Merhaba arkadaşlar
kimseyle konuşamadığım için buraya yazmaya karar verdim. eşimi çok seviyorum ve bir senedir evliyiz. ilk başta annesiyle oturma fikrini bana söylemişti. ben de saf saf kabul etmiştim başta daha nişanlıyken. tabi sonra da dönemedim lafımdan. babası vefat etmiş diğer abileri de evlenmiş o sıra. annesi eşimle kalmış.. neyse evlendik ve 3+1 eve taşındık. tek şartım madem annenle oturacağız bari benim anneme yakın olsun'du. öyle oldu Allah'tan. o yüzden bu bir sene çok rahat geçti. geçmiş hatta yeni farkediyorum ne rahatmışım. çünkü annesinin olacağı 3. oda hep boş kaldı. sonuçta kadının da komşuları, çevresi, bir düzeni vardı ve onu bozmak istemedi. kadını bıraksan zaten tek başına yaşar. çünkü eşim İstanbul'dayken zaten yaşamış tek başına. eşim sonra onu yanına aldı İstanbul'a. yani birlikte oturma fikri tamamen eşimin annesine zoruyla oluyor. tabi bana yansıttığı mı öyle onu da bilemiyorum. belki de kadın hep istiyordu birlikte yaşamayı, eşim bana öye yansıtıyordu. neyse bu bi sene eşim biraz zaman kazanmış oldu. neyse ilk sene onun evi aynen kaldı. bizim evimiz ayrıydı, arada bir gelip gidiyordu. ki ozaman bile gıcık oluyodum keşke olmasaymışım, daha beterini görecekmişim. neyse bi senemiz dolmadan o tuttuğumuz evden çıkmayı planlıyorduk zaten ama annesinin evine zam yapıldı. ee biz de başka eve çıkacaktık zaten. nolduysa oldu yine birlikte oturma konusuna geldik. bu sefer diretmedim. ilk başta o benim anneme yakın oturmama göz yumdu ki ev çok da beter bir evdi. sırf yakın diye tutmuştuk. ben de onun için fedakarlık yapmam gerekiyor gibi hissettim ve tamam dedim. en azından deneriz dedik. bunu kendi de dedi. çünkü bilmiyoruz ki belki sorun olmayacak. şuan taşınalı bir hafta oldu. bir haftadır kaynanamla birlikteyiz. allah'tan çalışıyorum çok vakit geçirmiyoruz ama ben hiç rahat değilim. akşam gelince yemek de hazır oluyor bana bi tek kaldırması düşüyor ama ben kendi evimde yemek yetiştirmeyi özledim yani. rahat değilim mutlu değilim. evi dubleks tuttuk hem biraz daha büyük olsun sorun olmasın diye. ama mesela yemekten sonra ben çıkıp hep odamda takılmayı istiyorum. salonumun tadını çıkaramıyorum. arkadaşlarımı akrabalarımı çağırsam hep o evde olacak. hatta geldiler. bişey konuşuyoruz yanında sürekli bakıyo dinliyo ne konuşuyoruz diye. tam kaynanalık yapıyor diyemem Allah için. ama ben çok rahatsızım napıcam. bugün dayanamadım eşime de belli ettim kavga ettik. ona da üzülüyorum arada kalıyor. "napıyor" söyle diyo. ama yaptıkları hakkaten öyle cadı kaynanalık değil ama ben mutlu değilim. orası benim evim değil sanki onların evi. mesela ekmek kızartma makinası alalım artık dedi eşim. aa ne gerek var oğlum, benim ekmek kurutucu ne güzel iş görüyor dedi. eşim de olmaz anne külüstür gibi, biz ekmek kızartma makinesi alıcaz, at onu gibi bişey dedi. annesi de kızdı. yani "ne gerek var derken beni hiç düşünmüyor. belki ben istiyorum almayı. yani böyle böyle ufak şeyler. eli ayağı da tutuyo. eve de yeni taşındık. kadın da kendi evini kapadı geldi. bilmiyorum napıcam. . çünkü önceden süreliydi gelişleri. bi hafta kalırdı ,iki gün kalırdı hadi bi ay kalırdı. ama şimdi böyle bi sürede yok. çok fenayım. kafayı yiyeceğim. takmadan da duramıyorum. şirret gelin olmak istiyorum belki ozaman o gider diye olamıyorum. böyle olunca eşime de üzülüyorum ama bi yandan da mesela şuan annemin evine gitmek istiyorum. kocamın olduğu eve gitmek istemiyorum. bana bi yol gösterebilecek var mı???
çok uzun oldu özür dilerim
((
kimseyle konuşamadığım için buraya yazmaya karar verdim. eşimi çok seviyorum ve bir senedir evliyiz. ilk başta annesiyle oturma fikrini bana söylemişti. ben de saf saf kabul etmiştim başta daha nişanlıyken. tabi sonra da dönemedim lafımdan. babası vefat etmiş diğer abileri de evlenmiş o sıra. annesi eşimle kalmış.. neyse evlendik ve 3+1 eve taşındık. tek şartım madem annenle oturacağız bari benim anneme yakın olsun'du. öyle oldu Allah'tan. o yüzden bu bir sene çok rahat geçti. geçmiş hatta yeni farkediyorum ne rahatmışım. çünkü annesinin olacağı 3. oda hep boş kaldı. sonuçta kadının da komşuları, çevresi, bir düzeni vardı ve onu bozmak istemedi. kadını bıraksan zaten tek başına yaşar. çünkü eşim İstanbul'dayken zaten yaşamış tek başına. eşim sonra onu yanına aldı İstanbul'a. yani birlikte oturma fikri tamamen eşimin annesine zoruyla oluyor. tabi bana yansıttığı mı öyle onu da bilemiyorum. belki de kadın hep istiyordu birlikte yaşamayı, eşim bana öye yansıtıyordu. neyse bu bi sene eşim biraz zaman kazanmış oldu. neyse ilk sene onun evi aynen kaldı. bizim evimiz ayrıydı, arada bir gelip gidiyordu. ki ozaman bile gıcık oluyodum keşke olmasaymışım, daha beterini görecekmişim. neyse bi senemiz dolmadan o tuttuğumuz evden çıkmayı planlıyorduk zaten ama annesinin evine zam yapıldı. ee biz de başka eve çıkacaktık zaten. nolduysa oldu yine birlikte oturma konusuna geldik. bu sefer diretmedim. ilk başta o benim anneme yakın oturmama göz yumdu ki ev çok da beter bir evdi. sırf yakın diye tutmuştuk. ben de onun için fedakarlık yapmam gerekiyor gibi hissettim ve tamam dedim. en azından deneriz dedik. bunu kendi de dedi. çünkü bilmiyoruz ki belki sorun olmayacak. şuan taşınalı bir hafta oldu. bir haftadır kaynanamla birlikteyiz. allah'tan çalışıyorum çok vakit geçirmiyoruz ama ben hiç rahat değilim. akşam gelince yemek de hazır oluyor bana bi tek kaldırması düşüyor ama ben kendi evimde yemek yetiştirmeyi özledim yani. rahat değilim mutlu değilim. evi dubleks tuttuk hem biraz daha büyük olsun sorun olmasın diye. ama mesela yemekten sonra ben çıkıp hep odamda takılmayı istiyorum. salonumun tadını çıkaramıyorum. arkadaşlarımı akrabalarımı çağırsam hep o evde olacak. hatta geldiler. bişey konuşuyoruz yanında sürekli bakıyo dinliyo ne konuşuyoruz diye. tam kaynanalık yapıyor diyemem Allah için. ama ben çok rahatsızım napıcam. bugün dayanamadım eşime de belli ettim kavga ettik. ona da üzülüyorum arada kalıyor. "napıyor" söyle diyo. ama yaptıkları hakkaten öyle cadı kaynanalık değil ama ben mutlu değilim. orası benim evim değil sanki onların evi. mesela ekmek kızartma makinası alalım artık dedi eşim. aa ne gerek var oğlum, benim ekmek kurutucu ne güzel iş görüyor dedi. eşim de olmaz anne külüstür gibi, biz ekmek kızartma makinesi alıcaz, at onu gibi bişey dedi. annesi de kızdı. yani "ne gerek var derken beni hiç düşünmüyor. belki ben istiyorum almayı. yani böyle böyle ufak şeyler. eli ayağı da tutuyo. eve de yeni taşındık. kadın da kendi evini kapadı geldi. bilmiyorum napıcam. . çünkü önceden süreliydi gelişleri. bi hafta kalırdı ,iki gün kalırdı hadi bi ay kalırdı. ama şimdi böyle bi sürede yok. çok fenayım. kafayı yiyeceğim. takmadan da duramıyorum. şirret gelin olmak istiyorum belki ozaman o gider diye olamıyorum. böyle olunca eşime de üzülüyorum ama bi yandan da mesela şuan annemin evine gitmek istiyorum. kocamın olduğu eve gitmek istemiyorum. bana bi yol gösterebilecek var mı???
çok uzun oldu özür dilerim
((
