Merhaba herkese,
Yeni uye oldum, hep buradan canim kadinlarin deneyimlerini okuyup destek hissediyodum ama biraz da yazmak istedim sanirim.
34 yasindayim. 7 yillik evliyim. Evliligin ilk 4 yili hic cocuk istemedim. Korkuyordum cunku. Hep olumsuz seyler geliyordu aklima ve istemiyordum. Ne bileyim logisa depresyonunu bile dusunuyodum. Sorumluluk dusuncesi agir geliyordu fln. 30lu yaşlara gelince duygum değişmeye basladi. Hormonlarim beni ele gecirdi sanki. Her ay dongusu bambaska duygular. Adet sonrasi keyif nese, adete yaklastikca depresif duygular, adet donemi tam olarak anlamadigim bir kayip ve yas duygusu.
Neyse 3 yil once korunmayi birakmaya jarar verdik. Esim biraz zorlandi o da karasizdi cunku ama 4 ay sonra gebe kaldigimi ogrendim ancak 5-6 haftada yogun agrili bi kanamayla dusuk yaptim. Cok korkutucuydu benim icin. insan her ihtimali biliyor mantiken ama kendi basina geleceğini dusunmuyor heralde. Neyse atlattim gecti. Nasil olsa yine olurdu.
Sonraki surec biraz karanlik. Esimle ilgili cok hayal kirikligina ugradigim bir surec yasadim. Ben depresyona girdim. Terapiye basladim. Esim anksiye bozuklugu yasadi 1 yil boyunca kabullenmedi hastane hastane fiziksel bi hastalik aradi en don check up yaptirip bi seyler yemek cikmayinca doktor anksiyete bozuklugu tanisiyla birlikte antidepresan verdi. Ona basladi iyi oldu toparladi. Bu arada hala korunmuyoruz. Ama gebelik olmadi. Bu esnada esimde bosalamama sorunu basladi. Cinsel hayatimiz sacmasapan bir hal aldi.
1 yil sonra artik gebelik olmayinca tedavi olmaya karar verdik. Bu karari vermek de zordu cunku kendi basimiza cocugumuz olmadigini kabullenmek demekti bu. Tum testler yapildi. Sebepsiz infertilite. Asilama denedik. Ilk asilama doz fazla geldi, 2den fazla yumurta olgunlastigi icin iptal. 1 ay ara, yeniden asilama sonuc basarisiz, 1 ay ara yeniden asilama sonuc basarisiz. Bu surecte calisiyorum surekli izin almak, mecburen aciklama yapmak işyerindekilere, 2 gunde bir vajinal muayene igrenc hisler. Surekli rahmim gozetleniyor ve ozel alanım kalmamis gibi.
Neyse son asilamadan sonra cok uzulmuyorum cunku tup bebek raporu cikacsk ve orada ihtimsl daha yuksek onu deneyecegim. Adet olunca aralik sonu hemen hastaneye gidip tup bebek raporu cikarabilmek icin kan verdim. Sonucu beklerken randevu aldim. Randevu gunu hastaneden arandim ve tsh ve prolaktinim yuksek ciktigi icin once dahiliyeye gidip tedavi olmam gerektiği söylendi. Yikildim, cunku zihnimin bi tarafinda hep 35 olmadan anne olabilmek var. 35 sinir sanki. Neyse sindirip bunu dahiliyeye gittim. Tiroid ilaci basladim. Dedim ki vucudun sana kosturma sakin ol diyor, her sey kendi zamaninda olacak diyor, bekleriz 2-3 ay daha olsun.
Ocakta beklenen tarihte adet olmadim. Tsh tan dolayi gecikebiliyormus bekledim. 2 hafta sonra da olmayinca gebelik testi yaptim. Pozitif. Inanamadim eryesi gun yine yaptim yine pozitif. Iki gun sonra doktora gittik. Kese gorunuyor her sey yolunda. 2 hafta sonra kalp atisini dinlemeye gelin dedi doktor. Cok sevindim cok heyecanlandim. Tabi bulantilar basladi. Ama bebisim var diye zor gelmiyor. 2 hafta cok uzun geldi. Doktora gittik. Kalp atisini duymadik ve beklenenden kucuk gorundugunu, gelişim geriligi olabilecegini soyledi doktor. 2 gun sonra gelin tekrar bakalim dedi. Ilac verdi. Progestan ve asprin. Iki gun boyunca uyudum, uzuldum kabullendim. Iki gun sonra kalbinin durdugu kesinlesti. Kurtaj onerdi. Cok korktum. Cok uzuldum.
Bu arada esim de ben de ailelerimize gebeligi ogrendigimizde soyledik. Cok sevindiler. Iki hafta sonra kalp atidi icin muayeneye gideceğimizi söyledik. Muayene gunu eşimin ailesi arayip sorduklari icin durumu ogrendiler sagolsun arayıp sordular. Ama benim annem aramadi ablam da. Cok yalniz ve kirgin hissettim. Kurtaj gunu yine esimin annesi surekli ariyor. Benim anneme esim ben kurtaja girerken arayip haber vermis. Sonra aradi. Iki gun sonra aradi. Haber vermedigim icin sitem edecekti. Ben de kendidinin aramadigini kendimi cok yalniz hissettigimi soyledim. Bu sefer kendisini kimsenin aramadigini yalniz olduğunu söyledi. Annem bunu hep yapar. Bi tek kendi duygulari vardir. Sustum bi sey demedim. O gunden beri aramadi hic. 10 gun oldu.
Ben cok uzgunum. Hem kayip hissi hem yalnizlik hissi cok agir geliyor. Esimin ailesi surekli onu ariyor soruyor destek oluyor. Ben yapayalnizim gibi. Hep oldugu gibi. Aslinda alisigim ama iste uzuluyorum da,
35 ten once anne olamayacagim. Belki de hic anne olamayacagim. Bilmiyorum. Belki bunun da yasini tutmanin bi yolunu bulurum. Bununla yasamayi ogrenirim. Icim huzun dolu. O kadar cok sefkate ihtiyacim var ki. Birinin dizlerine yatip saclarim oksanirken hickira hickira aglamak istiyorum. Sonra da bu hissime uzuluyorum. Umarim gecer bu hisler, bir an once toparlanirim.
Yeni uye oldum, hep buradan canim kadinlarin deneyimlerini okuyup destek hissediyodum ama biraz da yazmak istedim sanirim.
34 yasindayim. 7 yillik evliyim. Evliligin ilk 4 yili hic cocuk istemedim. Korkuyordum cunku. Hep olumsuz seyler geliyordu aklima ve istemiyordum. Ne bileyim logisa depresyonunu bile dusunuyodum. Sorumluluk dusuncesi agir geliyordu fln. 30lu yaşlara gelince duygum değişmeye basladi. Hormonlarim beni ele gecirdi sanki. Her ay dongusu bambaska duygular. Adet sonrasi keyif nese, adete yaklastikca depresif duygular, adet donemi tam olarak anlamadigim bir kayip ve yas duygusu.
Neyse 3 yil once korunmayi birakmaya jarar verdik. Esim biraz zorlandi o da karasizdi cunku ama 4 ay sonra gebe kaldigimi ogrendim ancak 5-6 haftada yogun agrili bi kanamayla dusuk yaptim. Cok korkutucuydu benim icin. insan her ihtimali biliyor mantiken ama kendi basina geleceğini dusunmuyor heralde. Neyse atlattim gecti. Nasil olsa yine olurdu.
Sonraki surec biraz karanlik. Esimle ilgili cok hayal kirikligina ugradigim bir surec yasadim. Ben depresyona girdim. Terapiye basladim. Esim anksiye bozuklugu yasadi 1 yil boyunca kabullenmedi hastane hastane fiziksel bi hastalik aradi en don check up yaptirip bi seyler yemek cikmayinca doktor anksiyete bozuklugu tanisiyla birlikte antidepresan verdi. Ona basladi iyi oldu toparladi. Bu arada hala korunmuyoruz. Ama gebelik olmadi. Bu esnada esimde bosalamama sorunu basladi. Cinsel hayatimiz sacmasapan bir hal aldi.
1 yil sonra artik gebelik olmayinca tedavi olmaya karar verdik. Bu karari vermek de zordu cunku kendi basimiza cocugumuz olmadigini kabullenmek demekti bu. Tum testler yapildi. Sebepsiz infertilite. Asilama denedik. Ilk asilama doz fazla geldi, 2den fazla yumurta olgunlastigi icin iptal. 1 ay ara, yeniden asilama sonuc basarisiz, 1 ay ara yeniden asilama sonuc basarisiz. Bu surecte calisiyorum surekli izin almak, mecburen aciklama yapmak işyerindekilere, 2 gunde bir vajinal muayene igrenc hisler. Surekli rahmim gozetleniyor ve ozel alanım kalmamis gibi.
Neyse son asilamadan sonra cok uzulmuyorum cunku tup bebek raporu cikacsk ve orada ihtimsl daha yuksek onu deneyecegim. Adet olunca aralik sonu hemen hastaneye gidip tup bebek raporu cikarabilmek icin kan verdim. Sonucu beklerken randevu aldim. Randevu gunu hastaneden arandim ve tsh ve prolaktinim yuksek ciktigi icin once dahiliyeye gidip tedavi olmam gerektiği söylendi. Yikildim, cunku zihnimin bi tarafinda hep 35 olmadan anne olabilmek var. 35 sinir sanki. Neyse sindirip bunu dahiliyeye gittim. Tiroid ilaci basladim. Dedim ki vucudun sana kosturma sakin ol diyor, her sey kendi zamaninda olacak diyor, bekleriz 2-3 ay daha olsun.
Ocakta beklenen tarihte adet olmadim. Tsh tan dolayi gecikebiliyormus bekledim. 2 hafta sonra da olmayinca gebelik testi yaptim. Pozitif. Inanamadim eryesi gun yine yaptim yine pozitif. Iki gun sonra doktora gittik. Kese gorunuyor her sey yolunda. 2 hafta sonra kalp atisini dinlemeye gelin dedi doktor. Cok sevindim cok heyecanlandim. Tabi bulantilar basladi. Ama bebisim var diye zor gelmiyor. 2 hafta cok uzun geldi. Doktora gittik. Kalp atisini duymadik ve beklenenden kucuk gorundugunu, gelişim geriligi olabilecegini soyledi doktor. 2 gun sonra gelin tekrar bakalim dedi. Ilac verdi. Progestan ve asprin. Iki gun boyunca uyudum, uzuldum kabullendim. Iki gun sonra kalbinin durdugu kesinlesti. Kurtaj onerdi. Cok korktum. Cok uzuldum.
Bu arada esim de ben de ailelerimize gebeligi ogrendigimizde soyledik. Cok sevindiler. Iki hafta sonra kalp atidi icin muayeneye gideceğimizi söyledik. Muayene gunu eşimin ailesi arayip sorduklari icin durumu ogrendiler sagolsun arayıp sordular. Ama benim annem aramadi ablam da. Cok yalniz ve kirgin hissettim. Kurtaj gunu yine esimin annesi surekli ariyor. Benim anneme esim ben kurtaja girerken arayip haber vermis. Sonra aradi. Iki gun sonra aradi. Haber vermedigim icin sitem edecekti. Ben de kendidinin aramadigini kendimi cok yalniz hissettigimi soyledim. Bu sefer kendisini kimsenin aramadigini yalniz olduğunu söyledi. Annem bunu hep yapar. Bi tek kendi duygulari vardir. Sustum bi sey demedim. O gunden beri aramadi hic. 10 gun oldu.
Ben cok uzgunum. Hem kayip hissi hem yalnizlik hissi cok agir geliyor. Esimin ailesi surekli onu ariyor soruyor destek oluyor. Ben yapayalnizim gibi. Hep oldugu gibi. Aslinda alisigim ama iste uzuluyorum da,
35 ten once anne olamayacagim. Belki de hic anne olamayacagim. Bilmiyorum. Belki bunun da yasini tutmanin bi yolunu bulurum. Bununla yasamayi ogrenirim. Icim huzun dolu. O kadar cok sefkate ihtiyacim var ki. Birinin dizlerine yatip saclarim oksanirken hickira hickira aglamak istiyorum. Sonra da bu hissime uzuluyorum. Umarim gecer bu hisler, bir an once toparlanirim.