- 10 Ağustos 2020
- 109
- 51
- 30
- Konu Sahibi Resimlipasta
- #1
Merhaba arkadaşlar başlıktan da anlaşılacağı gibi ben çok ama çok yalnızım, yalnızlığın dibini niyeyse her yaşımda yaşıyorum.
Ben annemle yaşıyorum, bir ablam var evli, 26 yaşımdayım, ayağımda ve elimde engelim var ama her işimi kendim yapabilirim.
Ben çok çekingen, içe kapanık olduğum için ve insanlarla iletişimde bulunamadığım için çok yalnızım.
Bir şirkette 3 yıla yakındır çalışıyorum ama çalıştığım yerde hiç samimi olduğum kimse yok hatta çoğunluğu da genç. Kimseyle muhabbet başlatamıyorum, başlatsam bile devamı gelmiyor, ben adım atmadıkça kimse konuşmuyor ben de adım atıyorum geri dönüş alamıyorum zaten bu içe kapanıklığım yüzünden dışlanıyorum, kimse bi etkinliğe çağırmıyor kendileri gittikleri halde, sadece merhaba merhaba bu kadar oluyor yani beni cepte tutuyorlar işleri düştüğünde işim gereği yapıyorum o yüzden. Bu döngü halinde devam ediyor, çok düşündüm Bi çıkış yolu bulamadım.
Aile deseniz evde annemle hiç geçinemiyorum sürekli zıt gidiyoruz annemle yaşamak istemiyorum ama kiralar çok pahalı ayrı eve çıkamıyorum. Ablam da arkadaşım olmadığını bildiği halde bilerek beni kötü hissettirecek hareketlerde bulunup hissettiriyor.
Lisedeki arkadaşlarımla aram çok iyiydi ama onlarda araya soğukluk girdi derken onlardan da oldum, üni den vardı Bikaç tane onlarda ben ararsam aradılar aramazsam hiç aramadılar, numaraları da hep gitti zaten.
Burası küçük şehir kurs yok olsa bile çalıştığım için saatler uymuyor, internetten tanışıym diyorum güvenemiyorum.
Arkadaşlar ben napıcam hep tek başımayım bazen konuşmayı unutuyorum, bu halden nasıl çıkacam bilmiyorum.
Kusura bakmayın biraz uzun oldu ama durumlar böyle.
Önerilerinizi ve fikirlerinizi bekliyorum. Teşekkür ederim.
Ben annemle yaşıyorum, bir ablam var evli, 26 yaşımdayım, ayağımda ve elimde engelim var ama her işimi kendim yapabilirim.
Ben çok çekingen, içe kapanık olduğum için ve insanlarla iletişimde bulunamadığım için çok yalnızım.
Bir şirkette 3 yıla yakındır çalışıyorum ama çalıştığım yerde hiç samimi olduğum kimse yok hatta çoğunluğu da genç. Kimseyle muhabbet başlatamıyorum, başlatsam bile devamı gelmiyor, ben adım atmadıkça kimse konuşmuyor ben de adım atıyorum geri dönüş alamıyorum zaten bu içe kapanıklığım yüzünden dışlanıyorum, kimse bi etkinliğe çağırmıyor kendileri gittikleri halde, sadece merhaba merhaba bu kadar oluyor yani beni cepte tutuyorlar işleri düştüğünde işim gereği yapıyorum o yüzden. Bu döngü halinde devam ediyor, çok düşündüm Bi çıkış yolu bulamadım.
Aile deseniz evde annemle hiç geçinemiyorum sürekli zıt gidiyoruz annemle yaşamak istemiyorum ama kiralar çok pahalı ayrı eve çıkamıyorum. Ablam da arkadaşım olmadığını bildiği halde bilerek beni kötü hissettirecek hareketlerde bulunup hissettiriyor.
Lisedeki arkadaşlarımla aram çok iyiydi ama onlarda araya soğukluk girdi derken onlardan da oldum, üni den vardı Bikaç tane onlarda ben ararsam aradılar aramazsam hiç aramadılar, numaraları da hep gitti zaten.
Burası küçük şehir kurs yok olsa bile çalıştığım için saatler uymuyor, internetten tanışıym diyorum güvenemiyorum.
Arkadaşlar ben napıcam hep tek başımayım bazen konuşmayı unutuyorum, bu halden nasıl çıkacam bilmiyorum.
Kusura bakmayın biraz uzun oldu ama durumlar böyle.
Önerilerinizi ve fikirlerinizi bekliyorum. Teşekkür ederim.