Merhaba arkadaşlar.
Ben iş hayatına biraz geç başladım. 28 yaşında eşimden ayrıldıktan sonra bir akrabamın otelinde resepsiyon görevlisi olarak çalışmaya başladım. Fakat maddi sıkıntılar nedeniyle oteli elden çıkarması ve yeni sahipleri ile ilgili de pek iyi konuşmaması nedeniyle otelden ayrıldım. Bir sure sonra da şu an çalıştığım yere, diş hekimi asistanı olarak girdim.
Işle ilgili şartları konuşurken kıyafet ile ilgili kesin bir şey konuşulmadı. patronum olan diş hekimi kadın Sadece spor olmayan, çok boğucu renklerden olmayanlardan istediğim şekilde giyinebilecegimi söyledi. Fakat ilk hafta tarzımin istediği gibi olmadığını, diz üstü etek ya da elbise tarzı kıyafetler tercih etmem gerektiğini söyledi. Ikinci hafta istediği biçimde geldim. bu sefer kıyafetimin Daha güzel olduğunu, ama etek.daha kısa olursa muayenehanenin daha modern! bir yer olarak gozukecegini söyledi. Ben de işe dolmuşla geldiğimi, mini etekle rahat edemedigimi, iş yerinde de konsantrasyonumu olumsuz etkileyeceğini söyleyerek karşı çıktım. Bana buraya getir burda giy, dışarda giymiyor musun sanki, benim şartlarım.bu istemeyeni zorla çalıştirmiyiruz, seni arkadaş hatırına işe aldım tecrüben bile yok, olsa bu konuda tartışmaya bile girmezdin diyerek çıkıştı. Bunları bir erkek söylese niyetinden şüphe eder ve o an işi bırakırdım fakat hem kadın olmasından, hem de bundan iyi bir iş bulmanın zor olmasından dolayı bu isteğini de kabul ettim.
3-4 gündür onun istediği gibi gidiyorum. En son bu cuma bana"bak ne güzel oldun. Muayenehaneye şimdi yakıştın" dedi. Bu sözü çok gücüme gitti ve "daha önce yakışmıyor muydum?" dedim. Ve öyle bir cevap verdi ki resmen kendimi aşağılanmış hissettim. " sen iş hayatını bilmiyorsun. Buraya zevkle gelen kimse yoktur, çünkü gelenlerin hemen hemen hepsi hasta. Bu gibi ufak şeyler, bu muayenehaneyi tercih sebebi yapar."
Yani açıkçası sen mini etekle burda dolaşınca hastalar burayı tercih edere getirdi olayı. Ve bu düşüncede olan da maalesef diş hekimi bir kadın. Şimdi bu şekilde her erkekle muhatap olduğumda kendimi onların gözünü gönlünü açan bir eşya gibi hissediyorum. Işi bırakmam da şu an için çok zor.
Acaba ben mi çok abartıyorum olayı? Bu konuda, iş hayatinda deneyimli arkadaşların görüşleri nelerdir ?