Arkadaşlar merhaba,31 yaşındayım 3 yillik evliyim 1 oğlum var.
2 yıllık bir üniversite bitirdim.Büro yönetimi ve sekreterlik diye anlamsız bir bölüm tercih ettigim icin pişmanım.
Hayalimdeki bölüm bu değildi tarihe ilgi duyduğum için tarih bölümü okumak istiyordum.
O dönemde evde annem ve babamın sorunlu bir dönem iyi kavga gürültüden kaçamak için şehir dışına gitmek evden kurtulmak için bu bölümü okudum.
Sevmediğim ve ilgi duymadığım bir alanda vakit kaybettim.
Şuanda zamanımı ne kadar yanlış harcadığını anlayabiliyorum bilinçli olmadığım için yanlış bir tercih yaptım.
Birde a.ö fakültesi okudum 2 yıl daha işletme bölümü 4 yıllık bir kayıp uzun bir süre iş bulamadım.
Farklı işlerde çalıştıktan sonra bir vakıf üniversitesinde ise girdim suana kadar çalıştığım en iyi yerdi.iş ortamındaki arkadaşlar huzur vermedi ama ben kurumu çok sevdim.kendimi değerli hissediyordum ve kendimize sevdirdim ispat ettim.
Burada 3 yıl çalıştım eşimin görevi nedeniyle ayrılmak zorunda kaldım istemeyerekte olsa aslında gitmeye bilirdim kafamda çocuk yapma düşüncesi olmasaydı çünkü yaşımda ilerledi.
Şuanda tek yaptığım wvde çocuk bakmak ve o kadar yanliz hissediyirum ki kendimi tek bir arkadaşım kalmadı.
Hayalimdeki işi yapmayınca hissederdim bunun eksikliğini hep yaşıyorum severek yapılan bir iş mutlu eder sanırım insanı eksik yanım bu ve bir türlü tamamlayamiyirum bu tarafımı.
Bir iş bölümünü sorduğunda utanıyorum gerçekten söylerken.
Eşimde üniversite mezunu devlet memuru çoğu zman oda bana böle hissettiriyor .
İyi bir kariyerim olsaydı cogu zmana bana söylediği ve yaptığı seyleri yapamzdi gb .geliyir insanlar paraya ve kariyere önem veriyor artık sadece sanırım ne kadar iyi olduğumuzun bi önemi yok gb.bu duruma üzülüyorum .
hala içimde kalan seyler var kendimi gerceklestirememin verdiği değersizlere özgüveni eksikliği .
şuanda durup dusunuyirum ne yapabilirim geç mi kaldım hayallerim için birşeyler başarmak için .
Bi çocuğun sorumluluğu uzerimde eşim artık değer vermiyor özgüvenim çok kırıldı toparlanamiyirum.
Ne yapacağımı bilmiyiyorum hayatım boyunca böyle hissetmek istemiyirum .
Çocuğum benimle gurur duysun isterdim.
2 yıllık bir üniversite bitirdim.Büro yönetimi ve sekreterlik diye anlamsız bir bölüm tercih ettigim icin pişmanım.
Hayalimdeki bölüm bu değildi tarihe ilgi duyduğum için tarih bölümü okumak istiyordum.
O dönemde evde annem ve babamın sorunlu bir dönem iyi kavga gürültüden kaçamak için şehir dışına gitmek evden kurtulmak için bu bölümü okudum.
Sevmediğim ve ilgi duymadığım bir alanda vakit kaybettim.
Şuanda zamanımı ne kadar yanlış harcadığını anlayabiliyorum bilinçli olmadığım için yanlış bir tercih yaptım.
Birde a.ö fakültesi okudum 2 yıl daha işletme bölümü 4 yıllık bir kayıp uzun bir süre iş bulamadım.
Farklı işlerde çalıştıktan sonra bir vakıf üniversitesinde ise girdim suana kadar çalıştığım en iyi yerdi.iş ortamındaki arkadaşlar huzur vermedi ama ben kurumu çok sevdim.kendimi değerli hissediyordum ve kendimize sevdirdim ispat ettim.
Burada 3 yıl çalıştım eşimin görevi nedeniyle ayrılmak zorunda kaldım istemeyerekte olsa aslında gitmeye bilirdim kafamda çocuk yapma düşüncesi olmasaydı çünkü yaşımda ilerledi.
Şuanda tek yaptığım wvde çocuk bakmak ve o kadar yanliz hissediyirum ki kendimi tek bir arkadaşım kalmadı.
Hayalimdeki işi yapmayınca hissederdim bunun eksikliğini hep yaşıyorum severek yapılan bir iş mutlu eder sanırım insanı eksik yanım bu ve bir türlü tamamlayamiyirum bu tarafımı.
Bir iş bölümünü sorduğunda utanıyorum gerçekten söylerken.
Eşimde üniversite mezunu devlet memuru çoğu zman oda bana böle hissettiriyor .
İyi bir kariyerim olsaydı cogu zmana bana söylediği ve yaptığı seyleri yapamzdi gb .geliyir insanlar paraya ve kariyere önem veriyor artık sadece sanırım ne kadar iyi olduğumuzun bi önemi yok gb.bu duruma üzülüyorum .
hala içimde kalan seyler var kendimi gerceklestirememin verdiği değersizlere özgüveni eksikliği .
şuanda durup dusunuyirum ne yapabilirim geç mi kaldım hayallerim için birşeyler başarmak için .
Bi çocuğun sorumluluğu uzerimde eşim artık değer vermiyor özgüvenim çok kırıldı toparlanamiyirum.
Ne yapacağımı bilmiyiyorum hayatım boyunca böyle hissetmek istemiyirum .
Çocuğum benimle gurur duysun isterdim.