- 16 Şubat 2014
- 365
- 54
- Konu Sahibi antisiyete
- #1
Kızlar kimseye derdini anlatamayan insanlardan biriyim herkesin derdini dinlerim kimseye içini açamayan ketum insanlar bile güvenir anlatır bana anlatabildiği kadarını. Derdini paylaşırım oturur onunla ağlarım elimden ne gelirse yaparım. Ama gel gelelim ki ben kimseye anlatamam bunun sebebini bilmiyorum belki çocuklukla alakalı olabilir. Ama olamaz çünkü gençlikte de aşırı samimi bir yapıda herkesle herşeyimi paylaşırdım. Şimdilerde hiç kimseye güvenmiyorum bir Allahın kulu da beni sorunum olduğunu bilsin istemiyorum. Ama çok doldum. Ben böyle değildim.Bana ne önerirsiniz bu aralar çok desteksiz hissediyorum.gönlüm kırıldıkça hiç alınmadı ben o insanlara karşı iyi olmaya devam ettim. Sağlıklı sınır çizemiyorum bu ü acil öğrenmem lazım. Başkalarının ihtiyaçları için değil de biraz da kendi ihtiyaçlarım istediklerim için yaşamam lazım. Bahar gibi olanlardan biri de benim. Aile hayatı hariç karakterimiz çok benzer. Fedakar oldukça mı insanın değeri düşüyor anlamış değilim. Tanıdığım bir bilge alma ve verme dengede olması lazım demişti. Sevgi saygı ve değer dengesi