Merhaba arkadaslar.
Iki yildir cok agir bir depresyon geciriyorum. Ancak birtürlü kendime gelemiyorum.
Birde üstüne üstlük herkes üstüme geliyor. Lanet edesim kacip gidesim hayatima son veresim var. Insanlardan bikmis durumdayim.
Annem kendine güvenmiyorsun, hirsin yok hic yükseklerde gözün yok diyor.
Herkes kizkardesime güzelsin söylesin iyi yapiyorsun böyle iyisin diyip duruyor. Ben cocuklugumdan bu yana herkesten papara yerdim.
Erkek kardesime hic birsey demiyorlardi. Kizkardesime de hic birsey demiyorlar.
Olan hep bana deniyor. Kizkardesim bir laf der bende cevabini verince bana kizarlar. Erkek kardesimde herseyde bana kiziyor.
Kendimi cok garip yalniz bikkin, ezik biri gibi hissediyorum.
Tanidiklar herkes kizlardesim cok güzel su cok güzek su söyle böyle vs. Diyorlar bana bakarak. Sanki insanlar benim ayrilmamdan böyle kendimi kötü hissetmemden zevk aliyorlar. Kendilerini önemliymis gibi göstermeleri falan. Kocalarinin yaninda nispet yapar gibi sarip sarmalasmalar falan filan. Sonra ayyy turkuaz cok kilo aldik dimi kizzzz gibi alay etmeler. Iki üc yildir kimseden ne güzel söz duydum nede baska birsey. Sürekli bir asagilama. Artik biktim. Kendimden bile süphe eder oldum.
Ya toparlanamiyorum. Ayaklanamiyorum. Istende cikisimi vermisler. Ayaklarimin alti bombos. Kendimi igrenc ise yaramaz hissediyorum
Annem hasta herseyine kosturuOrum. Yemek yapiyorum vs. Sanki mecburmusum gibi bir muamele görüyorum. Kiz kardesim yapmiyorum diyor ve birak naparsa diyorlar birde o kadar rahat ki 18 yasinda bir genc kiz. Ben 30 yasinda kendimk hicbirsey becerememiş biri gibi hissediyorum.
Nasil kendinize güveniyorsunuz nasil hirsli azimli oluyorsunuz? Ben kendimk cok cahil kalmis bilgisiz ise yaramaz biri gibi hissediyorum.
Iki yildir cok agir bir depresyon geciriyorum. Ancak birtürlü kendime gelemiyorum.
Birde üstüne üstlük herkes üstüme geliyor. Lanet edesim kacip gidesim hayatima son veresim var. Insanlardan bikmis durumdayim.
Annem kendine güvenmiyorsun, hirsin yok hic yükseklerde gözün yok diyor.
Herkes kizkardesime güzelsin söylesin iyi yapiyorsun böyle iyisin diyip duruyor. Ben cocuklugumdan bu yana herkesten papara yerdim.
Erkek kardesime hic birsey demiyorlardi. Kizkardesime de hic birsey demiyorlar.
Olan hep bana deniyor. Kizkardesim bir laf der bende cevabini verince bana kizarlar. Erkek kardesimde herseyde bana kiziyor.
Kendimi cok garip yalniz bikkin, ezik biri gibi hissediyorum.
Tanidiklar herkes kizlardesim cok güzel su cok güzek su söyle böyle vs. Diyorlar bana bakarak. Sanki insanlar benim ayrilmamdan böyle kendimi kötü hissetmemden zevk aliyorlar. Kendilerini önemliymis gibi göstermeleri falan. Kocalarinin yaninda nispet yapar gibi sarip sarmalasmalar falan filan. Sonra ayyy turkuaz cok kilo aldik dimi kizzzz gibi alay etmeler. Iki üc yildir kimseden ne güzel söz duydum nede baska birsey. Sürekli bir asagilama. Artik biktim. Kendimden bile süphe eder oldum.
Ya toparlanamiyorum. Ayaklanamiyorum. Istende cikisimi vermisler. Ayaklarimin alti bombos. Kendimi igrenc ise yaramaz hissediyorum
Annem hasta herseyine kosturuOrum. Yemek yapiyorum vs. Sanki mecburmusum gibi bir muamele görüyorum. Kiz kardesim yapmiyorum diyor ve birak naparsa diyorlar birde o kadar rahat ki 18 yasinda bir genc kiz. Ben 30 yasinda kendimk hicbirsey becerememiş biri gibi hissediyorum.
Nasil kendinize güveniyorsunuz nasil hirsli azimli oluyorsunuz? Ben kendimk cok cahil kalmis bilgisiz ise yaramaz biri gibi hissediyorum.