Kızlar merhaba,
2 yaşına girmek üzere olan bir oğlum var. Gerek okuduğum haberlerden gerekse kendi korkularımdan sürekli başına bişey gelicek diye korkuyorum. Yanından ayrılırken sanki veda gibi ayrılıyorum. Annemde kalıyor hafta içi oğlum biz akşamları görmeye gidiyoruz. Annemin oturduğu evin depreme dayanıklı olduğunu düşünmüyorum sürekli korku içindeyim. Annemler sık sık yazlığa gidip geliyorlar hep yolda kaza yapıcaklar diye korkuyorum. Eline bişey veriyorum boğazında kalıcak diye korkuyorum. Hani bu anne olmanın verdiği korku gibi bişey değil, kafamın içinde sürekli dönüp duruyorlar.
Evde yanlız olduğumda sürekli deprem olucak ve enkaz altında kalıcam korkusu var. Mesela üst kat komşularımız çok gürültülü yukardan bi gümbürtü geldiğinde ben onu deprem olmadığını bildiğim halde deprem gibi algılayıp evin içinde saklanıcak yer arıyorum. Camlara çıkıyorum. Mesela birisi kapısını açsın anahtar sesinden biri eve girmeye çalışıyor sanıyorum yorganın altına saklanıyorum. Evde tekken banyo yapmakdan korkuyorum, yüzümü yıkarken kafamı kaldırdığımda aynada birisini görmekden korkuyorum. Öyle çok ki korkularım ve önüne geçemiyorum ve kötü tarafı kimseye yansıtmıyorum. Ben korkuyorum diyemiyorum. İçimde yaşıyorum sürekli bir sinir harbi içinde kalıyorum. Aslında dönem dönem antidepresanlarda kullandım ama çok faydasını görmedim. Evime geçen yıl hırsız girdi kapıyı falan değiştirdik merdivenden çıkarken yine o kapının kilidinin kırık olduğunu görmekden korkuyorum. Yani biliyorum kimse bana uzakdan bişey yapamaz ama içimi dökmek istedim
2 yaşına girmek üzere olan bir oğlum var. Gerek okuduğum haberlerden gerekse kendi korkularımdan sürekli başına bişey gelicek diye korkuyorum. Yanından ayrılırken sanki veda gibi ayrılıyorum. Annemde kalıyor hafta içi oğlum biz akşamları görmeye gidiyoruz. Annemin oturduğu evin depreme dayanıklı olduğunu düşünmüyorum sürekli korku içindeyim. Annemler sık sık yazlığa gidip geliyorlar hep yolda kaza yapıcaklar diye korkuyorum. Eline bişey veriyorum boğazında kalıcak diye korkuyorum. Hani bu anne olmanın verdiği korku gibi bişey değil, kafamın içinde sürekli dönüp duruyorlar.
Evde yanlız olduğumda sürekli deprem olucak ve enkaz altında kalıcam korkusu var. Mesela üst kat komşularımız çok gürültülü yukardan bi gümbürtü geldiğinde ben onu deprem olmadığını bildiğim halde deprem gibi algılayıp evin içinde saklanıcak yer arıyorum. Camlara çıkıyorum. Mesela birisi kapısını açsın anahtar sesinden biri eve girmeye çalışıyor sanıyorum yorganın altına saklanıyorum. Evde tekken banyo yapmakdan korkuyorum, yüzümü yıkarken kafamı kaldırdığımda aynada birisini görmekden korkuyorum. Öyle çok ki korkularım ve önüne geçemiyorum ve kötü tarafı kimseye yansıtmıyorum. Ben korkuyorum diyemiyorum. İçimde yaşıyorum sürekli bir sinir harbi içinde kalıyorum. Aslında dönem dönem antidepresanlarda kullandım ama çok faydasını görmedim. Evime geçen yıl hırsız girdi kapıyı falan değiştirdik merdivenden çıkarken yine o kapının kilidinin kırık olduğunu görmekden korkuyorum. Yani biliyorum kimse bana uzakdan bişey yapamaz ama içimi dökmek istedim