Buradaki konulara bir baktım da, bana bunlar da dert mi diyebilirsiniz ama ben baş etmekte zorlanıyorum.
Öncelikle herhangi bir konuda asla karar veremiyorum bundan dolayı da sanki zaman akıyor ama benim hayatım pause ta kalmış gibi, olduğu yerde kalıyor. 10 yıl sonrada kendimi aynı konumda sadece dertlenen bir şekilde bulmaktan korkuyorum.21 yaşında üniversite 3.sınıf öğrencisiyim ve şuanda beni en çok çıldırtan düşünmeden duramadığım ve tabiki de bir karar veremediğim(hiç bir konuda ne yapmam gerektiğine karar veremiyorum) konu şu; 1,5 yıldır kapalıyım ancak zorlanıyorum açılma düşüncesi var ama vicdanım, Allah korkusu izin vermiyor ama kapalıyken de olmuyo.Niye olmuyo şöyle; liseyi baya kötü geçirdim ve özgüvenim kalmadı tek dayanağım görünüşümdü aynaya baktığımda kendime güvenirdim ve kendimi seviyodum dikkat çekmeyi bir ortamda ayırt edilmeyi severdim üniversite 1 i şehir dışında okudum geçirdiğim en iyi yıldı çok güzeldi özgüvenim yerine geliyodu.Ama biraz aileden psikolojik olarak etkilenerek yatay geçiş yaptım aynı zamanda arkadaşlarımdan etkilenmenin de payıyla(sadece bu sebeble kapanmadım tabikide) kapandım.yani bir yılda hem okul hem arkadaşlarım yaşadığım düzen dış görünüşüm her şey değişti bir de abartısız makyaj yapardım onu da bıraktım.Biraz üst üste geldi.Şuanda bu açılma düşüncesi belki biraz diner hevesimi alırım diye makyaj yapıyorum(arkadaşıma bu düşüncemi söylediğimde bana bunu önermişti).(ha birde kapalılıkta zorlandığımı bir arkadaş mesaj grubuna yazmıştım bana niye, sorun nedir diye sormadan hemen tabi olur böyle şeyler bunlar hep sınavımız flan dediler bir arkadaşıma yüz yüzeyken eski halimi özlüyor gibiyim dedim bana noldu ne eksik hayatında şuan mutsuz musun sorun nedir demeden Allah korusun demeye başladı ya bir dur ya bir sor neden diye)Ayrıca bunlar kafamda dönerken çok fazla sorgulamaya başladım malesef namaz kılmayı bıraktım.Birde açıkken insan kapalıyken namazı nasıl bırakır bırakmaz diyordum şuan o durumdayım bu her söylediğim şeyin aynen başıma gelmesinden de bıktım düşüncelerimi söylememem gerekiyor heralde.Yaşadığımız bu hayat o kadar anlamsız geliyo ki yani nasıl olsa ölücez bu hayatta ne yaptığımız yani doktor mu olmuşuz yoksa açlıktan mı ölmüşüz ne önemi var.Düşündüğüm şey insan hayatının hiç bir öneminin olmaması her şey bir insanın ne hissettiğinden daha önemli.Hiçbir değerimiz yok.Yani şu anda görünmez olmaktan , başkalarının bana yukardan bakmasından, kendime güvenememekten bıktım.Yani insan böyleyken kendine pek değer veremiyo çünkü yok gibiyim.Aslında olayda bu değil mi? dikkat çekmemek, insan kendini daha güvende hissediyor.Açıldığımda başıma korkunç şeyler gelir diye de düşünüyorum saçma sapan.Ayrıca vicdanım izin vermiyo.Niye açıldım diyede çok ağlayabilirim.Kapanma kararımı aileme söylediğimde aldığım tepki hayal kırıklığıydı , hayatıma saygı duyarlar ama benim heyecanıma ortak olmaları daha güzel olabilirdi.Çevredeki insanlar o kadar garip ki annemin bir arkadaşı bir sevgilisi de var da o mu istemiş kapanmasını demiş(belkide annem benim ağzımı aramak için böyle söyledi güvenemiyorum)İşte bu düşünceler açılıncada zaten yapamazdı , sevgilisinden ayrılmış açıldı işte ye ve daha nicesine dönüşecek.Okul arkadaşlarımdan, hocalardan da tepki görücem.Ama eski halimi de çok özlüyorum.Saçımda havasızlıktan sanırım çok dökülüyo ve buna da üzülüyorum yani napıyım.İşte böyle asla karar veremiyorum.İçimi dökmeye aşırı ihtiyacım var ben hiç kimseye hiçbir şey anlatmayan tiptenim.Yıllardır psikolğa gitmek istiyorum ama asla cesaret edemiyorum hatta geçen randevu almaya kalktım geri dönüş yaptılar ama cesaret edip açamadım bile.Ve bu kısır döngü devam ediyo.
diyetisyenlik okuyorum ve atama sıkıntılı bu yıl kpss ye girmem gerekiyo ales ve yds de düşünüyorum okul ortalamasınada dikkat etmem gerekiyo.Ama kafamı asla toparlayamıyorum asla bir şeye odaklanıyor ve çalışamıyorum.Ciddi anlamda iş bulma kaygım var.
Bu arada yatay geçiş yaptığımada çok pişmanım.ailemle çok iyi anlaşamıyorum sanırım.bu ev uyuşturuyo beni.şehir dışında kendi kendimi idare ettiğimden çok daha iyi hissediyodum daha aktif ve verimliydim zamanımı iyi değerlendiriyodum.burada ise okuldan gelip yatıyorum sadece.Zor bela bir arkadaş çevrem oldu ama onlardan çok hoşlandığımda söylenemez.
hayatıma yön veremiyorum çook mutsuzum.
Anlatsam daha bir ton sorunum var sanırım ama yeterince uzun oldu sanırım.Ne yapıcam HAYATIMI NASIL GERİ ALIRIM NASIL MUTLU HUZURLU OLURUM beni anlamaya çalışarak yardımcı olursanız çok sevinirim
Öncelikle herhangi bir konuda asla karar veremiyorum bundan dolayı da sanki zaman akıyor ama benim hayatım pause ta kalmış gibi, olduğu yerde kalıyor. 10 yıl sonrada kendimi aynı konumda sadece dertlenen bir şekilde bulmaktan korkuyorum.21 yaşında üniversite 3.sınıf öğrencisiyim ve şuanda beni en çok çıldırtan düşünmeden duramadığım ve tabiki de bir karar veremediğim(hiç bir konuda ne yapmam gerektiğine karar veremiyorum) konu şu; 1,5 yıldır kapalıyım ancak zorlanıyorum açılma düşüncesi var ama vicdanım, Allah korkusu izin vermiyor ama kapalıyken de olmuyo.Niye olmuyo şöyle; liseyi baya kötü geçirdim ve özgüvenim kalmadı tek dayanağım görünüşümdü aynaya baktığımda kendime güvenirdim ve kendimi seviyodum dikkat çekmeyi bir ortamda ayırt edilmeyi severdim üniversite 1 i şehir dışında okudum geçirdiğim en iyi yıldı çok güzeldi özgüvenim yerine geliyodu.Ama biraz aileden psikolojik olarak etkilenerek yatay geçiş yaptım aynı zamanda arkadaşlarımdan etkilenmenin de payıyla(sadece bu sebeble kapanmadım tabikide) kapandım.yani bir yılda hem okul hem arkadaşlarım yaşadığım düzen dış görünüşüm her şey değişti bir de abartısız makyaj yapardım onu da bıraktım.Biraz üst üste geldi.Şuanda bu açılma düşüncesi belki biraz diner hevesimi alırım diye makyaj yapıyorum(arkadaşıma bu düşüncemi söylediğimde bana bunu önermişti).(ha birde kapalılıkta zorlandığımı bir arkadaş mesaj grubuna yazmıştım bana niye, sorun nedir diye sormadan hemen tabi olur böyle şeyler bunlar hep sınavımız flan dediler bir arkadaşıma yüz yüzeyken eski halimi özlüyor gibiyim dedim bana noldu ne eksik hayatında şuan mutsuz musun sorun nedir demeden Allah korusun demeye başladı ya bir dur ya bir sor neden diye)Ayrıca bunlar kafamda dönerken çok fazla sorgulamaya başladım malesef namaz kılmayı bıraktım.Birde açıkken insan kapalıyken namazı nasıl bırakır bırakmaz diyordum şuan o durumdayım bu her söylediğim şeyin aynen başıma gelmesinden de bıktım düşüncelerimi söylememem gerekiyor heralde.Yaşadığımız bu hayat o kadar anlamsız geliyo ki yani nasıl olsa ölücez bu hayatta ne yaptığımız yani doktor mu olmuşuz yoksa açlıktan mı ölmüşüz ne önemi var.Düşündüğüm şey insan hayatının hiç bir öneminin olmaması her şey bir insanın ne hissettiğinden daha önemli.Hiçbir değerimiz yok.Yani şu anda görünmez olmaktan , başkalarının bana yukardan bakmasından, kendime güvenememekten bıktım.Yani insan böyleyken kendine pek değer veremiyo çünkü yok gibiyim.Aslında olayda bu değil mi? dikkat çekmemek, insan kendini daha güvende hissediyor.Açıldığımda başıma korkunç şeyler gelir diye de düşünüyorum saçma sapan.Ayrıca vicdanım izin vermiyo.Niye açıldım diyede çok ağlayabilirim.Kapanma kararımı aileme söylediğimde aldığım tepki hayal kırıklığıydı , hayatıma saygı duyarlar ama benim heyecanıma ortak olmaları daha güzel olabilirdi.Çevredeki insanlar o kadar garip ki annemin bir arkadaşı bir sevgilisi de var da o mu istemiş kapanmasını demiş(belkide annem benim ağzımı aramak için böyle söyledi güvenemiyorum)İşte bu düşünceler açılıncada zaten yapamazdı , sevgilisinden ayrılmış açıldı işte ye ve daha nicesine dönüşecek.Okul arkadaşlarımdan, hocalardan da tepki görücem.Ama eski halimi de çok özlüyorum.Saçımda havasızlıktan sanırım çok dökülüyo ve buna da üzülüyorum yani napıyım.İşte böyle asla karar veremiyorum.İçimi dökmeye aşırı ihtiyacım var ben hiç kimseye hiçbir şey anlatmayan tiptenim.Yıllardır psikolğa gitmek istiyorum ama asla cesaret edemiyorum hatta geçen randevu almaya kalktım geri dönüş yaptılar ama cesaret edip açamadım bile.Ve bu kısır döngü devam ediyo.
diyetisyenlik okuyorum ve atama sıkıntılı bu yıl kpss ye girmem gerekiyo ales ve yds de düşünüyorum okul ortalamasınada dikkat etmem gerekiyo.Ama kafamı asla toparlayamıyorum asla bir şeye odaklanıyor ve çalışamıyorum.Ciddi anlamda iş bulma kaygım var.
Bu arada yatay geçiş yaptığımada çok pişmanım.ailemle çok iyi anlaşamıyorum sanırım.bu ev uyuşturuyo beni.şehir dışında kendi kendimi idare ettiğimden çok daha iyi hissediyodum daha aktif ve verimliydim zamanımı iyi değerlendiriyodum.burada ise okuldan gelip yatıyorum sadece.Zor bela bir arkadaş çevrem oldu ama onlardan çok hoşlandığımda söylenemez.
hayatıma yön veremiyorum çook mutsuzum.
Anlatsam daha bir ton sorunum var sanırım ama yeterince uzun oldu sanırım.Ne yapıcam HAYATIMI NASIL GERİ ALIRIM NASIL MUTLU HUZURLU OLURUM beni anlamaya çalışarak yardımcı olursanız çok sevinirim