bana kalırsa insan, ne yapıyorsa zaten kendisi için yapıyor.
örneğin: sevdiğine karşı özverili davranıyorsa, özverili davranmadığı takdirde olabileceklerle karşılaşmak istemediğindendir.
bir ayrılığın sonunda, sana yıllarımı verdim, herşeyimi verdim diyen çok olur.oysa kimse sadece sevdiği insan için bişey vermez. onunla birlikte olmak bizi mutlu ettiği için yıllarımızı veririz.
birine karşı iyilik yapıyorsa, kendi vicdanını rahat ettirmek içindir.
iş-güç peşinde koyorsa, kazanacağı statü ve para ile kendini iyi hissedeceği içindir.
hatta, duygularda bile böyledir. başkası bize bişey yaptıramaz; eğer birne kızıyorsak, durumu anlamlandırma biçimimizden kaynaklanır bu, diğer kişinin davranışından değil.
tüm bunların çoğunlukla farkına varmayız... bu nedenlede, başkaları ve başka şeyler için çok çalıştığımızı düşünüp kendimizi yorgun hissederiz.
hayatta, olaylar akıp giderken, kendimiz için kalıcı birşey yaptığımızı ancak oluşturduğumuz manevi değerlerle hissederiz....
ÇÜNKÜ, kişiler, mekanlar, olaylar değişsede, manevi değerlerimiz hep bizimledir.