Kendimle konuşuyorum

oturuyorum bir köşeye karşımada bir sandalye çekiyorum,

başlıyorum kendime çocukluk anılarımı anlatmaya.

anlatırken tıkanıyorum, oysa bugün gibi dünde de ne kadar çok ağlamışım

unutmuşum...

acıyı acıya karıştırıp şerbet yapıp içmek güzel diyorum

ve yine susuşlara geçiyorum, sanırım en kolay yaptığım şey bu,

ve bu konuda kendimden hiç utanmıyorum!

dürüsçe bir itiraftır bunu da burda saklıyorum...



sonra zamanı biraz ileri çekiyorum,

aşk var mı aşk ? diye kendime soruyorum

bir anda öfkeye kapılıp küfürler yağdırıyorum kendime !

içimde ki ses bir şeyler fısıldıyor,

ona da kızıp susturuyorum

aptal ben:) bu konu da kendimden bile çekiniyorum...


aşk konusunu kapatıp tekrar zamanla oynuyorum,

yılları kurcalıyorum en çok güldüğüm zamana dönmek istiyorum

sayfalarca yaşanmış anım var,

gülüşlerim nereye sıkışmışlar ?

tabi onlar da haklı hatırlanmamaktan, toz tutmuşlar bak gözükmüyorlar.

ama bir kere bir yerler de gülmüştüm hayal mi düş mü hatırlıyorum.

kendimle bile konuşmaktan sıkıldım;

biraz hava almalıyım biliyorum

sandalyeyi geri çekiyorum,

geçmişi çekmeceme koyup,

sokak kapısını çekiyorum...

anılar hatırlanmak içindir..ama geçmişe değil geleceğe bakmak lazım.çok güzel bir yazıydı...