- 6 Mart 2008
- 1.447
- 184
- 698
- Konu Sahibi BenAyKizim
-
- #1
içimdeki çoşkuyu,heyecanı nasıl anlatayım bilemiyorum.kelimeler yetersiz,benzetmeler eksik kalır duygularımın yoğunluğunu ifade etmeye...:1rolleyes:anne oldum ben.
10 haziran akşamı (39+5 hafta) gece yarısına yakın kasıklarıma bir acı saplandı ki nefesim kesildi.düzensiz ama can acıtıcıydı.acaba dedim doğum sancısı dedikleri şey bu mu?eşim de telaşlandı.biraz dinleneyim belki geçer dedim.yattım uyudum.gece ara ara yine yokladı ama uyku daha ağır geldi.sabah kalktığımda yine aynı acı vardı.hadi dedik doktora gidelim belki bebek sıkıntıdadır.en azından noluyo bi öğrenelim.dr um hemen ultrasonla baktı.bebişimin başı doğum olacak kadar aşağıda değilmiş.çatı muayenesi yaptı hiç açıklık yok.nst ye girdim sancı göstermiyo.ama benim kasıklarımda sanki bıçak saplanmışta öyle acıyo.dr um o zaman zaten zamanın geldi,hafiften bir suni sancı verelim bugün bebeğine kavuş dedi.olur dedik eşimle ama olayı daha kavrayamamıştık.dokuz ay boyunca beklediğimiz an gelmişti.hemen yatışım yapıldı.bir sürü hemşire geldi.soydular çırılçıplak.hastane geceliği giydirdiler.bebek hemşiresi ayrı geliyo bir sürü soru soruyo.diğeri damar yolu açıyo.neyse sancı başladı.hatta 100 lere çıktı ama hiç açıklık yok.çektiğim sancı yanıma kalıyo yani.eşim ne yapacağını şaşırdı.annemler öyle.dr um 4 saatin sonunda istersen sancının dozunu fazlalaştırayım normal doğum yap ama kaç saat sürer bilemem dedi.12 saatlik sancıdan sonra yine olmazsa sezeryana alırım ama sonra bana,madem sezeryan olacaktım niye bu kadar sancı çektirdin deme dedi.ben de rtık dayanamayacağımı bir an önce bitmesini istediğimi söyledim.
aslında biz eşimle normal doğumu çok istiyorduk.hatta o da yanımda olacaktı.epidurale bile dr um zor ikna etmişti normal doğum için.korkuyorduk çok.sezeryanı da çabuk iyileşemem diye istemiyorduk.istemediğimiz tüm pozisyonlarla karşı karşıya kaldık. dr um epiduralli sezeryan olursam daha çabuk hayata dönenceğimi anlattı.korka korka ağlaya ağlaya kabul ettik.ona çok güveniyorduk çünkü.hemen yatağımla beraber aşağı indirdiler beni.canım aşkım elimi bir an olsun bırakmadı.o ağlar ben ağlar...:a015:
10 haziran akşamı (39+5 hafta) gece yarısına yakın kasıklarıma bir acı saplandı ki nefesim kesildi.düzensiz ama can acıtıcıydı.acaba dedim doğum sancısı dedikleri şey bu mu?eşim de telaşlandı.biraz dinleneyim belki geçer dedim.yattım uyudum.gece ara ara yine yokladı ama uyku daha ağır geldi.sabah kalktığımda yine aynı acı vardı.hadi dedik doktora gidelim belki bebek sıkıntıdadır.en azından noluyo bi öğrenelim.dr um hemen ultrasonla baktı.bebişimin başı doğum olacak kadar aşağıda değilmiş.çatı muayenesi yaptı hiç açıklık yok.nst ye girdim sancı göstermiyo.ama benim kasıklarımda sanki bıçak saplanmışta öyle acıyo.dr um o zaman zaten zamanın geldi,hafiften bir suni sancı verelim bugün bebeğine kavuş dedi.olur dedik eşimle ama olayı daha kavrayamamıştık.dokuz ay boyunca beklediğimiz an gelmişti.hemen yatışım yapıldı.bir sürü hemşire geldi.soydular çırılçıplak.hastane geceliği giydirdiler.bebek hemşiresi ayrı geliyo bir sürü soru soruyo.diğeri damar yolu açıyo.neyse sancı başladı.hatta 100 lere çıktı ama hiç açıklık yok.çektiğim sancı yanıma kalıyo yani.eşim ne yapacağını şaşırdı.annemler öyle.dr um 4 saatin sonunda istersen sancının dozunu fazlalaştırayım normal doğum yap ama kaç saat sürer bilemem dedi.12 saatlik sancıdan sonra yine olmazsa sezeryana alırım ama sonra bana,madem sezeryan olacaktım niye bu kadar sancı çektirdin deme dedi.ben de rtık dayanamayacağımı bir an önce bitmesini istediğimi söyledim.
aslında biz eşimle normal doğumu çok istiyorduk.hatta o da yanımda olacaktı.epidurale bile dr um zor ikna etmişti normal doğum için.korkuyorduk çok.sezeryanı da çabuk iyileşemem diye istemiyorduk.istemediğimiz tüm pozisyonlarla karşı karşıya kaldık. dr um epiduralli sezeryan olursam daha çabuk hayata dönenceğimi anlattı.korka korka ağlaya ağlaya kabul ettik.ona çok güveniyorduk çünkü.hemen yatağımla beraber aşağı indirdiler beni.canım aşkım elimi bir an olsun bırakmadı.o ağlar ben ağlar...:a015: