Evlendikten sonra en az iki sene bebek istemiyoruz diye konuşurken evliliğimizin üçünü ayında keşke ardımızdan gelen iki kuzucuk da olsa, bacaklarımıza dolansa, oynasak şuralarda diye söylenmeye başlamıştık... Çok uzun sürmedi beklemem evliliğimin 6. ayında hamileydim, test sonucu pozitifti benim ilk mucizem yola çıkmıştı. Kontrollerde prensesimizin geleceğini öğrenmiş ve sevincim ikiye katlamıştı. Her şey yolunda gidiyor ve çok güzel keyifli bir hamilelik geçiriyordum. Sabahlara kadar kusuyordum, her kusmam da Allah'a şükür ediyordum mucizem sağlıklı diye.. Normal doğum istiyordum, heyecanlıydım, korkuyordum ve beklediğimiz gün geldi. Mayıs ayının en güzel sabahında 5'de benim doğum nişanım geldi ve hemen ardından sancılarım, suyum...
Soluğu hastanede aldık, doktorumuzu aradık, oda yola çıktı. Yazarken bile o günkü heyecanımı hatırlıyorum. Odama yerleştirdiler beni ve sonrasında ebe geldi, kontrol için ancak kontrol de yüzü sarardı ve şimdi doktorunuz gelecek dedi. Doktorum her zaman ki güler yüzü ile geldi ve korkmamam gerektiğini, acil sezeryana alacağını, bebeğimin kakasını yediğini ve riskli olduğunu bu sebeple vakit kaybetmemek gerektiğini anlattı. Sevincim yerini endişeye bıraktı... Ağlayarak, dualar ederek girdim sezeryana, uyanıktım, bebeğim doğdu ancak bana çok kısa gösterebildiler, tek gördüğüm mosmor bir bebekti... Gözyaşlarıma hakim olamadım, hiç böyle hayal etmemiştim, Allah'a dualar ediyordum... Bebeğimi aldılar ve küveze götürdüler, bense odama... En az 3 gün küvezde kalacaktı bebeğim, riskli bazı durumlar oluşmuştu, solunum sıkıntısı vardı, akciğer zarına yapışan kaka vardı ve aspire ettiler. Gece nasıl geçti bilmiyorum, yanımda kimsem yoktu, eşimle başbaşaydık, aileleri eve yollamıştık sürekli ağladıklarından istememiştim yanımda durmalarını, moralim zaten bozuktu onları gördükçe daha kötü oluyordum, bir ara eşim bir şeyler almak için kafeye gittiğinde 6. saatin dolduğunu ve kalkabileceğimi farkettim.. Ne hemşire bekledim, ne de başka birisini... Tek başıma tutundum yatağın kenarına ve ayağa kalktım, küvezde kuzumu görmek için camların önüne kadar gittim, eşimin beni gördüğündeki göz yaşlarını hatırlıyorum..
Küçük mucizem çabucak topladı kendisini ve 18 saat sonra ilk kez kucağıma geldi ve emzirdim onu. Hemşire ve doktorun gözüne bakıyordum yine götürecek misiniz diye.. Bana bu geceyi de burada geçireceksiniz ve bebeğinizde sizinle olacak biz sürekli kontrole geleceğiz acil bir şey olmayacak gibi ama olursa hazırız dediler ve o gün bugündür benim minik kelebeğim hep bizimle..
Allah'ıma şükürler olsun, doğumdan bir hafta sonra kontrole gittiğimde ise kadın doğum doktoruma 1 yıl sonra tekrar görüşeceğiz dedim oda güldü bana sorarsan iki sene bekle diyeceğim ama görüşürüz dedi... ve tam 9 ay sonra ikinci mucizem, ikinci kelebeğim de yola çıktı :)
Korkularla, kusmalarla dolu bir 8 ay geçirdim... 8 ay çünkü ikinci kelebeğim de fazla bekletmek istemedi beni ve erken dünyaya gelmeye karar verdi, iki doğum arası kısa olduğundan sancılarımın başlaması ve suyumun gelmesi ile ameliyata alındığım süre ortalama 1 saat. Neredeyse ikincisinde normal doğum yapacaktım.. İkinci kızımda ise çok şükür hiç bir problem olmadı ve ertesi günü sağ sağlim eve döndük... Erken doğmasına rağmen kilosunda da ciddi bir sorun yoktu ikiz gibi büyüttüm ikisini de...
Allah onlara uzun ömürler versin aynı duyguyu iki kere yaşattı Rabbim bana...
Rabbim bu duyguyu olmayan tüm annelere, isteyen herkese yaşatsın...
Soluğu hastanede aldık, doktorumuzu aradık, oda yola çıktı. Yazarken bile o günkü heyecanımı hatırlıyorum. Odama yerleştirdiler beni ve sonrasında ebe geldi, kontrol için ancak kontrol de yüzü sarardı ve şimdi doktorunuz gelecek dedi. Doktorum her zaman ki güler yüzü ile geldi ve korkmamam gerektiğini, acil sezeryana alacağını, bebeğimin kakasını yediğini ve riskli olduğunu bu sebeple vakit kaybetmemek gerektiğini anlattı. Sevincim yerini endişeye bıraktı... Ağlayarak, dualar ederek girdim sezeryana, uyanıktım, bebeğim doğdu ancak bana çok kısa gösterebildiler, tek gördüğüm mosmor bir bebekti... Gözyaşlarıma hakim olamadım, hiç böyle hayal etmemiştim, Allah'a dualar ediyordum... Bebeğimi aldılar ve küveze götürdüler, bense odama... En az 3 gün küvezde kalacaktı bebeğim, riskli bazı durumlar oluşmuştu, solunum sıkıntısı vardı, akciğer zarına yapışan kaka vardı ve aspire ettiler. Gece nasıl geçti bilmiyorum, yanımda kimsem yoktu, eşimle başbaşaydık, aileleri eve yollamıştık sürekli ağladıklarından istememiştim yanımda durmalarını, moralim zaten bozuktu onları gördükçe daha kötü oluyordum, bir ara eşim bir şeyler almak için kafeye gittiğinde 6. saatin dolduğunu ve kalkabileceğimi farkettim.. Ne hemşire bekledim, ne de başka birisini... Tek başıma tutundum yatağın kenarına ve ayağa kalktım, küvezde kuzumu görmek için camların önüne kadar gittim, eşimin beni gördüğündeki göz yaşlarını hatırlıyorum..
Küçük mucizem çabucak topladı kendisini ve 18 saat sonra ilk kez kucağıma geldi ve emzirdim onu. Hemşire ve doktorun gözüne bakıyordum yine götürecek misiniz diye.. Bana bu geceyi de burada geçireceksiniz ve bebeğinizde sizinle olacak biz sürekli kontrole geleceğiz acil bir şey olmayacak gibi ama olursa hazırız dediler ve o gün bugündür benim minik kelebeğim hep bizimle..
Allah'ıma şükürler olsun, doğumdan bir hafta sonra kontrole gittiğimde ise kadın doğum doktoruma 1 yıl sonra tekrar görüşeceğiz dedim oda güldü bana sorarsan iki sene bekle diyeceğim ama görüşürüz dedi... ve tam 9 ay sonra ikinci mucizem, ikinci kelebeğim de yola çıktı :)
Korkularla, kusmalarla dolu bir 8 ay geçirdim... 8 ay çünkü ikinci kelebeğim de fazla bekletmek istemedi beni ve erken dünyaya gelmeye karar verdi, iki doğum arası kısa olduğundan sancılarımın başlaması ve suyumun gelmesi ile ameliyata alındığım süre ortalama 1 saat. Neredeyse ikincisinde normal doğum yapacaktım.. İkinci kızımda ise çok şükür hiç bir problem olmadı ve ertesi günü sağ sağlim eve döndük... Erken doğmasına rağmen kilosunda da ciddi bir sorun yoktu ikiz gibi büyüttüm ikisini de...
Allah onlara uzun ömürler versin aynı duyguyu iki kere yaşattı Rabbim bana...
Rabbim bu duyguyu olmayan tüm annelere, isteyen herkese yaşatsın...