" ACI DORUĞA ULAŞTIĞINDA GÖZDEN YAŞ GELMEZMİŞ"Böyle demiş şairin biri...Ahh ne güzelde demiş.Artık ağlayamıyorum bile ey sevgili.Sinirlenemiyor,sevinemiyorum.ruhsuz,duygusuz biri oldum.YAŞADIKLARIMDIR sorumlular.
Seni bana yaşattıklarından dolayı yargılamıyorum.Buna izin verdiğim için sadece ben suçluyum.ben senin ve bizim için hep veren taraf oldum.O kadar verdim ki,artık bende ruhumdan başka hiçbir şey kalmadı.Kaç kere denedim ahh kaç kere hayal kırıklıklarıyla uyudum saymadım.Denemedin demiyorum sende çok denedin ama olmuyor.Sen ve ben bir türlü BİZ olamıyoruz.Nasıl özlüyorum geçmişi bir bilsen.Özgür olduğum yanına koşarak geldiğim,omuzunda ev huzuru bulduğum o günleri...Şimdi ise ikimize ait olan bu evde bile huzuru bulamıyorum.evleneli 4 yıl oldu.yaşıtlarım çoktan hayatlarını kurup çoluğa çocuğa karıştılar.oysa ben hala seninle mücadele vermeye çalışıyorum.Uzun zamandır "bizim asla aile olamayacağımızı anladığım günden beri"ikinci bir hayat için her gece ALLAH'a yalvarıyorum.yaşadığım eve yuvam diye bilmektir en büyük hasretim.Gözüm kapalı güvene bilmektir ve aynı ölçüde saygı göre bilmektir diğer özlemim...
Neyin bedelini ödüyorum,hangi günahın cezası bu bilmiyorum.ilk aşkımdın!!!sana evet dememin nedeni aşkımın büyüklüğü değildi.beni gerçekten buğüne kadar senden başka hiç kimse böyle sevmemişti.güvende hissettirmemişti hiçbir omuz seninki kadar.senden aşk adamı olmanı hiç beklemedim.senin çok iyi aile babası olacağını bilerek evet dedim.çünki bizim evde hiçbir zaman aile babamız olmadı.sen hep en zayıf yerlerimi kullandın.özlemlerini çektiğim limanımsın zannettim.ahh doğru bildiğim yanlışlarım...ne sevgi kalırmış nedde gösterilen yüzler.herşey değişirmiş!!herşeyimi kaybede kaybede bu gerçekleri öğrendim.sırf bu nedenle bile teşekkür ederim sana.
bu bir veda mektubu değil,yüzüne söyleyemediğim gerçeklerimdir.gitmiyorum henüz.parçalarımı toparlamam,azda olsa senin gibi insancıklara karşı durabilmem için güçlenmem gerek.daha vakti var...hiç merak etme ...
Seni bana yaşattıklarından dolayı yargılamıyorum.Buna izin verdiğim için sadece ben suçluyum.ben senin ve bizim için hep veren taraf oldum.O kadar verdim ki,artık bende ruhumdan başka hiçbir şey kalmadı.Kaç kere denedim ahh kaç kere hayal kırıklıklarıyla uyudum saymadım.Denemedin demiyorum sende çok denedin ama olmuyor.Sen ve ben bir türlü BİZ olamıyoruz.Nasıl özlüyorum geçmişi bir bilsen.Özgür olduğum yanına koşarak geldiğim,omuzunda ev huzuru bulduğum o günleri...Şimdi ise ikimize ait olan bu evde bile huzuru bulamıyorum.evleneli 4 yıl oldu.yaşıtlarım çoktan hayatlarını kurup çoluğa çocuğa karıştılar.oysa ben hala seninle mücadele vermeye çalışıyorum.Uzun zamandır "bizim asla aile olamayacağımızı anladığım günden beri"ikinci bir hayat için her gece ALLAH'a yalvarıyorum.yaşadığım eve yuvam diye bilmektir en büyük hasretim.Gözüm kapalı güvene bilmektir ve aynı ölçüde saygı göre bilmektir diğer özlemim...
Neyin bedelini ödüyorum,hangi günahın cezası bu bilmiyorum.ilk aşkımdın!!!sana evet dememin nedeni aşkımın büyüklüğü değildi.beni gerçekten buğüne kadar senden başka hiç kimse böyle sevmemişti.güvende hissettirmemişti hiçbir omuz seninki kadar.senden aşk adamı olmanı hiç beklemedim.senin çok iyi aile babası olacağını bilerek evet dedim.çünki bizim evde hiçbir zaman aile babamız olmadı.sen hep en zayıf yerlerimi kullandın.özlemlerini çektiğim limanımsın zannettim.ahh doğru bildiğim yanlışlarım...ne sevgi kalırmış nedde gösterilen yüzler.herşey değişirmiş!!herşeyimi kaybede kaybede bu gerçekleri öğrendim.sırf bu nedenle bile teşekkür ederim sana.
bu bir veda mektubu değil,yüzüne söyleyemediğim gerçeklerimdir.gitmiyorum henüz.parçalarımı toparlamam,azda olsa senin gibi insancıklara karşı durabilmem için güçlenmem gerek.daha vakti var...hiç merak etme ...