Kalbim ağrıyor...

kalbimegedekaldi .!.:

Merhaba,
Bu konuyu sizden akıl almak için açtım,uzun olursa idare edin
40 yaşında bir anneyim. Bu gece uyku tutmadı ve karnımda bir taş var gibi. Gencecik bir kız sokak ortasında katledildi,bir başka kızımız sokak ortasında tacize uğradı. 2 yaşında bir bebek öldürüldü, 8 yaşında bir çocuğun katili hala bulunamadı. Ve en son darbede sanırım Sağlık Bakanlığının sezaryen ile ilgili yaptığı paylaşım oldu.
Hiç çocuk hayalim olmadı,hamile olduğumu öğrendiğimde dünya başıma yıkılmış gibiydi. Ama kızımı kucağıma aldığımda gerçek aşkın ne olduğunu anladım. Zor bir lohusa dönemi geçirdim, psikolojik destek aldım. Sezaryen ve beraberinde miyom ameliyatı sonrası,15 ay oldu ve hala ağrılarım ilk günkü gibi. İşe döndüm, kızıma bir gelecek kurabilmek için. Ama vicdan yüküm hiç bitmiyor. İyi bir anne olabiliyor muyum, kızımı okula nasıl göndereceğim, sokağa çıkmaktan ben bile korkar hale gelmişken onun elini bir saniye bile bırakmak düşüncesi beni yiyip bitiriyor.
Bir çok annenin de böyle düşünceleri,korkuları olduğunu düşünerek bunu nasıl yenebilir ve hayatıma devam edebilirim merak ediyorum...

Genişletmek için tıkla...

kalbimegedekaldi .!.:

Merhaba,
Bu konuyu sizden akıl almak için açtım,uzun olursa idare edin
40 yaşında bir anneyim. Bu gece uyku tutmadı ve karnımda bir taş var gibi. Gencecik bir kız sokak ortasında katledildi,bir başka kızımız sokak ortasında tacize uğradı. 2 yaşında bir bebek öldürüldü, 8 yaşında bir çocuğun katili hala bulunamadı. Ve en son darbede sanırım Sağlık Bakanlığının sezaryen ile ilgili yaptığı paylaşım oldu.
Hiç çocuk hayalim olmadı,hamile olduğumu öğrendiğimde dünya başıma yıkılmış gibiydi. Ama kızımı kucağıma aldığımda gerçek aşkın ne olduğunu anladım. Zor bir lohusa dönemi geçirdim, psikolojik destek aldım. Sezaryen ve beraberinde miyom ameliyatı sonrası,15 ay oldu ve hala ağrılarım ilk günkü gibi. İşe döndüm, kızıma bir gelecek kurabilmek için. Ama vicdan yüküm hiç bitmiyor. İyi bir anne olabiliyor muyum, kızımı okula nasıl göndereceğim, sokağa çıkmaktan ben bile korkar hale gelmişken onun elini bir saniye bile bırakmak düşüncesi beni yiyip bitiriyor.
Bir çok annenin de böyle düşünceleri,korkuları olduğunu düşünerek bunu nasıl yenebilir ve hayatıma devam edebilirim merak ediyorum...

Genişletmek için tıkla...

sadolinda .!.:

Off offf o haberi okuduğumdan gördüğümden beri lokma yiyemedim. Hamileyim ikinci yavruma küçük bir oğlum var inşallah elimden geldiğince güzel yetiştireceğiz nefes alan tüm canlılar için merhametli bir çocuk olması için elimden geleni yapacağım.kız erkek fark etmez onları bu kadar kötü bir dünyada nasıl koruruz diye düşünmekten sabahları zor ediyoruz biz normal insanlar, ebeveynler olarak... karnımdaki yavrumun da kız olmasını istiyorduk ama o kadar korkuyorum ki kızım olmasından artık. Sonra diyorum kız erkek ne farkeder artık nefes alan her şey tehlikede bu ülkede. Yolda başımıza bir iş gelmeden eve varmak bile şükür sebebi bu ülkede. Dün araba sürerken arkamdaki aracın önüme kırıp içindeki herifin karşısında erkek varmişçasına el kol yapması yüzünden tir tır titreme krizine girdim. Aklıma birkaç yıl önce içinde hamile kadın varken araca saldıran iki canlı geldi. Bu ülkede her şey olabilir ve insanların birbirine tahammülü bitti ne yazık ki. Ortadoğu ülkesi olmaktan korkarken Güney Amerika ülkelerine döndük. Sokakta insan doğramak bile normal artık. Gerçi sağlık bakanlığı bile insanları, kadınları ayrıştırmaya başladı dediğiniz gibi. Vajinal doğum demekten korkuyorlar.Normal dedikleri doğum şartları devlet hastanelerinde dört dörtlük ya, her odada suda doğum imkanı, doğuramayan anneyi azarlamayan ebe ve doktor hazır bekliyor, eşler içeride destek olabiliyor ya çünkü o yüzden millet sezaryene yönlenince suçlu hep anne oluyor. çuvaldızı hiç kendilerine batırmıyorlar. Sezaryen doğum yapan anne değil çünkü onlara göre. Ne bileyim Allah sonumuzu hayır etsin diyorum artık.

Genişletmek için tıkla...