- 6 Ekim 2016
- 1.132
- 563
- Konu Sahibi Yenibirhayataaa
- #1
Merhaba, konum biraz iç dökme olacak. 26 yaşındayım, iyi bir mesleğim kazancım var, dış görünüş olarak çok beğenilen bir insanım. Çevremde genelde ilgi çekerim. Yani yerimde başkası olsa yürüyen özgüven olur ama ben içten içe o kadar zayıfım ki. Duygularım ve mantıgım karmakarışık. İç dünyam huzursuz, dinginlik hayatıma çok uzak. Son 3 yıldır benzer döngüleri yaşayıp duruyorum.
Duygusal ilişkiler, hepsi istenmekle ilgi görmekle başlıyor, seviliyorum sonra bir şekilde terkediliyorum ve kabullenemiyorum. Çoğunda haklı olduğum halde bırakmıyorum ilişkiyi çünkü kaybedersem yok olacağım sanki sımsıkı tutunuyorum o ilişkiye. Ve hazin son benim bu tavrım karşımdakini olabildiğince havaya sokuyor ve ben yapışkan o ise vicdansızın teki oluyor. Bu döngü 3 yıldır 3 ilişkide bu şekilde gitti. Son ilişkim yeni bitti henüz bir dönüş yok ama diğerleri pişmanlıklarını, aslında benim haklı olduğumu çok iyi olduğumu bla bla söylediler. Dün eski sevgilimle görüştüm, hala bana ilgisi var ama dengesiz tavırlar içinde, ben ona yeni biten ilişkimden bahsettim şaşırdı benim bir ilişkim olduğunu bilmiyordu. Aslımda biz onla ayrılmıştık ama sürekli yazıyordu iletişim vardı arkadaş gibi konuşuyorduk ve kafasında benim hep onu seveceğime inanıyordu sanırım o sebeple o şaşkınlığı ve üzgünlüğü yüzünden okudum. Boşver haklısın vs birşeyler dedi bana. Sonra ayrılırken elimi tuttu kendine çekti sarıldı. İttim istemiyorum dedim. Bıraktı pişman oldu sonra aradı özür diledi nasıl oldu anlamadım vs dedi bende seni hayatımda istemiyorum hiçbir şekilde dedim, sonra engelledi beni telden . Ama ben nasıl bir acizim ki instagramdan yazdım birkaç saat sonra. Keşke olmasaydı ama oldu kendini kötü hissetme dedim cevap vermedi. İçim aşırı huzursuz onunla tamamen iletişimi koparmaya bile tüm olanlara rağmen içim elvermiyor. Yani vazgeçemiyorum benim için bir hastalık gibi. Bırakmam gereken şeyleri bırakamıyorum sonra da haklıyken haksız oluyorum.
Acizim, hastayım galiba. Benim çevremdeki kimse benim böyle şeyler yaşadığıma ihtimal vermez. Ama içimdeki bu boşluk, bu vazgeçememe, bırakamama, yanlış insanlara takılıp kalma beni hep dibe çekiyor ve böyle iğrenç şeyler yaşatıyor.
Yalnızlıktan zevk alma, kendini sevme saygı duyma, kimseye ihtiyaç duymadan(duygusal anlamda) yaşamak nasıl birşey söyler misiniz? Ve ben neden böyle bir insan oldum bu döngü nasıl kırılacak? Psikoloğa gittim bir hafta devam edeceğim ama sadece yaşadıklarımı anlatmak bile beni yoruyor.
Duygusal ilişkiler, hepsi istenmekle ilgi görmekle başlıyor, seviliyorum sonra bir şekilde terkediliyorum ve kabullenemiyorum. Çoğunda haklı olduğum halde bırakmıyorum ilişkiyi çünkü kaybedersem yok olacağım sanki sımsıkı tutunuyorum o ilişkiye. Ve hazin son benim bu tavrım karşımdakini olabildiğince havaya sokuyor ve ben yapışkan o ise vicdansızın teki oluyor. Bu döngü 3 yıldır 3 ilişkide bu şekilde gitti. Son ilişkim yeni bitti henüz bir dönüş yok ama diğerleri pişmanlıklarını, aslında benim haklı olduğumu çok iyi olduğumu bla bla söylediler. Dün eski sevgilimle görüştüm, hala bana ilgisi var ama dengesiz tavırlar içinde, ben ona yeni biten ilişkimden bahsettim şaşırdı benim bir ilişkim olduğunu bilmiyordu. Aslımda biz onla ayrılmıştık ama sürekli yazıyordu iletişim vardı arkadaş gibi konuşuyorduk ve kafasında benim hep onu seveceğime inanıyordu sanırım o sebeple o şaşkınlığı ve üzgünlüğü yüzünden okudum. Boşver haklısın vs birşeyler dedi bana. Sonra ayrılırken elimi tuttu kendine çekti sarıldı. İttim istemiyorum dedim. Bıraktı pişman oldu sonra aradı özür diledi nasıl oldu anlamadım vs dedi bende seni hayatımda istemiyorum hiçbir şekilde dedim, sonra engelledi beni telden . Ama ben nasıl bir acizim ki instagramdan yazdım birkaç saat sonra. Keşke olmasaydı ama oldu kendini kötü hissetme dedim cevap vermedi. İçim aşırı huzursuz onunla tamamen iletişimi koparmaya bile tüm olanlara rağmen içim elvermiyor. Yani vazgeçemiyorum benim için bir hastalık gibi. Bırakmam gereken şeyleri bırakamıyorum sonra da haklıyken haksız oluyorum.
Acizim, hastayım galiba. Benim çevremdeki kimse benim böyle şeyler yaşadığıma ihtimal vermez. Ama içimdeki bu boşluk, bu vazgeçememe, bırakamama, yanlış insanlara takılıp kalma beni hep dibe çekiyor ve böyle iğrenç şeyler yaşatıyor.
Yalnızlıktan zevk alma, kendini sevme saygı duyma, kimseye ihtiyaç duymadan(duygusal anlamda) yaşamak nasıl birşey söyler misiniz? Ve ben neden böyle bir insan oldum bu döngü nasıl kırılacak? Psikoloğa gittim bir hafta devam edeceğim ama sadece yaşadıklarımı anlatmak bile beni yoruyor.
