Kısacık ve Tek Rüya~ (Kendi yazdığım bi notu paylaşmak istedim..)

Hayatı yaşarken uyarmadı kimse beni. Küçücük çocuktum masumdum. En azından o zamanlar masumdum. Kimse uyarmadı. Olacakları söylemedi önceden kimse bana. Yasayarak,acı çekerek,hergün biraz daha ölerek öğrendim. Büyüdüm ama artık bu dünya da kirlenerek belki,belkide yere düşerken olan yara izleriyle; Ama büyüdüm. Büyüdük hepimiz, kimimiz üzmeyi kimimiz üzülmeyi öğrendi. Sürekli üzülen üzebiliyo artık ki kendi üzülmesin. Sürekli üzenlerde üzülüyo şu günlerde çünkü yaptıkları yanına kalmıyor. Onuda üzenler çıkıyo elbet. Bu günlerde geçiyo işte yavaş yavaş belki acı çekerek belki yorularak ama geçiyo geçmeyeceğini sandığımız acılarımız üzüntülerimiz bile geçiyo bitiyo.. Mutluluklarımız da öyle. Defalarca ağladığımız,yanlız gezdiğimiz sokaklarda şimdilerde yanımızda sevdiklerimizle kahkaha atıyoruz ya da gülüp oynadığımız,her santimetresinde anımızı bıraktıgımız yerlerde ağlıyoruz sessizce hep beraber güldüğümüz yerlerde şu günlerde YANLIZ ağlıyoruz.

Her seferinde,her damlada,her nefeste biraz daha yaşlanıyoruz değermi bu kısa hayatı böyle üzerek geçirmeye ?

Zaten defalarca elimize verilen fırsatları teptik bunuda elimizin tersiyle itip melankolik olmaya gerek varmı ?

Kısacık ve sadece bir defa izlememize izin verilen bu filmi boş şeylere ağlayarak geçirmeye değermi ?

Hayata küsmeye üzüp mutlu olmak varken, üzülüp mutsuz olmaya gerek varmı ?

Hayatı yaşamak varken yaşlandığını ve zamanın geçtiğini hiç bişey yapmadan uzaktan izlemeye gerek varmı?

Güzel paylaşım çin teşekkürler.