Aslında çok büyük bir dert değil ama içimdeki sıkıntıyı alamıyorum. Belki benimle aynı seyi yaşamış birileri vardır. Sorun şu ki birkaç gün önce trafik kazası yaptım.arabada ben ve çocuğum vardı sadece.yolu boş zannettim ana yola çıktım.aslında yola baktım ama gelen arabayı göremedim.yola çıktım kavşağı dönerken ana yoldan gelen araba bana sol arka taraftan çarptı.oğlumda kırık var ama ciddi değil.bende morluk dışında bişey yok.aslında kazada suçlu benim ama kendimi suçlayamıyorım.çünkü yola baktım ama görmedim arabayı.içimi acıtan kaza sonrası yaşadıkları. Oğlum arkada oturuyordu . Onu kırılan camdan almaya çalıştım alamadım.sonra içimden şöyle düşündüm."oğlum burda dursun daha güvenli olur"sonra eşimi aramak için telefon aramaya başladım.sonra bir ara oğluma baktım.arabada yüzünde kan var.çaresiz ağlıyor.gözleri öyle acıklı bakıyor ki.kimse almamış .herkes benim başımda. "Oğlumu çıkarın ne olur"dedim. Ondan sonra çıkardılar.aklımda hep o manzara.neden kucaklamadım neden onu ordan çıkaramadım.neden korkuttum çocuğu.neden kimse bakmadı çocuğuma. Ağlayamıyorum.kendimi ama ediyoruz.
