- 24 Aralık 2015
- 89
- 26
- 88
- 36
- Konu Sahibi Senakilinc
-
- #1
Canım inan hepsi geçecek bak ben kendimden örnek veriyim oğlum kolikti sütüm yetmiyordu. Bende süt depresyonuna girmiştim resmen hep o yüzden çok ağladım. Öyle böyle az sütle yine 2 yaşa emdi. Ama emdiği için hiç uyumadı bende sütten kesmedim velhasıl tam 2 sene uykusuz berbat bir zaman geçirdim.. ikinci çocuk için oğlum okula gitsin öyle yapcam diyordum. Ama oğlum 2 yaşını bitirdi herşey düzene girdi sanki karşımda küçük bir çocuk değil bana yol arkadaşı gelmiş gibiydi.. zorluklar bitti gitti o uykusuz geceler bitti ağlayan bebek bitti yine ağlıyor ama yaramazlık zamanında.. benimle sohbet ediyor kahvaltı ediyoruz gezmeye gidiyoruz yani bana arkadaş oldu oğlum.. hemen 2. Ye karar verdim çok şükür rabbim çok bekletmedi verdi.. bilşyorum yine zor olacak yine uykusuz kalıcam 2 çocukla belki oturup ağlıycam ama sadece 2yada 3 sene sonrası kolaylık onlar büyüyecek ben hayatıma bakıcam ve iş kurcam. Şimdiki hayalim bu yönde inşallah.. sende karamsar olma sev çocuğunu öp kokla bu zamanları ararsın.. depresyonda neymiş sen bir annesin anneler dünyanın en güçlü kadınlarıdır.. herşey evladımız için onun gözlerine bak sana ihtiyacını sevgisini gör.. ayakta dur.. 2 yaşından sonra bebek olsaydıda sevseydim diyeceksin çünkü sevdirmiyo sıpalar artık kendini..
Yokmu başka tecrübeleri ile beni rahatlacak arkadaşlar..
Ya bebısın neresınden korkuyon yerım onu top gıbı oynarım bır saga bır sola. Bak bugunlerını özlersın ablam buyuttu bebıslerı sımdı nasıl ozledım bebek kokusunu dıyor. Sanslısın kı rabbım senı evlatla sınamamıssın ne guzel nımet evlat. Aglarsa nıye susmasın en fazla bır komsu kapısı calarsın. Korkma annesı o sana muhtac senın sevgıne ılgıne hep muhtacMerhaba kızlar.bebegim bu pazar 2 aylık olacak.sezeryan ile doğum yaptım ve lohusa depresyonu yaşadım baya bi süre.bebeğe bakamama korkusu,kendini yalnız hissetme, ağlarsa susturamamakdan korkma vs vs.memlekete gittik yaklaşık 1 ay orda kaldım.orda kaldığım sürece iyiydim.yaklasik 9 gündür evime geldim eşimde destek oluyor ama hala bu depresyon hali tam geçmedi.esim işe gittiğinde bende başlıyor bir sebepsiz aģlama hissi.ağlıyorum bu sefer de üzülüyorum bebeğimi mutsuz edicem benim stresim ona yansıcak diye.kendime vakit ayıramıyorum gerçi ayirsamda birsey yapmak içimden gelmiyor.bebegim öle çok sorunlu bir çocuk da değil allah'a şükür ama nedense hiç alışamıcakmışım gibi geliyor zaman hiç geçmiyor sanki.bebegini büyütenlere imrenerek bakıyorum sanki benimki hiç büyümücekmiş gibi.en zoruda uykusuzluk.şòyle 5 6 saat aralıksız uyuyabildigim dönemler hiçmi olmıcak.hep böle yorgun bitkin uykusuzmu olacak bla bla bla.sorular ve cevapları yok.bunlari yaşayan arkadaşlar lütfen bana destek olun ve geçeceğini söyleyin lütfenn
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?