- 17 Temmuz 2015
- 18
- 5
- 29
-
- Konu Sahibi eceivoshkova
- #1
merhaba arkadaşlar
ben müslüman olan fakat ibadetlerini tam olarak yerine getirmeyen bir ailenin içinde büyüdüm. 19 yasımdayım su an. küçükken her yaz aile isteğiyle kuran kursuna giderdim. ama o günleri düşünüyorum da ben o zaman bile kendime itiraf etmesem de pek inanmıyordum kuran okumaya namaz kızlamaya. kendi beynımde bu bilmediğim dili niye öğreniyorum niye bize anlamadıgımız şeyleri okutuyorlar diye sorardım. sonra liseye geçtiğimde kendi dinimi arastırmaya başladım kuran çevirilerini okuyup dini sitelere gireiyordum. kafamda dinle ilgili çok fazla çelişki vardı ve bu çelişkilerin cevapları beni hiç tatmin etmiyordu. daha sonraları ateizmi araştırmaya başladım ve tam olarak ''ben buyum işte!'' dedim. sanki düşüncelerimi dinlemişler de ateizmi oluışturmuşlar gibiydi. bir nevi kendimi bulmuştum. bu süre zarfında ben dinden ayrılmışken babam tam tersine dine bağlanmıştı sürekli namaz kılıp ibadet ediyordu. bu beni hiç ilgilendirmez sonuçta ben dinlere saygılı bir insanım sadece inanmıyorum herkes özgür. fakat babam böyle düşünmüyor sürekli bana laf sokuyor. aileme itiraf etmedim hiçbir zaman ama onlar neyin ne olduğunu biliyorlar. annem ve kuzenlerim ateist olup olmadığımı soruyolar babam deseniz her fırsatta bana iğreneleyici laflar söylüyor. geçen gün arabada bağırarak ''bari hristiyan ol dinsizlik en kötü şey şerefsizlik yapma '' dedi. gözlerim doldu inanır mısınız? o an ağlayasım geldi. beni bu şekilde kabul etmiyor ve bu benim kalbimi yaralıyor. her fırsatta bana gönderme yapıyor. üzülmesin diye de baba sen eskiden ibadet ediyor muydun ben de etmiyorum işte ama inanıyorum diyorum. çok sıkıldım bu durumdan artık. arkadaşlarım da bilmiyor ateist oldugumu öyle düşüncelerini söylemekten korkak bir ezik gibi yaşıyorum. bir konu olduğunda haykırmak istiyorum senin dediğin gibi değil o diye ama yapamıyorum susup kalıyorum.
ben müslüman olan fakat ibadetlerini tam olarak yerine getirmeyen bir ailenin içinde büyüdüm. 19 yasımdayım su an. küçükken her yaz aile isteğiyle kuran kursuna giderdim. ama o günleri düşünüyorum da ben o zaman bile kendime itiraf etmesem de pek inanmıyordum kuran okumaya namaz kızlamaya. kendi beynımde bu bilmediğim dili niye öğreniyorum niye bize anlamadıgımız şeyleri okutuyorlar diye sorardım. sonra liseye geçtiğimde kendi dinimi arastırmaya başladım kuran çevirilerini okuyup dini sitelere gireiyordum. kafamda dinle ilgili çok fazla çelişki vardı ve bu çelişkilerin cevapları beni hiç tatmin etmiyordu. daha sonraları ateizmi araştırmaya başladım ve tam olarak ''ben buyum işte!'' dedim. sanki düşüncelerimi dinlemişler de ateizmi oluışturmuşlar gibiydi. bir nevi kendimi bulmuştum. bu süre zarfında ben dinden ayrılmışken babam tam tersine dine bağlanmıştı sürekli namaz kılıp ibadet ediyordu. bu beni hiç ilgilendirmez sonuçta ben dinlere saygılı bir insanım sadece inanmıyorum herkes özgür. fakat babam böyle düşünmüyor sürekli bana laf sokuyor. aileme itiraf etmedim hiçbir zaman ama onlar neyin ne olduğunu biliyorlar. annem ve kuzenlerim ateist olup olmadığımı soruyolar babam deseniz her fırsatta bana iğreneleyici laflar söylüyor. geçen gün arabada bağırarak ''bari hristiyan ol dinsizlik en kötü şey şerefsizlik yapma '' dedi. gözlerim doldu inanır mısınız? o an ağlayasım geldi. beni bu şekilde kabul etmiyor ve bu benim kalbimi yaralıyor. her fırsatta bana gönderme yapıyor. üzülmesin diye de baba sen eskiden ibadet ediyor muydun ben de etmiyorum işte ama inanıyorum diyorum. çok sıkıldım bu durumdan artık. arkadaşlarım da bilmiyor ateist oldugumu öyle düşüncelerini söylemekten korkak bir ezik gibi yaşıyorum. bir konu olduğunda haykırmak istiyorum senin dediğin gibi değil o diye ama yapamıyorum susup kalıyorum.