Mrb hanimlar.
Ben hayatimda evlilik ile ilgili bazi seyler yasadim. Bunlari icimden sizlere, dünyaya aktarmak geliyor. Neden mi? Belki bazi gec kizlara yardim olur, belki benim bu basimdan gecenleri hazmedebilmem icin bana yardim olur ama o kadar cok sey yasadim ki. O zamandan beri bu konu ile ilgili cok sey okudum ve benim gördüklerimi pek yansitmadi.
Biraz kendimden bassedim: ben 28 yasindayim, avrupada dogmus büyümüsüm, avrupanin en büyük ekonomi üniversitesinde masterimi yaptim (elhamdülillah), yüksek egitim görmüs aileden geliyorum, babamda ünivesite okudu (elhmd).
6 sene önce birisiyle tanistim (ailelerimiz taaa eskiden az cok tanisiyorlardi) birbirimizi cok sevdik (ben 8,9 yasindayken onu hatirlardim ve hep ilgisini isterdim, birazda asiktim ona
Her ailelerimiz bulustuktan sonra (oturma, cay icmeye geldiklerinde veya biz gittigimizde) biz ikimiz kavga ederdik (ozamanlar biraz aklima gelirdi acaba niye birden nedensiz kavga ediyoruz acaba onu dolduran mi oldu)?
Neyse ben yok iyi niyetli ve birazda saf insanim. Insanlarin iyi kalbliligine inanan birisiyim. Cok seviyorudum ve düsünüyordumki: "biz ikimiz iyi anlastigimiz sürece problem yok, gerisi fossss, beni ilgilendirmez"
Kaynanam genc (Ozamanlar 40 yasindaydi, 3 tane görümcem vardi) pek bana o kadar ters davrandigini hatirlamam. Bende elimden geldigi kadar iyi gelin olmaya calistim. Iyi, hayirli gelin olmak istiyorudum. Dükkanlari vardi, kv, kb ve esim orda calisiyordu (börek, yufka, gözleme, lahmacun yapilir, hamur isleri yani), evli olmadigimiza ragmen gelirdim yardim ederdim, ellerim kollarim un icinde, sicak sacin yaninda ...
Görümcemlerim kaynanama cok kizarlardi bana cok iligi gösteriyor, yüz veriyor diye ("ne okadar yüz veriyorsun, sanki ondan sana hayirmi gelecek" dediler, kendi kulaklarimla duydum, aldiris etmedim)
Gün geldi evlendik, ve benim cilem basladi. 3 sene cocuk düsünmüyordum, esim üniversiteye gidiyordu, bitirsin dedik, bende is bulayim biraz is tecrübem olsun istedim. Sonra büyük eve cikip insallah aile büyütme projesi baslayacakti
Neyse biraz kisa kesim, kaynanamin sonra bana baskilari, ters tepki göstermeleri, azarlamalari basladi. 1,5 aylik evliyiz, esim ben ve tüm ailesi bahcede oturuyoruz, birisi geldi resmimizi cekmek istedi. Esim resim icin kolunu omuzuma koydu, o saniyede kaynanam su sözlerdi söyledi, kesinlikle unutmam: "Cek o kolnunu el kizin omuzundan!"diye kizdi. Ben sasirdim, acaba ayip birsey mi yaptik, insan icinde öyle yakinlik göstermekle, acaba bana neden el kizi diyor, biz evlendik aslinda. O saniye o kadar cok sey aklimdan gectiki, artik o resimde nasil ciktim bilmiyorum, hic görmedim.
Kadinlar kaynanama sorduklarinda, "sen gelinini seviyormusun diye, demistiki, yine kesinlikle unutmam, harfiyen aktariyorum: "eehh napcan mecbursun, allah icin seviryoruz artik" diye beni kadinlarin icinde kücük düsürmeye calisiyordu, öyle utaniyordum ki. Ben diyordum ben ne yaptim, ne hata yaptim?
Cok terbiyesiz insandi, bir keresinde bahcede yerde cimen üstünde oturuyorduk. Esim sakasindan annesiyle sakalasti ve onu arkadan kucakladi biraz agirligini verdi, sonra kv bana dönüp sunu sordu: "Evde senin üstünede yatiyormu?" Ben öyle durup kaldim, evet mi desem hayir mi desem ne deseeem??? Hic birsey söyleyemedim. Cok ayip terbiyesiz birsey di yaaa. Cok ayip"
Her ne zaman dükkana cagirsa, kesinlikle hic bir zaman red etmem, her zaman isimi gücümü birakip kosar gelirdim, dükkan evimize 5 dakka yakiliktaydi.
Tam günlük ise basladim haftada 40 saat, yinede Cumartesi ve Pazar dükkandaydim o yüzden ne annemlere pek gidebiliyordum, ne arkadaslarimla bulusabiliyordum, hic kendime özel hayatim yoktu, esimle hic düzgün kari-koca hayatimiz yoktu, ev isleri yapacak zaman yoktu, bazen Pazar askam saat 9 da ev islerine basliyordum, sonra tekrar yeni bir is haftasi basliyordu. Cok yoruluyordum!!
Bir sene önce hasta oldum, baya hasta oldum, atesim vardi, elim ayagim tutmuyordu, nöbet titremesi vardi. Kalkip corba bile yapamiyordum. Kv ve esim dükkanda oluyorlardi, ben evde hastaliktan kivraniyordum. Bir kere esim veya kv beni arayip, nasilsin diye sormadilar. Bir kere esim yarim saatlik bile dükkani birakip yanima gelmedi. Hatta ne oldu: kv camasir makinasi bozulmus bir legen kirli camasir yikanacakti. Bana telefon acti, dedi makinam bozuk sen yikaya bilirmisin diye. Benim ayakta duracak gücüm olmadigindan, hayatimda ilk kez istegini geri cevirdim dedimki, sen gelip yikarsan olur dedim. Geldi, inanin kapidan bir adim bile atmadi, kapima gelmisken insan bi bes dakkaligina bi girer, belki corpa yapar, hal hatir sorar.. yoook, dedigi birtek sey camarsirlari nasil yikayacagim. Hani ben demistim o yikarsa olur diye, yok yinede bana yikattirdi. Eve bile girmedi. Pes dogrusu!!!! Cok ayip!
Devami var: esim dükkanda ben evde yanliz hasta. Kv bana tlf aciyor diyorki: "Oglumun kulagi agriyor, gelde damlasini ver". Allah allah, ben evde hastayim o zamanda kis di, cok kar vardi. Hasta insane karda kisda disariya cagiriyor. O verse ya, madem yaninda. Bende tam o ara hazirlaniyordum, doktora gidecektim, dedimki, ben zaten cikacam, gelirken ugrarim. Ugradim, geldim, baktimki hicte esimin durumu kötü degil, gittim yanina, dedim hani kulagin agriyordu. O da: "yoo ben iyiyim" dedi. Allah allah, bu kadin neden beni karda kista hasta hasta yoktan yere dükkana cagiriyor?????
Esim bir hata yapsa beni sucluyorlardi: "Sen suclusun, senin yüzünden böyle oluyor, sen onu sevsen sunlari yaparsin, onu deger versen sunlari yaparsin.." Esimede diyorlardi: "Esin seni sevse sunlari bunlari yapardi". Benim yanimda, ki ben duyabileyim.
Evliligimizi kurtarmak icik o kadar cok cabaladimki, bizzat kaynanamla ve kayinpederle oturup konustum, dedimki acaba nazar mi degdi evliligimize, acaba bi terapiste mi gitsek, bi hocaya mi gitsek. Dedilerki: "Elin hocasi nasil yardim etsin?" Allah allah, elin hocasi mi var? Bi müslüman nasil der bunu???
Uzun lafin kisasi, anlatacak cok seyler var ama vaktinizi almak istemiyorum. O kadin beni hasta etti, zihinsel ve bedensel coook yordu beni. 3 sene evlilikten sonra esimle ayrilmaya karar verdik. 3,5 sene sonra mahkeme karariyla ayrilmis olduk. Tam o sene cocuk düsünüyorduk, anne olacam diye seviniyordum, cocuk kiyafeterli almistim, hala dolabimda duruyor. Ben ayri eve ciktim, ve onlardan kurtuldum. Bugün diyorumki iyiki cocugum olmamis, isim cok zor olurdu o zaman, herseyde bi hayir var.
Yinede evlendigime pisman degilim, belki benim icin bir imtihan oldu, belki bu eziyetin karsiligin yüce allahim cennette gösterecek, bilemegiz.
Cok kötü kaynanalar var ki, allahima havale ediyorum, bu eziyetlerden üzüntülerden sonra, allahim en iyisini bilir. Beddua etmiyorum, hersey bir imtihan, bu imthihandan iyi gecmek istiyorum, karsiligi cennet nede olsa, öyle bir insan icin agzimi, ahlakimi bozmak istemiyorum.
Ha sunuda söylim: Esim hic bir zaman beni desteklemedi, üstüme geldikerlinde beni savunmadi. Hic sesini cikarmadi, gik demedi. Hic sinir koymadi. Gerce, aslinda karisini ve annesini idare etmeyi basarsaydi, o kadin yine bozardi. Nedenmi? Cünki istiyorki herkez birtek ona calisin onun gönlünü hos etsin, onu mutlu etsin, bizim mutlulugumuzu kesinlikle istemiyordu. O yüzden hic birzaman birseyden memnun kalmiyordu ki her gün cabalayalim. O yüzden hic huzurumuz olmadi. Daha cok benim üstüme geldi, dediki ben kendimi degistirmem lazim, ben yakinlik göstermem lazim, istediki isimi birakimki, haftanin her günü dükkanda olayim, onlarla calisim. Ben heralde o zaman kafayi tam yerdim, iyi kendi isim varmis.
Sizde böyle bir durum ile karsi karsiya siniz, esin cok büyük rolü var! Sinir ve mesafe koymasi gerekiyor. Bunu yapamiyorsa kötü.
Benim hatam da su: Hep altdan aldim, saygisizlik olur diye, korktum, hic sesimi cikartmazdim, hep susardim itat ederdim. Bazi kayinanalara disli gelin lazim malesef, keske uyumlu, mutlu bir iliskimiz ola bilseydi.
Kusura bakmayin biraz roman oldu ama sizinle paylasmak istedim.
Herkese selam.
Ben hayatimda evlilik ile ilgili bazi seyler yasadim. Bunlari icimden sizlere, dünyaya aktarmak geliyor. Neden mi? Belki bazi gec kizlara yardim olur, belki benim bu basimdan gecenleri hazmedebilmem icin bana yardim olur ama o kadar cok sey yasadim ki. O zamandan beri bu konu ile ilgili cok sey okudum ve benim gördüklerimi pek yansitmadi.
Biraz kendimden bassedim: ben 28 yasindayim, avrupada dogmus büyümüsüm, avrupanin en büyük ekonomi üniversitesinde masterimi yaptim (elhamdülillah), yüksek egitim görmüs aileden geliyorum, babamda ünivesite okudu (elhmd).
6 sene önce birisiyle tanistim (ailelerimiz taaa eskiden az cok tanisiyorlardi) birbirimizi cok sevdik (ben 8,9 yasindayken onu hatirlardim ve hep ilgisini isterdim, birazda asiktim ona
Her ailelerimiz bulustuktan sonra (oturma, cay icmeye geldiklerinde veya biz gittigimizde) biz ikimiz kavga ederdik (ozamanlar biraz aklima gelirdi acaba niye birden nedensiz kavga ediyoruz acaba onu dolduran mi oldu)?
Neyse ben yok iyi niyetli ve birazda saf insanim. Insanlarin iyi kalbliligine inanan birisiyim. Cok seviyorudum ve düsünüyordumki: "biz ikimiz iyi anlastigimiz sürece problem yok, gerisi fossss, beni ilgilendirmez"
Kaynanam genc (Ozamanlar 40 yasindaydi, 3 tane görümcem vardi) pek bana o kadar ters davrandigini hatirlamam. Bende elimden geldigi kadar iyi gelin olmaya calistim. Iyi, hayirli gelin olmak istiyorudum. Dükkanlari vardi, kv, kb ve esim orda calisiyordu (börek, yufka, gözleme, lahmacun yapilir, hamur isleri yani), evli olmadigimiza ragmen gelirdim yardim ederdim, ellerim kollarim un icinde, sicak sacin yaninda ...
Görümcemlerim kaynanama cok kizarlardi bana cok iligi gösteriyor, yüz veriyor diye ("ne okadar yüz veriyorsun, sanki ondan sana hayirmi gelecek" dediler, kendi kulaklarimla duydum, aldiris etmedim)
Gün geldi evlendik, ve benim cilem basladi. 3 sene cocuk düsünmüyordum, esim üniversiteye gidiyordu, bitirsin dedik, bende is bulayim biraz is tecrübem olsun istedim. Sonra büyük eve cikip insallah aile büyütme projesi baslayacakti
Neyse biraz kisa kesim, kaynanamin sonra bana baskilari, ters tepki göstermeleri, azarlamalari basladi. 1,5 aylik evliyiz, esim ben ve tüm ailesi bahcede oturuyoruz, birisi geldi resmimizi cekmek istedi. Esim resim icin kolunu omuzuma koydu, o saniyede kaynanam su sözlerdi söyledi, kesinlikle unutmam: "Cek o kolnunu el kizin omuzundan!"diye kizdi. Ben sasirdim, acaba ayip birsey mi yaptik, insan icinde öyle yakinlik göstermekle, acaba bana neden el kizi diyor, biz evlendik aslinda. O saniye o kadar cok sey aklimdan gectiki, artik o resimde nasil ciktim bilmiyorum, hic görmedim.
Kadinlar kaynanama sorduklarinda, "sen gelinini seviyormusun diye, demistiki, yine kesinlikle unutmam, harfiyen aktariyorum: "eehh napcan mecbursun, allah icin seviryoruz artik" diye beni kadinlarin icinde kücük düsürmeye calisiyordu, öyle utaniyordum ki. Ben diyordum ben ne yaptim, ne hata yaptim?
Cok terbiyesiz insandi, bir keresinde bahcede yerde cimen üstünde oturuyorduk. Esim sakasindan annesiyle sakalasti ve onu arkadan kucakladi biraz agirligini verdi, sonra kv bana dönüp sunu sordu: "Evde senin üstünede yatiyormu?" Ben öyle durup kaldim, evet mi desem hayir mi desem ne deseeem??? Hic birsey söyleyemedim. Cok ayip terbiyesiz birsey di yaaa. Cok ayip"
Her ne zaman dükkana cagirsa, kesinlikle hic bir zaman red etmem, her zaman isimi gücümü birakip kosar gelirdim, dükkan evimize 5 dakka yakiliktaydi.
Tam günlük ise basladim haftada 40 saat, yinede Cumartesi ve Pazar dükkandaydim o yüzden ne annemlere pek gidebiliyordum, ne arkadaslarimla bulusabiliyordum, hic kendime özel hayatim yoktu, esimle hic düzgün kari-koca hayatimiz yoktu, ev isleri yapacak zaman yoktu, bazen Pazar askam saat 9 da ev islerine basliyordum, sonra tekrar yeni bir is haftasi basliyordu. Cok yoruluyordum!!
Bir sene önce hasta oldum, baya hasta oldum, atesim vardi, elim ayagim tutmuyordu, nöbet titremesi vardi. Kalkip corba bile yapamiyordum. Kv ve esim dükkanda oluyorlardi, ben evde hastaliktan kivraniyordum. Bir kere esim veya kv beni arayip, nasilsin diye sormadilar. Bir kere esim yarim saatlik bile dükkani birakip yanima gelmedi. Hatta ne oldu: kv camasir makinasi bozulmus bir legen kirli camasir yikanacakti. Bana telefon acti, dedi makinam bozuk sen yikaya bilirmisin diye. Benim ayakta duracak gücüm olmadigindan, hayatimda ilk kez istegini geri cevirdim dedimki, sen gelip yikarsan olur dedim. Geldi, inanin kapidan bir adim bile atmadi, kapima gelmisken insan bi bes dakkaligina bi girer, belki corpa yapar, hal hatir sorar.. yoook, dedigi birtek sey camarsirlari nasil yikayacagim. Hani ben demistim o yikarsa olur diye, yok yinede bana yikattirdi. Eve bile girmedi. Pes dogrusu!!!! Cok ayip!
Devami var: esim dükkanda ben evde yanliz hasta. Kv bana tlf aciyor diyorki: "Oglumun kulagi agriyor, gelde damlasini ver". Allah allah, ben evde hastayim o zamanda kis di, cok kar vardi. Hasta insane karda kisda disariya cagiriyor. O verse ya, madem yaninda. Bende tam o ara hazirlaniyordum, doktora gidecektim, dedimki, ben zaten cikacam, gelirken ugrarim. Ugradim, geldim, baktimki hicte esimin durumu kötü degil, gittim yanina, dedim hani kulagin agriyordu. O da: "yoo ben iyiyim" dedi. Allah allah, bu kadin neden beni karda kista hasta hasta yoktan yere dükkana cagiriyor?????
Esim bir hata yapsa beni sucluyorlardi: "Sen suclusun, senin yüzünden böyle oluyor, sen onu sevsen sunlari yaparsin, onu deger versen sunlari yaparsin.." Esimede diyorlardi: "Esin seni sevse sunlari bunlari yapardi". Benim yanimda, ki ben duyabileyim.
Evliligimizi kurtarmak icik o kadar cok cabaladimki, bizzat kaynanamla ve kayinpederle oturup konustum, dedimki acaba nazar mi degdi evliligimize, acaba bi terapiste mi gitsek, bi hocaya mi gitsek. Dedilerki: "Elin hocasi nasil yardim etsin?" Allah allah, elin hocasi mi var? Bi müslüman nasil der bunu???
Uzun lafin kisasi, anlatacak cok seyler var ama vaktinizi almak istemiyorum. O kadin beni hasta etti, zihinsel ve bedensel coook yordu beni. 3 sene evlilikten sonra esimle ayrilmaya karar verdik. 3,5 sene sonra mahkeme karariyla ayrilmis olduk. Tam o sene cocuk düsünüyorduk, anne olacam diye seviniyordum, cocuk kiyafeterli almistim, hala dolabimda duruyor. Ben ayri eve ciktim, ve onlardan kurtuldum. Bugün diyorumki iyiki cocugum olmamis, isim cok zor olurdu o zaman, herseyde bi hayir var.
Yinede evlendigime pisman degilim, belki benim icin bir imtihan oldu, belki bu eziyetin karsiligin yüce allahim cennette gösterecek, bilemegiz.
Cok kötü kaynanalar var ki, allahima havale ediyorum, bu eziyetlerden üzüntülerden sonra, allahim en iyisini bilir. Beddua etmiyorum, hersey bir imtihan, bu imthihandan iyi gecmek istiyorum, karsiligi cennet nede olsa, öyle bir insan icin agzimi, ahlakimi bozmak istemiyorum.
Ha sunuda söylim: Esim hic bir zaman beni desteklemedi, üstüme geldikerlinde beni savunmadi. Hic sesini cikarmadi, gik demedi. Hic sinir koymadi. Gerce, aslinda karisini ve annesini idare etmeyi basarsaydi, o kadin yine bozardi. Nedenmi? Cünki istiyorki herkez birtek ona calisin onun gönlünü hos etsin, onu mutlu etsin, bizim mutlulugumuzu kesinlikle istemiyordu. O yüzden hic birzaman birseyden memnun kalmiyordu ki her gün cabalayalim. O yüzden hic huzurumuz olmadi. Daha cok benim üstüme geldi, dediki ben kendimi degistirmem lazim, ben yakinlik göstermem lazim, istediki isimi birakimki, haftanin her günü dükkanda olayim, onlarla calisim. Ben heralde o zaman kafayi tam yerdim, iyi kendi isim varmis.
Sizde böyle bir durum ile karsi karsiya siniz, esin cok büyük rolü var! Sinir ve mesafe koymasi gerekiyor. Bunu yapamiyorsa kötü.
Benim hatam da su: Hep altdan aldim, saygisizlik olur diye, korktum, hic sesimi cikartmazdim, hep susardim itat ederdim. Bazi kayinanalara disli gelin lazim malesef, keske uyumlu, mutlu bir iliskimiz ola bilseydi.
Kusura bakmayin biraz roman oldu ama sizinle paylasmak istedim.
Herkese selam.
Son düzenleme: