o kadar üzgünüm o kadar zoruma gitti ki eşimin yaptığı. ne tepki vericem nasıl affedicem bilmiyorum.
eşim uzun zamandır araba almak istediğinden bahsediyodu. yok işe gitmek için lazım oluyomuş yok gezermişiz beraber. beni de ikna etti "şöyle gezeriz böyle gezeriz şuraya buraya gideriz araba lazım oluyor alalım" diye. ben de çok araba alma taraftarı değildim, memur değiliz sonuçta kredi çekerek alınacak, yarın işsiz kalsa bu kredi neyle ödenecek diye düşündüm hep. ki işe giderken ulaşımını sağlıyodu zaten. araba almak yerine birikim hesabı açıp sanki kredi ödüyomuşuz gibi her ay oraya yatırıp birikim yapalım istedim. ama kendisi ısrarla almak isteyip beni de ikna edince altınları bozdurup üzerine de kredi çekip aldık.
neyse bu adam arabayı almaya giderken de köyüne uğradı, dönerken de köyüne uğradı, salgın falan zaten dinlemezler rahat rahat gitti geldi.
buna rağmen arabayı aldığından beri köyüne gitmekten bahsediyor gidelim diye. daha bi kaç gün önce zaten gezmiş köyüne gitmiş, kendisini eve aldığıma şükretmiyor da hala bana gidelim diyor. ben tabi kabul etmedim.
bu haftasonu evdeydi, arabayı aldıktan sonraki ilk haftasonu... sözde bugün arabayla çıkıp gezecektik, bu şehri de pek bilmiyorumya insanların olmadığı şehirden uzak dağlık tepelik yerler olur ya öyle bi yerlerde dolaşalım diye plan yaptık, insan topluluğu falan görürsek inmeyiz arabadan döneriz dedik.
ben de gece baya geç uyudum akşam yemeğinden beri iş yapmamıştım oğlum uyuduktan sonra mutfak topla bulaşık yıka yerleri süpür, salonu topla süpür, bu işleri yapana kadar makine biter zaten diye makineye çamaşır at, onları ser, balkonu topla derken saat zaten 5-6 civarıydı yattığımda. bunları yapmadan yatsam sabah kalktığımda yine yapıcam nasıl olsa, zaten geç kalkıyoruz zaman harcamayım eve dedim.
oğlum da ben de 12 gibiydi uyandık. kavga çıkardığı konu neymiş saat 12 ye geliyormuş hala yatıyormuşum. nasıl yatarmışım bu saate kadar. bu saatten sonra nereyi gezecekmişiz nereye gidecekmişiz.
sanki büyük bi suç işlemişim gibi. giyindi hadi oğlum ekmek almaya gidelim dedi, ben de çocuğu giydirdim, bu sefer biz akşama kadar gelmiycez sen de uyu dedi. ekmek almaya gittiklerini düşündüğüm için önemsemedim bişey demedim, gitti bekliyorum gelen giden yok.
aradım köye gidiyoruz biz akşam gelicez dedi. sinir harbi geçirdim resmen. 2 yaşında çocuk arabada sadece kendisiyle nasıl gider ya çocuk koltuğu bile yok henüz!!! daha bi de pişkin pişkin ben kemer bağladım merak etme diyor.
ya biz bu arabayı ne hayaller kurarak aldık beni ne hayallerle ikna etti. bu muydu yani ben bu yüzden mi kredi ödüyoruz diye sıkıntıya giricem? arabası olmasaydı bu artistliği yapamayacaktı, böyle insanın eline imkan geçerse olacağı bu işte.
ilk haftasonumuz ilk kez bi heycanla hevesle bişey yapıcaz mahvetti. 12 de kalksam ne olmuş anlamıyorum zaten şu saatte kalkıp şu saatte şurda olalım diye bi plan yapmamışız ki bi gün öncesinden.
insanlar pazar günleri zaten geç kalkıp geç kahvaltı yapıyorlar, bunda ne problem var ben suçlu muyum 12 de kalktım diye?
hadi çok çok tartışırsın iki atışırsın kapanır konu, çocuğu alıp köye gitmek nedir? ben salgın var diye gitmiyorum ailesi dikkatsiz umursamaz insanlar çocuğumu nasıl o ortama sokuyor benim gitmememin ne anlamı kaldı ki?
o zaten köye gitmeyi kafasına koymuş bunu da bahane etti fırsata çevirdi diye düşünüyorum.
bişey söyleyin akşam eve geldiğinde ne tepki vericem ben bu adama? bağırıp çağırıp kavga mı edeyim burnundan mı getireyim yoksa hatasını anlayana kadar yüzüne asla bakmayım mı napayım ben buna?
zaten bidaha çocuğumla beraber adımını bile dışarı atamaz ilk ve sondu. ekmek almaya gittiklerini düşünmesem yine izin vermezdim.