- 7 Eylül 2012
- 5.285
- 4.039
- 173
- Konu Sahibi ilkduyansenol
- #1
hayatımın %90 telefon ile konuşmak ve insanlarla uğraşmakla geçiyor.vicuden değil ama ruhsal olarak çok yoruluyorum.eve gidiyorum yemek,sofra toparla ertesi gün yemeğini yap,ortalığı toparla hiç oturmadan direk yatağa giriyorum.mesleğimi, bu işyerimde çalışana kadar sevmiyordum ama şuan çalıştığım yeri okadar çok seviyorumki şartları iyi,ortamı güzel, tabi yoğunluğu hariç 118 gibi bir telefon trafiği var,hiç susmuyo srvise kendimi attığımda kulaklarım duymaz oluyor.bu yoğunluk beni fazlasıyla asabileştirdi bazen gereksiz arkadaşlarıma kızıyorum.onlarda öğrenmiş artık sinirlendiğimde hiç yanaşmıyorlar yanıma.acaba sadece benmi böleyim ortam mı böle yaptı anlamadım.15 yıldır telefonlarlayım ahize boynumda ölüp gidicem bigün.
Son düzenleme:
Anlayabiliyorum az çok henüz bekarım ama evlendikten sonra hayatım bu yönle değişecekmiş gibi hissediyorum.Telefon görmek istemiyorum artık eve gidince konuşmak istemiyorum ailem bi sorunum olduğunu düşünüyor bazen halbuki bütün gün o kadar çok konuşmuş o kadar çok dert anlatmış oluyorum ki eve gittiğimde ağzımı bıçak açmıyor dahası dinlemekte istemiyorum. Yaşlandırdı bu işler resmen daha 23 yaşında "kafam kaldırmıyor" u cümle içinde kullanmaya başladım artık...