Karınca Tito

Hikayeye göre;İtalyan yazar Lucianno düşünce suçlusuydu.4 metre karelik
bir hücreye mahkum oldu,hem de tam 17 sene için ! O kahrolası hücreye
yerleştiği birinci gün,her şey normaldi.Aradan birkaç hafta
geçti.Lucianno düşünmeye başladı.Burada 17 sene nasıl geçer...
Aradan aylar geçti.Sanki her geçen gün biraz daha mahkum oluyordu
zavallı hücresine.Bir sabah bir karıncanın burnunu ısırmasıyla uyandı
Luciannnu büyük bir titizlikle parmağının ucuna alıp 'acaba ' dedi. ! 'Acaba bu karıncayı yetiştirip kendime bir dost yapabilir miyim? '
dedi.Kaybedecek bir şeyi yoktu ve bu denemeye değerdi.Karıncayı yanı başında duran küçük sehpanın üzerine koydu.Karınca karıncalığını yapıp, kaçmaya çalıştıysa da Luci bırakmadı onu.Etrafını çevirerek karıncanın kaçmasına engel oldu.Onunla konuşmaya ve onu eğitmeye kararlıydı. Başarabilirse yalnızlığı sona erecekti.Karınca ile tam üç sene uğraştı.Karşılıksız olsa da konuştu ve dertlerini anlattı ona.Birde isim taktı karıncaya.Tito...
Bir sabah Tito' sunun ona günaydın demesiyle uyandı Lucianno.Bu
duyabileceği en muhteşem sesti.Büyük bir heyecanla yatağından dışarıya
fırlayıp bağırmaya başladı:Konuştun,Tito sen konuştun.Nihayet konuştun.Günaydın ,günaydın,binlerce günaydın dostum...
Artık bir dostu vardı Lucianno'nun ve bunu hiç kimse bilmiyordu.Tito'nun
varlığı yazarın en büyük sırrıydı.Kimse duymamalıydı.Gardiyan duymamalı
bu rüya bitmemeliydi.Bu büyük dostluk tam 17 sene sürdü.Hiç kimse bilmedi
Tito'yu.Lucianno,Tito'ya tüm bildiklerini öğretti. Konuşmayı, okumayı, yazmayı, dans etmeyi,şarkı söylemeyi,fikir üretmeyi...Bildiği her şeyi öğretti.Kah ağladılar,kah güldüler...
Aradan tam 17 yıl geçti ve bir gün asık suratlı soğuk yüzlü gardiyan
demir kapıyı araladı.Hazırlan yarın çıkıyorsun,dedi beton sesli gardiyan.Gardiyan
gittikten sonra Lucianno ağlayarak karıncaya döndü. 'Bitti Tito.Bitti
büyük dostum.Yarın çıkıyoruz,yarın özgürüz.' dedi.Tito'da ağladı.Yazar Titoya
sordu,'Söyle dostum yarın çıkar çıkmaz ilk ne yapalım ?'Tito:'Gidelim
bir bara ve hayvan gibi içelim' dedi Gülüştüler.Sabaha kadar
uyumadılar.Hayal kurup bu bu fare kapanından farksız, lavabolu dikdörtgenin ilk defa tadını çıkardılar.Bir anda sanki hücre genişlemiş gibiydi...
Sabahın ilk ışıklarıyla son kez açıldı demir kapı.Kapıdan çıkarken son
kez geri döndü ve ranzasına baktı italyan yazar.Sadece şu iki kelimeydi
ağzından dökülen:'Vay be...'Dışarı çıktılar... Tito Lucianno'nun omzundaydı. Sabahın körüydü ve mevsim kıştı.Kar lapa lapa yağıyordu.Lucianno bavulunu havaya fırlattı ve 'özgürlük' diye bağırdı.Titoda bağırdı.Yağan kar umurlarında değildi.Yürüdüler kara inat yürüdüler.Özgürlük sıcaklığına kar mı dayanır kış mı...
Nihayet bir barın önüne geldiler.Tito sordu “Şimdi biz buraya
girebilecek miyiz?” Avazı çıktığı kadar 'biz artık özgürüz 'diye bağırdı
Lucianno.İçeriye girdiler.İçeride sızmış kalmış üç beş adamla kasanın
başında uyuya kalan barmenden başka kimse yoktu.Bir masaya oturdular...
Bir ara Lucianoo'nun gözü masanın yanındaki aynaya ilişti.Hapisten
çıktığında yaptığı gibi yeniden mırıldandı 'vay be 'Saçları bembeyaz
olmuştu,yüzü buruş buruştu.Yaşlanmıştı Lucianno.Tebessümüne aradan
sızan birkaç damla göz yaşı karıştı. !Barmen bize iki bira getir ' diyebildi
titrek bir sesle.Barmen yerinden fırlayıp biraları getirdi.Bir adamın iki tane bira istemesinin sebebini bilmiyordu.Bilmesi de gerekmiyordu,bilmekte
istemiyordu zaten.Biraları bıraktı ve kuş tüyü kasasına geri döndü...
Lucianno omzundaki dostunu bardağın içine attı.İçtiler.Tito da
içti.İçtikçe keyiflendiler.Bir ara Tito bardaktan fırlayıp masanın üzerinde dans
etmeye başladı.Elini yüzüne koyup masanın üzerine yaslanmış olan Lucianno
büyük bir gururla kendi yetiştirdiği dostunun dansını izledi.Bir an durdu ve
'ne günlerdi be Tito ' dedi.Dertleştiler,biraz sonra yine dans etmeye
başladı Tito... Tito dans ediyor.Lucianno korkunç bir keyifle bu muazzam manzarayı izliyordu.Bunu mutlaka birilerine anlatmalıydı.İyi bir şey yapmanın
belki de en keyifli yanıydı onu biriyle paylaşmak.Ama Lucianno bu keyfi 17
sene hiç yaşamamıştı... Özgürlüğünün bu birinci gününde,yıllarca gizli tuttuğu bu büyük ve onur verici sırrı birileriyle paylaşmalıydı.Etrafına baktı,barmenden başka kimse yoktu.'Barmen,barmen !'diye seslendi.Barmen yarı uykulu,Lucianno'nun masasına geldi.Lucianno dans eden Tito'yu işaret ederek ,büyük bir heyecanla 'Barmen şuna bir baksana,şuna bir bak...'dedi.Barmen sessizce parmağını Tito'nun üzerine götürdü.'Çok af edersiniz beyefendi !'diyerek Tito'yu ezdi...
Lucianno için Tito,en büyük dosttu,17 yıllık emekti.Barmen içinse
öylesine bir böcekti...

ya yazık karıncaya üzüldüm.Ne güzel bir hikayeymiş.

Aci son olmus :rolleyes2:

Yani, sırrını değerli, kıymet bilenle paylaşıcan sonucuna vardık....

kaş yapayım derken göz çıkarmış yazık

çok güzel bir öyküydü canım ellerine sağlık