evet arkadaşlar kızıma kavuştugum şu günlerde çok ama çok mutluyum.kızımla ilgili ilk yazımı bir derdim var bölümüne yazmıştım çok sıkıldıgım bir gündü.ve arkadaşları da epey korkutmuşum istemeden,ilk ayrılık ve biz anneleri bilirsiniz,heralde aylarca rahat uyku uyuyamamıştım.şimdi geceleri kızımın odasına girip geceleri üstünü örtmek ne güzel allahım,sevdigi yemekleri yapmak, doydugunu görmek, sıcacık odada oturması falan ne güzel şeyler evet üniversite veya dışarda olan çocukların anneleri bilirler.biz daha acemiyiz. bunlarada alışılcak biliyorum ama bu duygularımıda paylaşmak istedim.az kaldı gene gidicek ve biz gene uzun bir zaman yokluguna alışmaya çalışıcagız,acaba bu özlemek ne kadar sürer?yada biz bu gidiş gelişe ne zaman alışıcagız,bilmiyorum.ilk geldiginde havaalanında karşıladık kızımı o kadar özlemiş ki bizleri ve küçük kardeşini bizleri görür görmez aglamaya başladı,herkes bize bakıyo bende tutamadım kkendimi arkadan kardeşleri ve babası aglamak sevinçten aglamak ne tuaf bir duyguydu.kavuşmanın bu kadar güzel bir duygu oldugunu bilmezdim.çok kimse karşıladım, ugurladım ama evlat gibisi asla ama asla olamazmış.biz şu son günlerimizi kızımla gezerek degerlendiriyoruz, ona doymak istiyorum. uzun bir süre daha ayrı kalcaz.allah kimsenin gözünü yolda bırakmasın.herkesin evladını bagışlasın,bizleri çocukları uzakta olanlara da sabır diliyorum herkes hayırlı evlat olarak okullarını bitirsin.benim kızımda...