kusursuz aşk

artık gitme demeyeceğim, zaten iyice hazırsın bu sefer.
herşeyi yanında götür; anılarımızı, umutlarımızı, sevgimi de al belki lâzım olur.
tek kelime etmesem diyorum, ama etmeliyim, sana bilmediğin bir şeyden
bahsetmeliyim; kendimden. evet, onca zaman tanıdığını sandığın benden.
hırçın yanımı gördün daha çok, oysa öyle uysal bir çocukmuşum ki.
neydi beni zaman zaman hoyrat yapan?
sanırım, düşünmedin.
birini ayrı tutsam da renklerin hepsini sevdim, mevsimleri de.
aslında çok şey var sevdiğim,
kavgalar ve savaşlar dışında bir de niye olursa olsun vedalaşma anları,
isterdim ki uyumlu halimi yaşasaydın daima ama bana hep vurgun
saatlerinde geldin, ya da sen vurdun.
uzaklara bakardım uysal çocukluğumda içimde dolmayan derin boşluğumla,
denizden gelecek bir gemi bekledim durdum,
sonra yıldızlara baktım yıllarca ve sen sandığım bir yıldıza.
kadınlar, erkekler, çocuklar ve şehirler tanıdım, çoğunu da sevdim.
aşklarım da oldu, hem de uğruna ölebileceğim aşklar, ama en çok seni sevdim.
ve şimdi gidiyorsun, evet git içimdeki melek sana dua edecek.
sanırım kahrolmayacağım bu veda sahnesine - senin baban öldü mü?
bu gidiş ölümden beter olamaz.
hangisi doğru bilmiyorum,
seni uğurlayıp öylece kalmak mı?
yoksa, benim uyumamı bekleyip gitmen, benim de sensiz sabaha uyanmam mı?
bence şimdi git, hayır gitme! yani git de önce üstümü ört, ben uzanayım şöyle, ışığı kapat ve git.
hayır hayır gitme!
yani git de ışığı yak git, ben karanlıktan korkuyorum da!
hem sensizlik hem karanlık bu kadarı fazla.
üstümü de örtme bu şevkat de fazla, ışıkların hepsi açık olsun.
içim burkuluyor sen nasıl gidersen git.
dur, burayı iyi dinle; birkez daha söylüyorum ve son kez.
seni seviyorum.
sen giderken ben içimden haykıracağım 'kusursuz bir aşktı bu' diye.
kusursuz bir aşktı benim sana büyüttüğüm sen ne yaşadın bilmiyorum...

yine de tanıdı gönlüm yaşadı
bir kusursuz aşk büyüttüm sana pişman değilim

her akşam vaktinde bu gönül üzülür
hüzünle dolar seni düşünür
şimdi çok uzakta kimbilir neredesin
geri dön ya da dönme ben sendeyim..

Bir eşi olmalı insanın:
Bakarken yüreğinin kabardığı, gözlerinden gözlerine yüreğinin aktığı... Âşık olduğu bir eşi olmalı! Sabah gözlerini açtığında, yanında olduğunu görüp, şükürler etmeli Yaradan’a. Koklamalı saçlarını uyuyan eşine şefkatle bakıp, usulca dokunmalı yüzüne,
Bir eşi olmalı insanın:
Varlığını hissedebilmek için parmakları titremeli, incitirim korkusuyla. Sürekli çağlayan bir pınar olmalı gönlü. Kramplar girmeli midesine, onsuzluk aklına geldikçe!
Bir eşi olmalı insanın:
Rüzgâr onun kokusunu getirmeli, yağmur onun sesini. Elleri yanmalı ellerini tutabilmek için. Akşam onu görecek diye, pırpır etmeli yüreği. Kelebekler gibi olmalı insanın kalbi. Ayakları birbirine dolaşmalı heyecandan, eve dönerken eşi. Beklemek asırlar gibi uzun gelmeli. Gelişi ile sonsuz bir nur dolmalı içine.
Bir eşi olmalı insanın:
Yüzüne baktığında, konuşmadan anlamalı derdini, tasasını, öfkesini, sevincini, coşkusunu... Güven duymalı, her şeyiyle. Başını göğsüne koyup, huzurla uyuyabilmeli, tüm düşüncelerinden arınmış olarak. Babası, abisi, arkadaşı, dostu, sırdaşı, anası, çocuğu olmalı...
Şımarabilmeli yanında. Kıskanılmalı zaman zaman da...
Bir eşi olmalı insanın:
Sabah yolcularken işine, içi acımalı, daha yollarken özlemeye başlamalı. ‘Seni şimdiden özledim.’
Bir eşi olmalı insanın:
Akşam dönüşünü beklemeli sabırsızlıkla. Gözleri yollarda kalmalı ve kapıyı çalmadan açmalı. Aşkla karşılamalı, hasretle sarılmalı boynuna, özlemle koklayıp öpmeli, yıllarca uzak kalmışçasına!
Bir eşi olmalı insanın:
Her günü bir başka güzel olmalı yaşamın; bir başka özel, bir başka soluklanmalı her anında. Verdiği hiç bir şeyin yeterli olmadığını düşünüp, kahrolmalı, daha fazla ne yapabilirim diye düşünmeli.
Bir eşi olmalı insanın:
Cennetten köşe almışçasına: Sevdiği, sakındığı, bakmaya kıyamadığı. Her bir hücresinden aşkın fışkırdığı. Çölde okyanusu yaşadığı bir eşi olmalı insanın.
Can Yücel