kızlar.ben aslında oldukça neşeli şımarık bi insandım.lisede ve üniversitede herkes beni çok severdi.neşeme bayılırlardı.ama eşimle çıkmaya başlayınca sanki olgunlaşmışım gibi bişey oldu eskisi gibi gülemez oldum sonra düzeldim.şimdi evlenince eşlimin ailesinin yanında kendim olamıyorum.o neşemden eser kalmıyo daha ciddi bi insan oluyorum.oysaki kimse benim için değişmedi ben neden onlar için değişiyorum..
ayrıca eltimi kıskanıyorum.en güzeli aynı şeyleri istemiyorum farklı olsun istiyorum eşyalarımız.eltim suratsız bir kadın pek gülmez, çocuklarına bağırır, soğuk biri..ama nedense onu kıskanıyorum..geçen gece hep dua ettim allahım şu içimdeki fesatlığı al lütfen diye.kafama takıyorum en ufak bişeyinde.of çok kötü..bazen başkalarına karşıda kıskanç oluyorum.maddi durumu bizden daha iyi olanları görünce sinirleniyorum.neden bendede yok diyorum.ama şükretmem gerektiğinide biliyorum ve şükrediyorum.