum. Çok büyük şeyler yaşadım hiçbir şey yemedim 40 günde 40 kilo verdim resmen. Sadece su içiyordum. Bir de bazen şerbetli su annem zorla verirdi . Hep ağlıyordum.
Ben atlattım yardımsız. Başaracağım dedim dedim şükür atlattım. Yapabilirsiniz korkmayın. Yanınızda size destek birileri olsun
Merhaba evet oldu hatta konu bile açmıştım iki kez bununla alakalı.Psikolog ve psikiyatriye de gittim bir süre.ölecegimi düşünüyordum hatta buna inanıyordum da bazen gün yüzüne çıkıyordu bazen birkaç ay unuttum sonra yeniden çıktı derken çok şükür geçti
Öncelikle bu sadece bir vesvese. Siz onemsemedikce kafanizdaki yavas yavas gececek. Siz önemsedikce zihniniz daha kötü senaryolar yazmaya baslayacak. Ben de hamileligimde yasadim ve ne zaman önemsememeye basladim o zaman yavas yavas kaybolmaya basladi. Geleceği Allah bilir baska hic kimse bilemez diye düşünün.