Ben epey bi dusundum gec soyleyeyim diye ama,oglum hareketli bi cocuk oldugu icin oyunlar oynarken maalesef beni zorluyordu.Bi kac kez karnima darbe aldiktan sonra soylemek zorunda kaldim.Artik daha dikkatli olmaliyiz çünkü bir kardesin olucak dedim.Ilk etapta" eminmisin"dedi.Evet dedim."gerek varmiydi ki "dedi.Ama herkesin kardesi var ve hic yanlizlik cekmiyorlar,ne guzel oynarsiniz canin sıkılmaz,odanda tek basina kalmak zorunda degilsin birbirinize arkadaslik edersiniz gibi telkinlerde bulundum.Biraz dusundu sonra kabullendi.Hatta nasihatlar bile verdi :) Sakin kola icme,acı yeme,sigara dumaninda durma diye uyardi.Ama bunu ogrendigi andan itibaren sureklibi bebek muhabbeti var dilinde.Acaba sindiremedi henuz diye tedirginim.Psikolojisinin bozulmasini istemiyorum.Sizler nasil atlattiniz?