Merhaba, yaklaşık iki aydır birisiyle konuşuyorum (ikimizde 25 yaşındayız). Başta ikimiz de ciddi bir “ilişki aradığımızdan konuşmaya başladık. Ama o kolit hastalığı ve karmaşık bir hayatı olduğunu söyleyince, arkadaş olarak devam edebileceğimizi söyledim - eğer bu biraz daha “formalite” konuşma onu daha da stres yapacaksa. Oda bu durum onun için daha iyi olucağına söyledi.
Onu tanıdıktan birkaç gün sonra hastaneye bile gittim ve ona destek oldum. Hatta hastalığı için bir tedavi seçeneği bile buldum ve ona “Ne olursa olsun bu hastalıktan kurtulabilirsin,” dedim, ama ilgisiz kaldı.
Her gün yazışıyoruz, ama sohbeti hep ben sürdürüyorum. Konuşmalar arkadaşlıktan fazlası gibi hissettirdi, çünkü her gün ilk o yazıyor veya arıyordu saatlerce. Ona birkaç kez “İstemiyorsan yazmak zorunda değilsin, alınmam,” dedim, ama “Yok olsa derdim,” diye yanıtladı.
Ona bu durumun bir arkadaşlıktan öte gibi geldiğini söyledim. “Hasta olmasam senin gibi birini asla kaçırmazdım ama insanların hayatını mahvetmek istemem,” dedi. Seni kaybersem üzülürüm diyor, ama yüz yüze görüşüp konuyu netleştirelim dediğimde yanaşmadı.
En son bu karışıklığın kafamı karıştırdığını ve belki de konuşmamamız gerektiğini söyledim; o da “Ben böyleyim, değişmem,” diyerek çekildi. Evet, konuşmayı bitiren ben oldum, ama niyetimi açıkladım. İletişim kesilse üzülürüm derken, ilgisiz kalıp ne bir aradı nede o gün tamam hadi görüşelim dedi. Eğer onun yerinde olsaydım, beni gerçekten önemseyen birine böyle davranmazdım.
Bu durum kafamı çok karıştırdı. Sizce doğru bir kararmıydı?
Onu tanıdıktan birkaç gün sonra hastaneye bile gittim ve ona destek oldum. Hatta hastalığı için bir tedavi seçeneği bile buldum ve ona “Ne olursa olsun bu hastalıktan kurtulabilirsin,” dedim, ama ilgisiz kaldı.
Her gün yazışıyoruz, ama sohbeti hep ben sürdürüyorum. Konuşmalar arkadaşlıktan fazlası gibi hissettirdi, çünkü her gün ilk o yazıyor veya arıyordu saatlerce. Ona birkaç kez “İstemiyorsan yazmak zorunda değilsin, alınmam,” dedim, ama “Yok olsa derdim,” diye yanıtladı.
Ona bu durumun bir arkadaşlıktan öte gibi geldiğini söyledim. “Hasta olmasam senin gibi birini asla kaçırmazdım ama insanların hayatını mahvetmek istemem,” dedi. Seni kaybersem üzülürüm diyor, ama yüz yüze görüşüp konuyu netleştirelim dediğimde yanaşmadı.
En son bu karışıklığın kafamı karıştırdığını ve belki de konuşmamamız gerektiğini söyledim; o da “Ben böyleyim, değişmem,” diyerek çekildi. Evet, konuşmayı bitiren ben oldum, ama niyetimi açıkladım. İletişim kesilse üzülürüm derken, ilgisiz kalıp ne bir aradı nede o gün tamam hadi görüşelim dedi. Eğer onun yerinde olsaydım, beni gerçekten önemseyen birine böyle davranmazdım.
Bu durum kafamı çok karıştırdı. Sizce doğru bir kararmıydı?
