İnsanları sevemiyorum

hanne

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
6 Ekim 2006
700
3
0
Diğer
Yalnız başıma kalmak,kafamı dinlemek istiyorum.Herkesin hayatıma müdahale etmesinden,söz sahibi olma hakkını kendinde görmesinden yoruldum artk.İnsanlarla bir arada olmak istemiyorum.En ufak yanlışları gözüme batıyor.En ufak hatasında karşımdakini silmek istiyorum.Kötü huya,insanlar arasındaki hasetlik,ikili insan ilişkilerindeki iğneleme kırıcı söz yalan dolan hepsine gıcık oluyorum.Kendi düzenimi kurduktan sonra biraz kendi başıma olmayı istiyorum.Senelerdir akrabalar vs. iç çe vıcık vıcık bi haldeyiz.Sevmiyorum bu durumu.Haliyle insanlardan tamamen kopmaya başladım.Oldukalrı gibi kabul edemiyorum onları.Hoş,onlar da beni edemiyorlar.Belki de en büyük nedeni bu."neden şöylesin,neden böylesin,neden şunu şöyle yapmıyorsun,neden bunu böyle yapıyorsun,neden bunun yerine şöyle yapmıyosun..." Bıktım neden'lerden.Neden'le başlayan soru cümlelerinden.Kimsenin müdahale etmediği kendi kararlarımı rahatça verebildiğim bi hayat kurmak istiyorum kendime.O aradaki mesafeyi koruyamıyorum kimbilir.Cevapları gereken yerde veremiyorum kendimi müdafaa edemiyorum ve sonra kahroluyorum bu da birike birike zamanla herkese düşman olmama herkesi de aynı kalıba koymama neden oluyo.İnsanları nasıl sevebilirim.Etrafımdakileri geçmişimdekileri sevebileceğimi sanmıyorum.Çünkü kötü hatıralarla dolu benim için.Ama ya gelecekte hayatımda olacak insanlar?İşte bu da beni korkutuyor.Bana yardımcı olun.
 


insanları ben de sevmiyorum en ufak bir hatalı söz beni de nefret ettiriyor. ancak ben bu konuda şöyle bir yöntem geliştirdim, herkese acımaya çalışıyorum. bir insana acırsan asla ondan nefret etmiyorsun, dediği hiç bir şey de sana batmıyor.

bunun dışında dediğin gibi kendini müdafaa etmelisin. çoğu hasetten der böyle şeyleri. kendiyle barışık bir insan sanmıyorum başkalarına bu kadar karışşın, iğnelemeye çalışsın.

kaç yaşındasın, nasıl bir hayat yaşıyorsun tam bilmiyorum bu yüzden bu önerileri verebilirim canım.ama hemen hemen herkesin böyle akrabaları var. çok duyuyorum.
 
canım sanki benim içimi okumuş ve bu satırları yazmışsın, bende nefret ediyorum insanlardan herşeye karışmalarından, yapmacıklıktan, soru cümlelerinden v.s herşeylerinden nefret ediyorum.etrafımda eşimden hariç kimseyle görüşmek konuşmak dahi istemiyorum fakat mecburen görüşmek zorunda olduğum insanlar var bu mecburiyet te bazen beni bunalıma sokuyor.
 
insanların sorularına cevap verirsen detaya girersen daha cok soru soruyorlar her konuda...kestirip atacaksın bakalım hayırlısı inş.vb gibi cümleler kurmalısın o zaman bi daha sormuyorlar..
kendi düzenini kur vıcık vıcık olma tamam ama insanın hayatında özel insanla vardır güven duyarsın paylaşırsın az ama öz..bu tip insanlar da var onlarla arkadaşlık edin..ben titizim bu konuda herkesi benimsemem ama herkese selam veririm nefret etmem insanlar türlü türlü sonuçta sevmek zorunda değilsin herkesi ama nefret deme o senin deiçini karartır..sevmediklerini önemseme sevecek kişiler bul..
 

al bendende o kadar yaa.. ama benimki insanların yaptıklarına tepki olarak değil sanki doğamda yok gibi insan sevgisi. hani mesela yeni ortamlara girersin sonra gözüne kestirdiğinle tekrar görüşmek istersin ya, ben bi gördüğüm insanı bidaha görmek istemiyorum. sıkı dostlar hariç tabi..normal diil tabi kendi kendimi yadırgıyorum bazen, bi doktora gitsem bunun tıptaki adı nedir acaba:)
 
halbuki insanlar birbirini sevmek için yaratılmış keşki herkes birbirne iyi davransa birbirni kıskanarak ne kadar küçüldügünün farkında olsa birini kıskanmanın aslında kendini sevmemesinden kaynaklandıgını anlayabilse işte o zaman kimse birbirnin dedikosunu yapmaz kimse sırf kendi tatmini için başkasını üzmez kötü sözler söyledigi için zevkten bayılıcak kıvamada gelmez orta kıvamda olur ne polyannacılık oynar nede kötü olur sadece kendi halinde olmalı insan başkası napmıs diye gözetlemek yerine aynaya bakar ben napıyorum ben iyimiyim insanlar beni seviyormu diye düşünür ama bu nefret ettiginiz insanlar öylemi benciller beni neden aramadın beni önemsemek zorundasın gibi düşünüyorlar seni aramam için sevmem lazım zoraki görüşmelerde bile içlerindeki sinsiligi okuyorum hücrelerine kdr yansıtıyolr iiçlerindeki zehiri
 
merak etme bendede aynı sorunlar var. bu konuda yanlız diilsin. birkaç sene önce evimiz satıldı çeşitli nedenlerden dolayı eşim işten çıktı çalışmadı falan filan. aradan 4-5 sene geçmesine rağmen hala sorarlar. tüh tüh keşke satılmasaydı yok şimdi napıyosunuz kirayı ödeyebiliyomusunuz, eşin çalışıyomu ne iş yapıyo sen napıyosun kiracı olmak çok zor bilmem ne. nefret ediyorum insanların bizi sorgulamasından. herkese ters veya hiç cvp vermemekde olmuyo. kapıcı bile bana soruyor nerde çalışıyosun ne kadar alıyosun. kapıcıyı küçük görüyorum anlamında diil söylediğim. yani onun diline kadar düşmüşüz (muhattap olduğum biri diil yani.) inanın slm vermeye korkar oldum acaba bişey soracakmı die hatta yolumu değiştirmekten yada tanıdık birini gördüğümde bile tlf.la görüşüyomuş gibi yapmaktan..
BENDE BANA SORU SORAN
ANSIZIN GELEN
DEDİKODUMU YAPAN
BENİ ÇEKEMEYEN
İNSANLARDAN NEFRET EDİYORUM......
 
bırılerını yöneten yanı yönetmeye calısan ınsanlardan nefret edıyorum,benımde bınada var bölr bırısı yk sacın böyle yk kasın böyle yk senın yaptıgın yanlıs senın dedıgın yanlıs vıdı vıdı kımsenın konusmasına fırsat vermeyen konusdugumda lafımı kesen ınsanlardan nefret edıyorum,
 
benim sorunum bu ben mi yazdımda hatırlamıyorum diye düşündüm bir an.. aynı şeyleri bende yaşıyor ve hissediyorum.. karşı tarafa karşı tahammül sınırım yok en ufak olumsuz tavırlarında gardımı alıyorum o kişiye karşı.. çok klişe bir söz olabilir ama bazen kimsenin olmadığı sadece ailemle yaşayacağım küçük bir kasabada hayal ediyorum kendimi.. kimseyle samimi olamıycam kadar resmi bir ortamda hayatımı sürdürmek istiyorum.. yaşadığım çevre asosyal olsun istiyorum biliyorum sıyırdığımın bende farkındayım ama gerçekte bu malesef.. ben böyleyim :S
 
yanlız degılsın arkadasım dunyada bırcok ınsan var böyle ışte bende bunlardan bırıyım. bazen esıme dıyorum yanlız kalacagım bır yer olsa duvar bana ben duvarlara baksam hıc konusmadan ve kımseyı dınlemeden kafamı dınleyecegım bır yer varmı dıye ,bazen bunalıyorum zilin cakmasından bıle nefret eder oldum,ınsanları kırmak ıstemıyorum ama gercekten onlar artık benı bunaltıyor ben fazla kımseyle samımı olmayı sevmeyen bırıyım.yanı anlayacagın arkadasım tek sıyıran sen degılsın ben kafayı yıycem delırıcem yakında.
 
yönlendirme bagımlılıgının nedeni kesinlikle bastırılmış özgüven eksikligidir kendini yöneterek güçlü hisseden aciz beyinler
 
Yazılarınızda sanki kendimi gördüm.

İnsanlar genelde 'yalnız' kelimesine olumsuz bir anlam yüklerler.
Düşünüyorum.

Yalnızlık dediğimiz şey, kişinin kendisini, iyi niyet ve yüce yürekli, erdemli insanlardan oluşmuş bir toplumdan soyutlaması ise bu kendisi için büyük bir kayıp olabilir.
Ancak, yalnızlık sağlıklı olarak nitelendirilemeyen bir ortamdan uzak durma eğilimi ise bunu kayıp olarak görmek ne kadar doğru olabilir?

Hani Halk içersinde Hakk ile Olmak Tabiri de var. Bu insanlar bunu nasıl başardılar, bu insanlar nasıl insanlar.

Bütün kalbimle inandığım o ki; dünyada, kişisel zevk ve sefalarını bir yana bırakabilmiş, kendilerine kutsal hedefler edinmiş ve bu yolda ilerlermiş insanlar vardı ve vardır da. Böyle insanlarla oturup kalkma fırsatına nail olmak büyük bir bahtıyarlıktır. Bu durum, kişisel gelişime, olgunlaşmaya katkı sağlar.

Ancak her fırsatta birilerinin birilerini rahatsız etmeye, küçük düşürmeye, eleştirmeye yönelik ahlaki olmayan, erdemsiz davranışların hat safhada olduğu ve bunlara DUR! denilmeyen bir ortam ile 'yalnızlığı' gidermek ne kadar sağlıklı?
Bu tarz eylemlerin aslında hayır için toplanmış bir toplum içersinde dahi yapılıyor olması da içler acısı.
Sürci lisan etti isek affola.

Konuyla ilgili bir link okudum beni düşündürüyor. Ancak üzerinde konuşmak isterdim, paylaşıyorum. Niin Sevemiyoruz ve Sevmediklerimizi Niin Sevmeliyiz ?

Konu ve yapılmasını arzu ettiğimiz yapıcı ve yönlendirici yorumlar için şimdiden teşekkürler.
 
Son düzenleme:

Verdiğiniz linkteki yazıyı okudum, çok güzel ancak biraz fazla yüksek ve zor bir bakış açısı. Bunu ancak Hz. Peygamberimiz ve Allah'ın üst mertebelerdeki dostları yapabilir herhalde. Çünkü kötülük derken sadece basit kötülükleri düşünmemek lazım (saçımı çekti, topumu çaldı, bana aptal dedi gibi), kötülük çok geniş bir kavram. Daha derin kötülükler olabilir: sevdiğimizin canını almak, bizim sevdiklerimizi sakat bırakmak (terör), bizi yaşarken öldürmek, haysiyetimizle oynamak gibi. Ve bu tarz kötülükleri yapan insanların bizim iyiliğimize (uzun vadede) bir şey yapıp üzerine bir de öbür dünyada ıstırab çekeceklerini düşünmek kusura bakmayın da biraz üstten bir bakış açısı bence.
Ben kendi adıma söyleyeyim bunu yapamam.
Ayrıca, insanları sevmemekten şikayet eden bu topikte yazan arkadaşların ve yine aynı şeyden şikayet eden kendimin de insanları daha çok seven bu yüzden de bunu ciddiye alan kişiler olduklarını düşünüyorum. Eğer öyle olmasaydı bundan yakınma üzerinde düşünme ihtiyacı hissederler miydi? Benim çok kötü, bencil tanıdıklarım oldu, hiçbir zaman da benkötüyüm, ben neden bencilim, neden insanları içten bir şekilde sevemiyorum diye yakındıklarını duymadım. Ben de bu topikteki diğer insanlar da insanları sevmeyi isteyen ama onların o 'korkunç' davranışlarından ötürü bunu gerçekleştiremeyenleriz. Dolayısıyla, burada bir duygusuzluk yok, aksine aşırı bir duyarlılık var.
 
ben de insanları sevmiyorum aslında bu sevgisizlik onlara karşı gösterdiğim özveriye ve her insan sevilmeye layıktır anlayışına dayanıyordu ancak yaşamım boyunca onlardan aynı karşılığı göremediğim gibi kısaknçlık, çekememezlik, alt etmeye çalışma, insanlr içinde beni gözden düşürme vb şeylerle karşılık aldım. üstelik bu sadece arkadaş çevremde ya da iş çevresinde değil ailemde bile vardı. özellikle ailem dediğim kişilerle bunları yaşamam onlara ve herkese karşı güvenimi kaybetmeme neden oldu. bu yüzden kendimi yalnızlığa alıştırdım, onlardan soyutladım. birçok yakın arkadaşımın bile meğerse sevilmeye layık olmadığını gördüm ve ilişkilerimi kestim onlradn bu nedenle koptum. bu yalnızlık kimi zaman acıtsa da üzse de o tip insanlarla yaşamaktan iyidir.uzun zamandır yalnızım ve böyle daha huzurluyum.
 
Benim içimde de pek insan sevgisi yok.Kalabalığı hiç sevmiyorum.Boğuluyorum sanki insan kalabalığında.3 senedir depresyon tedavisi görüyorum.Sinirli bir yapım var,genetik biraz.Hiç birşeyle mutlu olamıyorum,evde hiç yüzüm gülmez.Görünüşte çok şükür herşeyim var.Evliyim,13 ve 7 yaşında iki kızım var.Yeni ev aldık.Eşim de ben de öğretmeniz.İşim de var.Ama benim içimde hep bir hüzün var.Hep mutsuzum.3 sene önce birgün yazmaya başladım ve gördüm ki az çok yeteneğim var.3 yıldır şiir yazıyorum.Aslında konuşkan biriyim.Ama sıkıntılarımı yıllarca kimseyle paylaşmadım.İçime ata ata bunalıma girdim.Beni maddi şeylerden çok manevi şeyler daha mutlu eder.Eşimle yıllardır kafaca uyuşamıyoruz.Sevgi,saygı da yok pek.Hep beni bu durumun mutsuz ettiğini düşünüyorum.İçimde bir boşluk var.Ama tanımlayamıyorum,tarif edemiyorum.40 yaşına geldim.Artık öğüt dinlemek de istemiyorum.Annem 60 yaşında sürekli öğüt verir.Elde ne kocalar var diye.O yüzden artık bunalıma girdim gireli annemlere de aynı şehirde yakın mahlllelerde oturmamıza rağmen sende birkaç defa ancak gidiyorum.Çünkü bunalıyorum,çünkü boğuluyorum.Okulda öğrencilerin gürültüsüne tahammül edemiyorum.Kafam sesi hiç götürmüyor.Gönlümü çok yorgun hissediyorum.Sadece huzurun olduğu bir yer olsada gitsem keşke.İçinde dünya telaşının ve dertlerinin hiç olmadığı bir yer.Hem bedensel hem de ruhsal bir yorgunluk içindeyim.
 
Son düzenleme:

Sanırım evliliğinizin ve yıllardır öyle yaşamanın verdiği mutsuzluk var sizde. Öyle yaşamışsınız, elde ne kocalar var diye, çocuklarım var diye diye ama sonuçta bir şeyler bastırılsa da sonunda patlıyor. Belki de şu hayatı kendiniz için yaşamadığınızı düşünüyorsunuz. Bir insan mutsuzsa ve bu mutsuzluk devam edip duruyorsa bir şeyleri değiştirmesinin vakti gelmiş demektir, sevgisizlik bunun en büyük sebeplerindendir. Bedensel yorgunluğunuzun sebebi tamamen ruhsal bunalımınız. Size ışık tutacak şeyler araştırıp okusanız?
 
Bende insanlardan nefret ediyorum.evime kimsenin gelmesini istemiyorum.nede ben gitmek istiyorum.helede kocamin ailesinden.tiksinti basiyor.sevmek istiyorum aklima olumlu seyler getiriyorum bi sure sonra yine nefre ediyorum.helede karsimda bilmi bimis konusan kisilerden.....ama yalnizliktanda korkuyorum.naSil bir insansam bende anlamadim
 
Ne olursan ol yine gel mantıgında bır ınsandım ama artık degılım bırbırını kullanmaya calısan maddı manevı uzerınde baskı ıle bır seyler yaptırmaya calısan ve karsıd-ıda soylenen sozler karsısında dık durup kendı kısılıgınle durdgunda kısılıksız denıyor cunku onların ısteklerı olmuyor. Ben ınsanlardan nefret ettım herkes bakarken seytan gıbı glıyor bana . Dunyada guvenılecek bır ınsan var mı dıye dusunuyorum bazen. Cok yoruldum cok yorgunum . Herkes kendını dusunuyor ve kımseden kımseye fayda gercekten hayır yok arkadaslar..insanlar cok kotuuuu
 
ikinci eşim kansere yakalanıp tedavimin başlamasından 1 yıl sonra benden ayrılmak isteyip boşandığımızdan beri yaklaşık 2 yıldır ben de tamamen yanlızlığı seçtim ve sanki kendime dair hayatımın en huzurlu dönemi de bu dönem oldu. Benden günden güne uzaklaşan dost ve arkadaş bildiğim insanları bile artık aramaz oldum. Bütün çevre baskı ve telkinlerine rağmen bundan sonra da böyle kalması için elimden geldiği kadar direneceğim sanırım...
 
bi an konuyu yazanı kendim sandım aynı problem bende de var sürekli yalnız kalmak istiourm çünkü insanlarla orak bi noktamın olmadığını düşünüyoum onların yanında kendimi başka şeylere soyutlamaya çalışyıorum inanın rol yapmaktan artık bıktım
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

2025 Şubat Ayı Burç Yorumları
Yorumlar
5
Görüntüleme
276
Nhessa
İnsanları sevemiyorum
Yorumlar
18
Görüntüleme
2K
hanne
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…