- 28 Şubat 2007
- 842
- 7
- 55
Attila Ilhan bir siirinde, "Hannelise" adli o güzel siirinde, "insan kendisine ragmen yasayamaz/kalbimiz beyaz derken biz siyah diyemeyiz," yazmisti.
Oysa hep kendimize ragmen yasamiyor muyuz? Kalbimiz beyaz derken biz siyah demiyor muyuz?
Eylül yagmurlari baslayinca, uzak günler, düslerini erteleyen çocuklar, ilk ayriligin sarkilari ve en güzel ask siirleri gelir aklima.
Siir hayatimizdan çikip gitmis gibi sanki.
Eski, yipranmis defterlerde kalmis satilari kimse okumuyor. Zaman hepimizi sertlestiriyor mu sahiden?
Ben çocukken annem hep siir okurdu, kimilerini anlamadigimiz eski sözcükler bile sesleriyle bellegime kazinmis, unutulmaz sarkilar gibi benimle yasamaya devam ediyor. nereden duydugumuzu bilemedigimiz ezgiler gibi gelip beni buluyor.
Ülkü Tamer, "Ben sana tesekkür ederim, beni sen öptün," Turgut Uyar, "sayisiz penceren vardi, bir bir kapattim/bana dönesin diye bir bir kapattim," Attila Ilhan, "elimden tut yoksa düsecegim," Asaf Halet Çelebi, "tanimamak, tanimaktan iyidir/seni bir kere tanidiktan sonra/yasamak acisini da tanidim/bu aciyi beraber tadalim mara" diyordu.
Nazim, "Saman Sarisi" adli siirinde, on dokuz yasiyla karsilasiyordu birdenbire. On dokuz yasiyla karsilasmasini söyle anlatiyordu: "onun basina gelecekleri bir ben biliyorum/çünkü inandim onun bütün inandiklarina/sevdim sevecegi bütün kadinlari /yazdim yazacagi bütün siirleri/yattim yatacagi bütün hapislerde /geçtim geçecegi bütün sehirlerden."
Eylül yagmurlari yagiyor, ben de on alti yasimla karsilasiyorum birdenbire. Yaz biterken, yagmurda tatilin son günlerini yasarken, bir askin son günlerini yasarken, çok üzgünken görüyorum kendimi, oysa bir telefon bir karsilasma her seyi degistiriveriyor. Isigi, renkleri, üstüme yagan yagmuru...
"Ah asklarin çocuk bahçesi neden ömrün çok kisa" derken birdenbire, "bilmemek bilmekten iyidir/düsünmeden yasayalim� demeye basliyorum.
Orhan Veli�yi ilkyaz günleri mahvettiyse beni de bu yagmurlar, güz kokusu... Hiçbir seyi unutmamam için sarkilar ve bu unutulmaz siirler. Su defterleri kaldirip atsam, bu sarkilari artik çalmasam diyorum, olmuyor. Insan kendisine ragmen yasayamiyor.
KURSAT BASAR
"
Oysa hep kendimize ragmen yasamiyor muyuz? Kalbimiz beyaz derken biz siyah demiyor muyuz?
Eylül yagmurlari baslayinca, uzak günler, düslerini erteleyen çocuklar, ilk ayriligin sarkilari ve en güzel ask siirleri gelir aklima.
Siir hayatimizdan çikip gitmis gibi sanki.
Eski, yipranmis defterlerde kalmis satilari kimse okumuyor. Zaman hepimizi sertlestiriyor mu sahiden?
Ben çocukken annem hep siir okurdu, kimilerini anlamadigimiz eski sözcükler bile sesleriyle bellegime kazinmis, unutulmaz sarkilar gibi benimle yasamaya devam ediyor. nereden duydugumuzu bilemedigimiz ezgiler gibi gelip beni buluyor.
Ülkü Tamer, "Ben sana tesekkür ederim, beni sen öptün," Turgut Uyar, "sayisiz penceren vardi, bir bir kapattim/bana dönesin diye bir bir kapattim," Attila Ilhan, "elimden tut yoksa düsecegim," Asaf Halet Çelebi, "tanimamak, tanimaktan iyidir/seni bir kere tanidiktan sonra/yasamak acisini da tanidim/bu aciyi beraber tadalim mara" diyordu.
Nazim, "Saman Sarisi" adli siirinde, on dokuz yasiyla karsilasiyordu birdenbire. On dokuz yasiyla karsilasmasini söyle anlatiyordu: "onun basina gelecekleri bir ben biliyorum/çünkü inandim onun bütün inandiklarina/sevdim sevecegi bütün kadinlari /yazdim yazacagi bütün siirleri/yattim yatacagi bütün hapislerde /geçtim geçecegi bütün sehirlerden."
Eylül yagmurlari yagiyor, ben de on alti yasimla karsilasiyorum birdenbire. Yaz biterken, yagmurda tatilin son günlerini yasarken, bir askin son günlerini yasarken, çok üzgünken görüyorum kendimi, oysa bir telefon bir karsilasma her seyi degistiriveriyor. Isigi, renkleri, üstüme yagan yagmuru...
"Ah asklarin çocuk bahçesi neden ömrün çok kisa" derken birdenbire, "bilmemek bilmekten iyidir/düsünmeden yasayalim� demeye basliyorum.
Orhan Veli�yi ilkyaz günleri mahvettiyse beni de bu yagmurlar, güz kokusu... Hiçbir seyi unutmamam için sarkilar ve bu unutulmaz siirler. Su defterleri kaldirip atsam, bu sarkilari artik çalmasam diyorum, olmuyor. Insan kendisine ragmen yasayamiyor.
KURSAT BASAR
"
