kendimle sorunum var

Kendimle sorunlarım var.Eskiden olsa bir şekilde baş ediyordum.Şimdi içinden çıkamayacakmışım gibi geliyor.Negatif düşünceler içinde boğuluyorum. Zayıflıklarımı ortaya çıkarak kısa süreli bir ilişki yaşadım.(ve bu ilk değil) Davranışlarımı gördükçe ve buna engel olamadıkça kendime düşman kesildim.Anlamaya çalışıyorum kendimi..En başta özgüven sorunum var kendime değer vermiyorum.Bir başkası beni rahatça üzebiliyor buna ben izin veriyorum. Yanlış kişileri hayatıma alıyorum sevilebilmek,mutlu olmak ve yuva kurma hayalleriyle beni üzmesine izin veriyorum.
Arkadaşlık ilişkilerimde çok sorun yaşamıyorum kendimi ifade ediyorum ve insanlar nerde durması gerektiğini biliyor.Ama duygusal ilişkilerde karşı taraftan hoşlanmışsam karşı tarafın etkisi altına giriyorum.Yanlış anlaşılmasın bana yanlış gelen sözler ve davranışlar varsa bunu ifade ediyorum bunu içime atmıyorum. Ancak erken bağlanıyorum ve takıntılı düşünceler içine giriyorum.sürekli karşımdakini gözlemliyorum örneğin aramazsa sorun yapıyorum içten içe kendimi yiyorum sonra bunu dillendiriyorum... Karşımdakini tanımaya anlamaya çalışıyorum.Ciddiye alıp önemsiyorum hani doğru kişi bu belkide diyerek.Ben kendini saklayamayan biriyim içimi olduğu gibi gösteriyorum.ne düşünürsem söyleyen olduğu gibi davranan biriyim Ama anladım ki içini olduğu gibi insanlara açmamak gerekiyormuş.Ben yapamıyorum işte..Bu yüzden de çok insanlar bunu görüp duygusal olarak yıpratıyorlar beni..
kendimde gördüğüm sorunlar kısaca
özgüven eksikliği .....çocukken de özgüvenim yoktu liseden beri inşaa etmeye çalıştım mücadele verdim oluşturmak için ama başaramamışım(
takıntılı düşünceler... ayrıntılara takılıyorum karşı tarafın sorun etmediğini ben ediyorum....
karşı tarafta uyuşmayacağımız yanlış şeyler durumlar gördüğüm halde duygularıma yenilmem
yalnız kalma korkusu sanırım bu yüzden hayatımdaki kişiyi bırakamıyorum
karşımdakini çok önemsemek
uğraşacak başka şeyler kitap okumak film izleme resim yapmak vb olmasına rağmen bunları bir kenara atıp hayatımdaki kişiye odaklanmam
bu yazdıklarım en son hayatıma bir kişi girdiğinde kendimde gözlemlediğim durumlar..
Odaklanma, hayatının merkezine koyma desenizde olmuyor etkisi altına girince mantığımla kabul ettiğim kendimi sürekli uyardığım halde yapıyorum..Ve bunları gördükçe kendimden soğuyorum ne yapmalıyım bilmiyorum..

Tatlım bende evlenene kadar senin gibi idim aramasa sevdiğim insanlar sevgilim arkadaşım ailem fark etmiyordu.
Hemen takıyordum büyütüyordum. Sorun çıkarıyordum devamlı.
Felaket senaryoları yazıyordum kıskançlık krizleri öfke patlamaları vb duygu ve davranışlarım vardı.
Evlendikten sonra anladım ki özgüven eksikliği ve sorunlu aile ortamım ruh halimi ve kişiliğimi etkilemiş.
Olgunlaştıkça azalıyor bence yani bende öyle oluyor

"Tanri daima tebdili kiyafet gezer. " kitabini okuyabilirsin bu konuda . Cok guzel bir kitap . Tam da bahsettigin seylerin cozumunu sunuyor kitap

Halamın çok sevdiğim bir lafı vardı. O sözü derinlemesine düşündükçe birçok şeyi çözdüm ben. Her zaman kendini suçlama, karşı tarafı suçlamalısın hatan olmadığından eminsen derdi. Ve ben resmen aydınlandım çünkü uzun Zaman duygusal ilişkilerimde problem yaşadım, kendimi değiştirmeye çalıştım ve yıprandım. Ama şimdi çok mutluyum, değerimi bilen biriyleyim. Ve olgunlaşmak dışında davranışlarım hala aynı değişmedim. Demek ki hata bende değilmiş. Rahatla biraz.

Anladığım kadarıyla bütün yaşadığın olayların,düşündüğün şeylerin kaynağının özgüven eksikliği olduğuna inanmışsın.Bence öncelikle kendine değer vermelisin kimse insanın kendinden değerli değil ha bunu başarmak için de içindeki o sesi(sana güvensiz diyen sesi) susturman gerekiyo;-)
İnsan ilişkileri ve
özgüven eksikliği konusunda uzman birisi tarafından alacağın bilişsel-davranışçı terapi yaklaşımı ağır basan bir grup terapisiyle büyük oranda aşabilirsin.

Hep kendimi suçlamıyorum karşı taraf düzgün bir şekilde davransaydı bende kendimin memnun olmayacağı davranışlar sergilemezdim.
Ben kendimden sorumluyum.Takıntılı hallerim,ilgi beklentim, hırçın ruh halim, kendime güvenmemem bana zarar veriyor.Ben bu hallerimi aşmak istiyorum.
Olgun bir insan olduğumu düşünürdüm..Duygusal olgunluğumda sıkıntı var sanırım.Duygularımı yönetemiyorum, akmasına izin veriyorum sonuçları ise benim için iyi olmuyor, üzülüyorum.Ben neysem oyum kendimi saklamam ne düşünüyorsam, ne hissedersem söylerim bunun dışında hareket edemiyorum elimde değil ama bu ilişkilerde iyi sonuç vermiyor.
Yanlış insanlar karşımıza çıkınca mı böyle oluyor bilmiyorum.Doğru insan çıkınca da belkide sorun olmayacak dediğiniz gibi.Ben üzülmek kendimi yıpratmak istemiyorum..

Tanrı Tebdill-i Kıyafetle Gezer kitabını satır satır okudum ama hayatımıza uygulayamıyoruz öğrendiklerimizi..

Destek almayı düşündünüz mü ? Kendi başınıza işin içinden çıkamıyorsanız uzman yardımı almak size iyi gelecek. Her seansta yeni şeyler öğreneceksiniz, kendinizi yeniden tanıyacaksınız, özgüven kazanacaksınız...