33 yaşındayım 14 senedir bağımlıyım.Kaç kere bırakıp tekrar başladığımı unuttum.Erkeklerin askerlik anıları gibi bırakma ve başlama anılarım var.Kendimden umudumu kestiğim çok zamanım oldu.Bırakanlar söylediği 'o sigaranın son olduğunu biliyordum' cümlesini hiçbir zaman kendimde hissetmedim.Beynimden silip atamadım yani.Ama o son sigara hissini yaşamayı beklersem çok bekleyeceğimi biliyorum.
Kişi ya ben bunun her türlü kahrını çekerim deyip içmeye devam etmeli ya da karar veriyorsa arkasında durmalı diye düşünüyorum.Çünkü ilk bırakma denememden sonra her içtiğim sigarayı sorgulayarak içtim.söndürdükten sonra pişman oldum yeni paket aldığımda aynı hissi yaşadım.
İçmeyenlerin içenlere karşı olan bakışı hep kendime neden içiyorum sorusunu sormama neden oldu.Kendimi sefil hissettim.Cildimin renk dengesizliği için aldığım dünya para ödediğim kozmetiklerden sonra da enayi hissettim.Her gün hücrelerime zehir verip bunun cildimde bıraktığı etkiyi dışarıdan azıcıkta olsa yok etmeye çalışmak enayilikti çünkü.
Şimdi bırakmak istiyorum filmini izledim ve son sigaram olduğunu umduğum sigarayı söndürdüm.Kararını sorgulama,yaşadığın keyfi ve stresi sigaradan ayır benim için önemli noktalardı.Başladığım güne lanet ediyorum gerçekten.Umarım bırakmak isteyen istemeyen herkes bu illetten kurtulup mutlu bir içmeyen olur.