gittikçe bronzlaşıyor fikrimiz.. gittikçe evvel zamanlara öykünüyor masallarımız.. kelimelerce örülüyor yazgımız; ha, mim..
yazgımız aruz vezninde tal oluveriyor..
ıssız kıyılara vuruyor hissiyatımız.. en çok sus pus bir halvet kuşanıyoruz çağ ortasında.
evlâ bir devinim duyumsuyoruz ilkin kalplerimizde, sinekâf gibi… yollara vuruyoruz sınırlı adımlarla kendimizi.. hepten yoksunluk değil ya bizim ki!..
kesik gökler altında ıslanıyoruz en çok. bir varmış, bir yokmuş diye geçiriyoruz içerimizden.. evvel zamanlar içinde geçiliyormuş bir vakit, geçiliyormuş ‘sen’ uğruna serden.. kılıç kuşanmayı biliyormuş o vakit yiğit civanlar..
dalıp gidiyoruz çok zamandır velhasılı… kendi masallarımıza mutlu sonlar kurguluyoruz. tam sona yakın bir yerdeyken biz, gecikiyor tren..
al işte sil baştan hayat!
vurulduğumuzu söylüyor ajanslar.. ölü portallarda neşrediyoruz ayartılmış tebessümlerimizi.. veba salgını gibi kuramlar dökülüyor ağızlardan, hıncahınç koşuyoruz miskin mahzenlere.. şehirler büyüdükçe biz küçülüyoruz sanki.. küçüldükçe biz, surları yıkılıyor kentlerin.. böyle kalıyoruz ortasında insan enkazının..
aklımız telkinlerde bulunuyor, gitmek gibi.. yüreğimiz kalmak gibi dürtülerde..
giderken bıraktıklarımız oluyor ardımızda.. kalırken götürdüklerimiz, ki elzem olan ne varsa.. böyle olmak istemiyoruz oysa yarabbi! var ile yok arası ikilemler yaşamak istemiyoruz..!
yakamızda vakur bir rozet gibi taşımak aşkı.. işte bunu istiyoruz.. biliyoruz ki istemek yetmiyor çoğu kez, ayak bağı güdüler sarıyor etrafımızı.. istemekle, bir ümidi taşımanın kıvancını yaşıyoruz gizliden gizliye.. bunu kimseler bilmiyor….
hayat diyoruz..
hayat; keklik sesi, keklik gerdanı.. ölesiye kahır, ölesiye dağdağa..
ebed yolunda çelmeler takılıyor inancımıza, hain ellerce.
doğrultmak istiyoruz bocalamaktan bükülmüş kalplerimizi.. sırf sana teslim sırf sana dönük olsun için yüzümüz, kalplerimizi sana kurmak istiyoruz..
kelimelerce örülmüş yazgımız..
bize sensiz olmanın sıkıntısını yaşatma yarabbi!...
yazgımız aruz vezninde tal oluveriyor..
ıssız kıyılara vuruyor hissiyatımız.. en çok sus pus bir halvet kuşanıyoruz çağ ortasında.
evlâ bir devinim duyumsuyoruz ilkin kalplerimizde, sinekâf gibi… yollara vuruyoruz sınırlı adımlarla kendimizi.. hepten yoksunluk değil ya bizim ki!..
kesik gökler altında ıslanıyoruz en çok. bir varmış, bir yokmuş diye geçiriyoruz içerimizden.. evvel zamanlar içinde geçiliyormuş bir vakit, geçiliyormuş ‘sen’ uğruna serden.. kılıç kuşanmayı biliyormuş o vakit yiğit civanlar..
dalıp gidiyoruz çok zamandır velhasılı… kendi masallarımıza mutlu sonlar kurguluyoruz. tam sona yakın bir yerdeyken biz, gecikiyor tren..
al işte sil baştan hayat!
vurulduğumuzu söylüyor ajanslar.. ölü portallarda neşrediyoruz ayartılmış tebessümlerimizi.. veba salgını gibi kuramlar dökülüyor ağızlardan, hıncahınç koşuyoruz miskin mahzenlere.. şehirler büyüdükçe biz küçülüyoruz sanki.. küçüldükçe biz, surları yıkılıyor kentlerin.. böyle kalıyoruz ortasında insan enkazının..
aklımız telkinlerde bulunuyor, gitmek gibi.. yüreğimiz kalmak gibi dürtülerde..
giderken bıraktıklarımız oluyor ardımızda.. kalırken götürdüklerimiz, ki elzem olan ne varsa.. böyle olmak istemiyoruz oysa yarabbi! var ile yok arası ikilemler yaşamak istemiyoruz..!
yakamızda vakur bir rozet gibi taşımak aşkı.. işte bunu istiyoruz.. biliyoruz ki istemek yetmiyor çoğu kez, ayak bağı güdüler sarıyor etrafımızı.. istemekle, bir ümidi taşımanın kıvancını yaşıyoruz gizliden gizliye.. bunu kimseler bilmiyor….
hayat diyoruz..
hayat; keklik sesi, keklik gerdanı.. ölesiye kahır, ölesiye dağdağa..
ebed yolunda çelmeler takılıyor inancımıza, hain ellerce.
doğrultmak istiyoruz bocalamaktan bükülmüş kalplerimizi.. sırf sana teslim sırf sana dönük olsun için yüzümüz, kalplerimizi sana kurmak istiyoruz..
kelimelerce örülmüş yazgımız..
bize sensiz olmanın sıkıntısını yaşatma yarabbi!...