Endişeli bir doğum anı yaşadım ama herşeye rağmen güzel geçti.39'uncu haftamda doktora gittiğimde plesenta previa olabileceğimi söyledi doktor ve doğumda risk yaşayabileceğimizi söyledi çok moralim bozulmuştu.bir kaç gün sonra kontrole çağırdı.Ultrasona aldı ve previa olmadığımı eğer normal olursa kolay doğum yapabileceğimi söyledi.fakat açılmam yoktu.40.haftada gidince açılmam olmadığını 2 gün daha bekleyip sezeryana alıcam dedi.bende sezeryan hiç istemiyordum.her gün muayeneye ve nstye giriyordum.ama bir gelişme yoktu yine.benim korkularım iyice arttı.Ve doktorumun babası rahatsızlandı.Bende bir kaç gün daha gitmedim doktora ama nstye devam ediyordum.Son gittiğimde nöbetçi doktora sonucu gösterdim ve doktor beni yatırma kararı aldı.normal doğumdan giriş yaptım.serum verdiler ve sancıları beklemeye başladım.
Saatler geçiyordu sancım artıyordu ama açılma hala yoktu.Ve nöbetçi doktorda başka bir doktora benden habersiz beeni bırakıp gitti.Bunu duyan eşim ortalığı ayağa kaldırmış :) tabi benim haberim yok aradan 6saat geçmiş.içeride kıyametler kopmuş.eşim asıl doktorumu çağırtmış kadın koştura koştura geldi.Doktoru karşımda görünce o sitresim tamamen gitti.endişeden çok mutluluk vardı artık tabi bir yandanda hala sezeryan olacak diye korkuyordum.
Doktorum muayene etti ve bu kadar beklemişsin hala açılma olmadığına göre sezeryana alacağız malesef dedi.ve beni hazırlamaya başladılar.O anki korkumu anlatamam.İlk doğumum başıma neler geleceğini bilmememin vermiş olduğu aşırı endişe yüzümden okunuyordu.Üzerimde hasta elbisesi ve ben sedyede.kolumda serumum ve o odadan dışarı çıkardılar koridorda eşimi ve babamı gördüm bende ipler tamamen koptu o anda heyecandan ve korkudan ağlamaya başladım. :)eşim başucumda teselli ediyor babam 15 dkka sonra yanımızdasın korkma diyor.Annem dua etmeye devam ediyor.
Besmeleler eşliğinde ameleyat haneye girdim.üzerime yeşil örtüler buz gibi bir sedye iyice korkmuştum hemşire başucumda şimdi uyuyacaksın korkma dedi ve seruma iğneyi yaptı.besmele çektim ve gözlerim kapandı.Ayıldığımda hemşireler beni odama götürüyordu.Bebeğim nasıl diye habire sorduğumu hatırlıyorum.onlarda çok güzel durumu çok iyi kucağına verelimmi dediler.ben o halsizlikle kucağımdan düşüreceğimi düşünüp hayır şimdi değil demişim yarım yamalak hatırladığım kadarıyla.odama getirdiler ve eşimle babamın yardımıyla yatağıma yattım.Biraz ayılır gibi oldum.eşime bebek nasıl dedim bana fotoğrafını gösterdi çok tatlıydı ve daha çok merak etmeye başladım.
veee artık hemşireler getirdi bebeğimi o anki duygumu anlatamam göz yaşları içindeydim.2480 gr küçük bir bebek,Ufacık eller, minnacık o yüz,Ne kadarda babasına benziyordu.Bu benim mi yani diye söylendiğimi hatırlıyorum :)
Ama sezeryan zormuymuş diye sorsalar korktuğum kadar yoktu diyebilirim.Dayanıklı biriyimdir toparlanmam da kolay oldu.2 günde de çıktım hastaneden bir hafta yattım ama kalkmam kolay oldu çok şükür.
Ve dilerim ki Rabbim isteyen herkese yaşatsın bu duyguyu.Gerçekten anne olmak çok özel ve çok güzelmiş..
Saatler geçiyordu sancım artıyordu ama açılma hala yoktu.Ve nöbetçi doktorda başka bir doktora benden habersiz beeni bırakıp gitti.Bunu duyan eşim ortalığı ayağa kaldırmış :) tabi benim haberim yok aradan 6saat geçmiş.içeride kıyametler kopmuş.eşim asıl doktorumu çağırtmış kadın koştura koştura geldi.Doktoru karşımda görünce o sitresim tamamen gitti.endişeden çok mutluluk vardı artık tabi bir yandanda hala sezeryan olacak diye korkuyordum.
Doktorum muayene etti ve bu kadar beklemişsin hala açılma olmadığına göre sezeryana alacağız malesef dedi.ve beni hazırlamaya başladılar.O anki korkumu anlatamam.İlk doğumum başıma neler geleceğini bilmememin vermiş olduğu aşırı endişe yüzümden okunuyordu.Üzerimde hasta elbisesi ve ben sedyede.kolumda serumum ve o odadan dışarı çıkardılar koridorda eşimi ve babamı gördüm bende ipler tamamen koptu o anda heyecandan ve korkudan ağlamaya başladım. :)eşim başucumda teselli ediyor babam 15 dkka sonra yanımızdasın korkma diyor.Annem dua etmeye devam ediyor.
Besmeleler eşliğinde ameleyat haneye girdim.üzerime yeşil örtüler buz gibi bir sedye iyice korkmuştum hemşire başucumda şimdi uyuyacaksın korkma dedi ve seruma iğneyi yaptı.besmele çektim ve gözlerim kapandı.Ayıldığımda hemşireler beni odama götürüyordu.Bebeğim nasıl diye habire sorduğumu hatırlıyorum.onlarda çok güzel durumu çok iyi kucağına verelimmi dediler.ben o halsizlikle kucağımdan düşüreceğimi düşünüp hayır şimdi değil demişim yarım yamalak hatırladığım kadarıyla.odama getirdiler ve eşimle babamın yardımıyla yatağıma yattım.Biraz ayılır gibi oldum.eşime bebek nasıl dedim bana fotoğrafını gösterdi çok tatlıydı ve daha çok merak etmeye başladım.
veee artık hemşireler getirdi bebeğimi o anki duygumu anlatamam göz yaşları içindeydim.2480 gr küçük bir bebek,Ufacık eller, minnacık o yüz,Ne kadarda babasına benziyordu.Bu benim mi yani diye söylendiğimi hatırlıyorum :)
Ama sezeryan zormuymuş diye sorsalar korktuğum kadar yoktu diyebilirim.Dayanıklı biriyimdir toparlanmam da kolay oldu.2 günde de çıktım hastaneden bir hafta yattım ama kalkmam kolay oldu çok şükür.
Ve dilerim ki Rabbim isteyen herkese yaşatsın bu duyguyu.Gerçekten anne olmak çok özel ve çok güzelmiş..
