Merhaba, bir önceki konumda kızımı kreşe vermek istediğimden,akran ihtiyacından ve kafamdaki karisikliklardan bahsetmiştim.2.5 yasindaki kızımı kreşe,yaklaşık 2 ay olacak gonderiyrm.Basta çok hevesli sonraları ise gitmek istemiyordu.Bunun olabileceğini hem okumuştum hemde kresteki öğretmenleri söylemişti.
Gitmek istemediğinde"annecim sen büyüyorsun,kuzenlerini kast ederek bak ablaların da okula gidiyor,orada oyunlar oynayacaksın,arkadaşların olucak güzel vakitler geçireceksin.Bende seni bekliyorum" diyerek gönderdim.Konustuk hep.Hatta zaman içinde gidiş ve gelislerde rutin bile oluşturduk.Gittigimiz yol,bebek arabasından inip belli bir noktadan sonra okula yürümek yada eve dönerken ufak atistirmaliklarla yürümek gibi .Bunlar onu rahatlatıyor biliyrm.Ancak ne var ki kreş zilini çalan, öğretmenini soran kızım iceri girmek söz konusu olunca istemiyr kaçıyor,mizirdaniyor.Ikna ediyoruz öğretmeniyle kiyafetlerinden, içeride yapacaklarının konuşsak da kaçıyor.En sonunda ben onu kucağıma alıyorum,opuyrm ve öğretmenine veriyrm.Aglayarak içeri giriyor.Buna çok üzülüyorum. Yetişkin gibi tepki vermesini beklemiyrm ama her sabah böyle olunca uzuluyrm.
Okulun psikoloğu ve öğretmeni sınıf içinde iyi olduğunu sadece o aşamada bi huzursuzluk yaşadığını söylüyor.Resimlere videolara bakiyrm acaba mutlu mu iyi mi diye.Ogretmeninden iyi bahsediyr.sevdim xok sevdim diyor.Onu taklit ederek sınıftaki olayları anlatıyor.Oyuncak anlaşmazlığı mesela.Bizi uyutuyor onun gibi.Huzursuz edici bisey yok gibi.
Ogretmenine guvendigimi ve onu sevdigimi söylüyorum ki kendini güvensiz hissetmesin sınıfta
Korkum bu ayrılıklara alışır diyorlar ama ben kızımın alınmasından ziyade acı bir şekilde kabul etmesinden korkuyrm.Huzurlu bi şekilde sınıfına girmektense kaçarı yok gidicem gibi kötü bi hisle gitmesini istemiyrm.Esim fazla hassas davrandığımi söylüyor.Kafam cok karisik.Bu ayrıl biçimi doğru mu?
Gitmek istemediğinde"annecim sen büyüyorsun,kuzenlerini kast ederek bak ablaların da okula gidiyor,orada oyunlar oynayacaksın,arkadaşların olucak güzel vakitler geçireceksin.Bende seni bekliyorum" diyerek gönderdim.Konustuk hep.Hatta zaman içinde gidiş ve gelislerde rutin bile oluşturduk.Gittigimiz yol,bebek arabasından inip belli bir noktadan sonra okula yürümek yada eve dönerken ufak atistirmaliklarla yürümek gibi .Bunlar onu rahatlatıyor biliyrm.Ancak ne var ki kreş zilini çalan, öğretmenini soran kızım iceri girmek söz konusu olunca istemiyr kaçıyor,mizirdaniyor.Ikna ediyoruz öğretmeniyle kiyafetlerinden, içeride yapacaklarının konuşsak da kaçıyor.En sonunda ben onu kucağıma alıyorum,opuyrm ve öğretmenine veriyrm.Aglayarak içeri giriyor.Buna çok üzülüyorum. Yetişkin gibi tepki vermesini beklemiyrm ama her sabah böyle olunca uzuluyrm.
Okulun psikoloğu ve öğretmeni sınıf içinde iyi olduğunu sadece o aşamada bi huzursuzluk yaşadığını söylüyor.Resimlere videolara bakiyrm acaba mutlu mu iyi mi diye.Ogretmeninden iyi bahsediyr.sevdim xok sevdim diyor.Onu taklit ederek sınıftaki olayları anlatıyor.Oyuncak anlaşmazlığı mesela.Bizi uyutuyor onun gibi.Huzursuz edici bisey yok gibi.
Ogretmenine guvendigimi ve onu sevdigimi söylüyorum ki kendini güvensiz hissetmesin sınıfta
Korkum bu ayrılıklara alışır diyorlar ama ben kızımın alınmasından ziyade acı bir şekilde kabul etmesinden korkuyrm.Huzurlu bi şekilde sınıfına girmektense kaçarı yok gidicem gibi kötü bi hisle gitmesini istemiyrm.Esim fazla hassas davrandığımi söylüyor.Kafam cok karisik.Bu ayrıl biçimi doğru mu?
