- 11 Kasım 2014
- 14
- 9
- 18
Merhaba arkadaşlar,
Öncelikle kendimi tanıtayım. 29 yaşındayım. Bekarım ama çok sevdiğim ve ne mutlu ki sevildiğimi çokça hissettiğim bir beraberliğim var. Yüksek lisans eğitimime devam ediyor, tez yazmaya çalışıyorum. Belki bir umut üniversitede kalırım ya da öğretmen olur atanırım diye ALES, YDS, KPSS (artık Allah ne verdiyse
Sizin de fark edeceğiniz gibi hep "çalışıyorum" diyorum. Çünkü bende üşengeçlik, erteleme, öteleme had safhada... Kendi kendime yaptığım programlara sadık kalamıyorum. Ama başkasına verdiğim sözlerin eriyimdir.
Belki aylarca üye olmadan sizleri takip ettim. Kendi hayatınızdan aktardığınız samimiyete, birbirinize gösterdiğiniz desteğe hayranım
Son bir kaç yıl içinde özel ilişkim dışında hayatımda hiç bir şeyin istediğim gibi gitmediğini fark ettim. İstediğim işte değilim, istediğim bölümde okumadım, istediğim ve aslında hak ettiğimi düşündüğüm saygıyı görmedim ve son olarak istediğim kiloda değilim...
Çok fazla kişisel gelişim kitabı okumama rağmen, totonuzu kaldırıp atağa geçmedikçe bildikleriniz işinize yaramıyor. Ben de kendime bir liste hazırladım. Bu listede öncelikli olarak aşmak istediğim sorunlarım var. İlk sırayı kilolarıma verdim...
1.58 boyunda ve 78 kiloyum :/ Buraya nasıl mı geldim? Son 3 yılda masa başı stresli bir işte, sürekli abur cubur yiyip hareket etmeyerek... Halbuki o işe başladığım gün 48 kiloydum :)
Yukarıda dedim ya "saygı" diye... Sanırım insanlar, kilo alanın kendisine saygısı olmadığını düşünerek size saygı göstermeyi önemsemiyorlar... Kendinizi eski kıyafetlerinize giremez halde bulduğunuzda zaten moraliniz göçüyor, üstüne bir de insanlar durup durup "sen noooolmuşşşsunnn!!, ay inanmıyorummm!!" dedikçe; varis sandığınız deri çatlakları için doktora gittiğinizde, sıra bekleyen yaşlı teyze "sen otur kızım, hamile misin?" dediğinde; eski iş yerindeki sevdiğiniz insanlara aldığınız elbiseyi gösterirken içlerinden biri -sözde zayıflamaya motive etmek için- "hımm güzelmiş, hamile elbisesi mi?" dediğinde ve burada sayamadığım daha pek çok söz, bakış, gülüşme ile karşılaştığınızda günlerce ağlayabiliyor ve kendinizi küçücük ve önemsiz hissediyorsunuz.
Gerçi sonraları ben de kendimle dalga geçip gülmeye başladım. Hep derlerdi "şişmanlar güler yüzlü mutlu insanlardır" diye. Fark ettim ki görünürde gerçekten öyle. Ama yaşayınca anlıyorum, bu sadece bir maske...
Ben olmadığım gibi görünmeyi beceremem, sevemem. İşte bu yüzdendir ki dostlar, bir savaş açıyorum kendime, üşengeçliğime! Şu 1 yıl içerisinde, çalışmayı ertelediğim sınavlarıma hazırlanıp hayalini kurduğum işlere adım atacağım...
Ve evet bu 78 kiloluk dobişko halimden kurtulup 50 kiloya ulaşacağım! Sağlıklı beslenerek her hafta kilo kaybetmeyi hedefliyorum... Dileğim bu sürede bana destek vermeniz, dürtmeniz, kızmanız, yanımda olmanız ve tabii kendi savaşınızda beni yanınızda hissetmeniz...
Şimdiden teşekkür ediyorum
Öncelikle kendimi tanıtayım. 29 yaşındayım. Bekarım ama çok sevdiğim ve ne mutlu ki sevildiğimi çokça hissettiğim bir beraberliğim var. Yüksek lisans eğitimime devam ediyor, tez yazmaya çalışıyorum. Belki bir umut üniversitede kalırım ya da öğretmen olur atanırım diye ALES, YDS, KPSS (artık Allah ne verdiyse
Sizin de fark edeceğiniz gibi hep "çalışıyorum" diyorum. Çünkü bende üşengeçlik, erteleme, öteleme had safhada... Kendi kendime yaptığım programlara sadık kalamıyorum. Ama başkasına verdiğim sözlerin eriyimdir.
Belki aylarca üye olmadan sizleri takip ettim. Kendi hayatınızdan aktardığınız samimiyete, birbirinize gösterdiğiniz desteğe hayranım
Son bir kaç yıl içinde özel ilişkim dışında hayatımda hiç bir şeyin istediğim gibi gitmediğini fark ettim. İstediğim işte değilim, istediğim bölümde okumadım, istediğim ve aslında hak ettiğimi düşündüğüm saygıyı görmedim ve son olarak istediğim kiloda değilim...
Çok fazla kişisel gelişim kitabı okumama rağmen, totonuzu kaldırıp atağa geçmedikçe bildikleriniz işinize yaramıyor. Ben de kendime bir liste hazırladım. Bu listede öncelikli olarak aşmak istediğim sorunlarım var. İlk sırayı kilolarıma verdim...
1.58 boyunda ve 78 kiloyum :/ Buraya nasıl mı geldim? Son 3 yılda masa başı stresli bir işte, sürekli abur cubur yiyip hareket etmeyerek... Halbuki o işe başladığım gün 48 kiloydum :)
Yukarıda dedim ya "saygı" diye... Sanırım insanlar, kilo alanın kendisine saygısı olmadığını düşünerek size saygı göstermeyi önemsemiyorlar... Kendinizi eski kıyafetlerinize giremez halde bulduğunuzda zaten moraliniz göçüyor, üstüne bir de insanlar durup durup "sen noooolmuşşşsunnn!!, ay inanmıyorummm!!" dedikçe; varis sandığınız deri çatlakları için doktora gittiğinizde, sıra bekleyen yaşlı teyze "sen otur kızım, hamile misin?" dediğinde; eski iş yerindeki sevdiğiniz insanlara aldığınız elbiseyi gösterirken içlerinden biri -sözde zayıflamaya motive etmek için- "hımm güzelmiş, hamile elbisesi mi?" dediğinde ve burada sayamadığım daha pek çok söz, bakış, gülüşme ile karşılaştığınızda günlerce ağlayabiliyor ve kendinizi küçücük ve önemsiz hissediyorsunuz.
Gerçi sonraları ben de kendimle dalga geçip gülmeye başladım. Hep derlerdi "şişmanlar güler yüzlü mutlu insanlardır" diye. Fark ettim ki görünürde gerçekten öyle. Ama yaşayınca anlıyorum, bu sadece bir maske...
Ben olmadığım gibi görünmeyi beceremem, sevemem. İşte bu yüzdendir ki dostlar, bir savaş açıyorum kendime, üşengeçliğime! Şu 1 yıl içerisinde, çalışmayı ertelediğim sınavlarıma hazırlanıp hayalini kurduğum işlere adım atacağım...
Ve evet bu 78 kiloluk dobişko halimden kurtulup 50 kiloya ulaşacağım! Sağlıklı beslenerek her hafta kilo kaybetmeyi hedefliyorum... Dileğim bu sürede bana destek vermeniz, dürtmeniz, kızmanız, yanımda olmanız ve tabii kendi savaşınızda beni yanınızda hissetmeniz...
Şimdiden teşekkür ediyorum